«Πρέπει κάποτε να γίνουμε νιάτα.  Και τώρα είναι αυτή η ώρα. Χρειαζόμαστε την ορμή των νέων γιατί τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα βλέπει και ένα μικρό παιδί: άσπρο ή μαύρο. Έτσι είναι τώρα. Ας το καταλάβουμε και ας κάνει την επιλογή του ο καθένας. Ας επιλέξει ως νέος 'νέος', όμως.»

Και σε συνέντευξή της στο Βήμα, τον ίδιο μήνα:

Αγαπώ...

Με πάθος τη δουλειά που έκανα: τις τρεις ταινίες – τριλογία – για την ενεργό δράση των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες (Εθνική Αντίσταση, Εµφύλιος, Χούντα). Προσπάθησα – όσο µπορούσα – να µην απογοητεύσω καµία από τις γυναίκες που µου εµπιστεύτηκαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Ηταν όλες παιδιά, κοριτσάκια, είκοσι χρόνων. Και όταν είσαι είκοσι χρόνων δεν φοβάσαι, τα παίζεις όλα για όλα· αυτές τα έδωσαν όλα και δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα, µα τίποτα. Οταν ρώτησα µία γυναίκα µε τι ανταµείφθηκε για τους αγώνες της, µου απάντησε ότι η πολιτεία της έδωσε την ευχή της.

Δεν ονειρεύοµαι...

∆εν προλαβαίνω. ∆εν βλέπω όνειρα ή δεν τα θυµάµαι. Κι όταν είµαι ξύπνια, πλάθω ιστορίες που σύντοµα ξεχνάω και πάω παρακάτω. Η πραγµατικότητα τρέχει. Είµαι άτοµο του τώρα. Ρεαλίστρια και τις πιο πολλές φορές τα πράγµατα είναι δύσκολα. Ζω και αντιδρώ µε πάθος κάθε λεπτό. Προσπαθώ να γεµίσουν και οι πιο απλές πράξεις µου µε νόηµα και αξία. Πιστεύω ότι πιο πολύ ανάγκη έχουµε από αγάπη παρά από όνειρα.

Θυµάµαι...

Από το παρελθόν εκείνες τις σπάνιες στιγµές που µοιάζουν να κτίζουν µε χρώµατα το µέλλον. Θυµάµαι από αρχή-αρχή τη µαγεία του έρωτα που διαπερνά τα χρόνια που διαβαίνω. Αγωνίζοµαι οι καθηµερινές µικρές µου πράξεις να έχουν συνέπεια µε τα πιστεύω µου σαν άτοµο, να έχω ήθος και σεβασµό στις ανθρώπινες αξίες µε οποιοδήποτε κόστος. Τώρα και να θέλω να κάνω πίσω δεν µπορώ. Εξι χρόνια οι γυναίκες όργωσαν το πετσί µου. Είµαι περήφανη για την παιδεία που µου χάρισαν. Τι διδάχθηκα από αυτές τις γυναίκες; Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το ήθος τους. Ζήλεψα την αντοχή τους. Εγινα πιο κάθετη, πιο ασυµβίβαστη και έχω διαπιστώσει για τον εαυτό µου ότι δυσκολεύεται να διεξαγάγει διάλογο. Ναι, µερικά πράγµατα πια, τα θεωρώ αδιαπραγµάτευτα.

Αντιστέκοµαι...

Σε κάθε συναίνεση που υποβιβάζει το άτοµο σε άβουλο ον και προσβάλλει την αξιοπρέπεια και τη νοηµοσύνη καθενός µας. Αντιστέκοµαι στην υπερπληροφόρηση που µειώνει την κρίση µας. Αντιστέκοµαι στη µιζέρια και στην εξαθλίωση που µας επιβάλλεται. Αντιστέκοµαι στις νικηφόρες κραυγές των οποιωνδήποτε νικητών. Μέχρι σήµερα µονάχα οι νικητές µπορούν και εκφράζουν λόγο.

Διαβάζω...

Τα άρθρα και τα βιβλία του άντρα µου [σ.σ. ο Σωτήρης Δημητρίου] και από λογοτεχνία Ιζαµπέλ Αλιέντε. Η ελληνική υπερπαραγωγή στη λογοτεχνία µε έχει αποµακρύνει. Βέβαια διαβάζω τα βιβλία φίλων και γνωστών που µας δίνουν. Καµιά φορά από την τηλεόραση βλέπω τους εκλεκτούς της ελληνικής λογοτεχνίας και µε δαιµονίζει το ασυµβίβαστο των λεγοµένων τους µε τις πράξεις που έχουν κάνει. ∆ιαπιστώνω ότι όλοι ανήκουν σε µια κάστα. Τότε θυµάµαι δυο στίχους του Καρυωτάκη.

Ελπίζω...

Στους απλούς ανθρώπους. Στους ανθρώπους και στις οµάδες «χωρίς φωνή», αυτούς που προσπαθώ να φωτίσω µε τις ταινίες µου. Και γι’ αυτό στηρίζοµαι στη βιωµατική µνήµη, κλάδο της νεότερης ιστορίας που ονοµάστηκε προφορική ιστορία. Στηρίζοµαι στον ψυχισµό του ανθρώπου, σε αυτό που συχνά αποκαλούµε συναίσθηµα σε αντιπαράθεση µε τη λογική. Λογική απαιτείται στις καθηµερινές πράξεις µας, όταν όµως σε στήνουν στον τοίχο, ο ψυχισµός είναι που σε κρατά όρθιο.

ΠΗΓΕΣ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ | ΤVXS.GR | TO BHMA | LΙFO