Ο ποιητής και λογοτέχνης Κυριάκος Χαραλαμπίδης μιλά στο «Π» για την εκλογή του ως αντεπιστέλλοντος μέλους της Ολομέλειας της Ακαδημίας Αθηνών.
«Η εκλογή μου ως Αντεπιστέλλοντος Μέλους της Ακαδημίας Αθηνών σηματοδοτεί για μένα την κορύφωση μιας πορείας απ' όπου η θέα, για να θυμηθούμε τον Νίκο Εγγονόπουλο, 'εκτείνεται μαγευτική'.
Λέγοντας 'πορεία', εννοώ μια ζωή αφιερωμένη αδιάλειπτα στην ποίηση, ξεκινημένη από τα εννιά μου χρόνια (γύρω στο 1949). Εδώ θα θυμηθώ και τον συγγραφέα Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη που με συμβούλευσε κάποτε να μην παίρνω τον εαυτό μου τόσο πολύ στα σοβαρά. Εκτοτε πήρα το μάθημά μου να προχωρώ παιγνιδίζοντας στο τεντωμένο σκοινί που είναι η τέχνη του λόγου, μαστορεύοντας περισσότερο την ψυχή μου και την αίσθηση του χρέους απέναντι σ' αυτό που μου δόθηκε ως τάλαντο, με αναπόδραστη ρήτρα να το καλλιεργήσω συστηματικά.
Ομολογώ πως η ποιητική μου κατάθεση, στην οποία συμπεριλαμβάνω και τη δοκιμιογραφική μαζι με τη μεταφραστική μου εργασία, είχε την καλή τύχη να εκτιμηθεί παντοιοτρόπως.
Η τελική αναγνώριση του αποτελέσματος από την Ακαδημία Αθηνών, πέρα από την κατακύρωση του έργου, έχω την αίσθηση πως υπομνηματίζει εμφανώς και την ενότητα του Ελληνισμού.
Άλλωστε σ' αυτό προσπάθησα κι εγώ, όλα αυτά τα χρόνια, ν' ανταποκριθώ, θεωρώντας ότι η Κύπρος, ως ιδιαίτερη πατρίδα, ανατροφοδοτείται από την ελληνική της ταυτότητα και αποδίδει στο εθνικό μας κέντρο τα έλυτρα μιας βαθύτερης συνείδησης αιώνων πολιτισμού.
Και σε τούτο φυσικά ο ρόλος της τέχνης μπορεί να καταστεί ευεργετικός, εφόσον δεν εκτρέπεται σε συναισθηματική φουσκονεριά ή τοπικές παθογένειες πολιτικού ή άλλου τύπου»
