Με ένα μακροσκελές κείμενο στην προσωπική του ιστοσελίδα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στηρίζει τη συνέχιση λειτουργίας του Μεγάρου Αθηνών.

Ένα χρόνο μετά την τελευταία ‘παρέμβασή’ του στην προσωπική του ιστοσελίδα, μέσα από το κείμενο ‘Ελεύθεροι Κατακτημένοι’ το οποίο είχε ως θέμα το ‘κούρεμα’ στην Κύπρο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επανήλθε το Σάββατο 1η Μαρτίου.

Θέμα του, αυτή τη φορά, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και το πιθανό κλείσιμό του ή η πώλησή του σε ιδιώτη, που συζητείται έντονα αυτό το διάστημα στην Ελλάδα [στη δημόσια σφαίρα, όσο συζητούνται και στη χώρα μας οι ιδιωτικοποιήσεις].

Το κείμενο έχει τίτλο «Σκέψεις για το Μέγαρο Μουσικής». Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Μεγάρου, το οποίο ιδρύθηκε το 1981 από τον Χρήστο Λαμπράκη και έχει υπόσταση Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού.

Μεταξύ πολλών άλλων, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης απορρίπτει τις πιθανές λύσεις της πώλησης του Μεγάρου σε ιδιώτη και του προσωρινού κλεισίματός του μέχρι νεωτέρας.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Στην πρώτη περίπτωση, γιατί «Αυτό απαλλάσσει την κυβέρνηση από το χρέος, απαλλάσσει και εμάς, την κοινωνία, από την υποχρέωση να στηρίξουμε και να βελτιώσουμε την ύπαρξη και τη λειτουργία του. Χάνει η πολιτεία ένα κτήριο ανυπολόγιστης οικονομικής αξίας και όλοι μας έναν χώρο και έναν οργανισμό μουσικής, που με όλα τα στραβά του είναι ανεκτίμητος. Δεν συμπαθώ περισσότερο το κράτος από τους ιδιώτες. Παρ’ όλα αυτά, η λύση της πώλησης μού φαίνεται άδικη, ανεπανόρθωτη, κοντόφθαλμη και καταστροφική».

Το κλείσιμο μέχρι νεωτέρας του Μεγάρου, ο ίδιος το θεωρεί «προσωρινή μη-λύση, αφού έτσι όχι μόνο δεν ξεχρεώνεται το κτήριο, αλλά στερείται και των εσόδων από εισιτήρια και ενοικιάσεις αιθουσών. Οι εργαζόμενοι στον δρόμο και αυτό να ρημάζει, μέχρι να εμφανιστεί και πάλι ο τυχερός από μηχανής θεός που θα το πάρει ακόμα φτηνότερα και χωρίς υπαλλήλους».

Τρίτη λύση είναι η ανάληψη του χρέους του Μεγάρου από το κράτος, ως ο εγγυητής των δανείων: «Το κράτος, στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να εγγυηθεί τη λειτουργία του χώρου σαν πολιτιστικού οργανισμού και τη μη πώλησή του για μεγάλο διάστημα. Μακάρι, αν αυτή η λύση επικρατήσει, να το διαχειριστεί σωστά. Στο νέο δ.σ. που θα προκύψει, απελευθερωμένο σε μεγάλο βαθμό από τα τεράστια οικονομικά και κτηριακά βάρη, θα πέσει και η ευθύνη της αληθινής ενσωμάτωσης του Μεγάρου στη ζωή όλης της χώρας. Ώστε, όποτε μια καλύτερη και πιο συμμετοχική κοινωνία προκύψει, το Μέγαρο να είναι στη διάθεση των πολιτών και να μην έχει γίνει ιδιωτικό εμπορικό κέντρο ή πολυ-κινηματογράφος με χολλυγουντιανό ρεπερτόριο. Να έχει σωθεί κάτι».

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κλείνει την επιστολή του ως εξής: «Σε μια χώρα όπου όλα κατρακυλούν, όπου κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, σπίτια και ζωές, το κλείσιμο του Μεγάρου Μουσικής μοιάζει σαν φυσικό επακόλουθο της χιονοστιβάδας που μας ισοπεδώνει. Καμιά λύση που φορτώνει έναν παραφορτωμένο λαό με επιπλέον χρέος δεν είναι καλή. Αλλά, μέσα στη δυσκολία μας, ίσως η συνέχιση και κυρίως η βελτίωση της λειτουργίας του Μεγάρου να κρατήσει λίγο φως.

Δεν έχω ταλέντο στα οικονομικά. Μπορεί να κάνω λάθος, όμως πιστεύω πως αν αυτά τα κρατικά χρήματα δεν πάνε στο Μέγαρο, με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει πως θα πάνε στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια ή όπου αλλού. Θα μπουν πιθανότατα στη μαύρη τρύπα των «στόχων» που επιβάλλονται έξωθεν και θα χαθούν στη θολή λογιστική που μας τρώει. Μαζί, θα έχει φαγωθεί και το Μέγαρο. Η ζωή δεν θα γίνει καλύτερη, ούτε θα βγούμε από την κρίση μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα, όσο φτωχαίνει ο τόπος, τόσο πιο δύσκολα θα ανακάμψουμε».