Μέσα στην προσεγμένη δημιουργία του κράτους της Zubrowka, η τελευταία ταινία του Wes Anderson, The Grand Budapest Hotel, είναι μια γραφιστική απόλαυση. Η επικεφαλής γραφίστας της ταινίας Annie Atkins ήταν υπεύθυνη για κάθε γραφιστικό σκηνικό αντικείμενο στην ταινία. Της μιλήσαμε για το έργο της.

Πώς μπήκες στην γραφιστική για τον κινηματογράφο;

Δούλεψα στην διαφήμιση για χρόνια στην εταιρία McCann στην Ισλανδία. Τον ίδιο καιρό ξεκίνησα ένα μπλόγκ κάτι το οποίο απολάμβανα πολύ περισσότερο από την καλλιτεχνική διεύθυνση.Όταν μίλησα με τον διευθυντή μου για μια πιθανή μετάβαση σε κάτι άλλο , μου είπε ότι το διάβαζε ανελλιπώς και σκέφτηκε μήπως θα έπρεπε να έκανα κάτι με περισσότερο "συναίσθημα" για λίγο καιρό. Τότε με είχε αιφνιδιάσει με αυτή την ιδέα... αλλά είχε δίκαιο και σύντομα έφυγα για την σχολή κινηματογράφου στο Δουβλίνο.Εκεί γνώρισα τον Tom Conroy ( σχεδιαστής παραγωγής για την σειρά “The Tudors” ) και αυτός με σύστησε σε αυτό τον νέο κόσμο της γραφιστικής. Δεν είχα ιδέα ότι η γραφιστική είναι τόσο απαραίτητη για τον κινηματογράφο. Δεν το είχα ποτέ σκεφτεί ως επιλογή καριέρας.

Το να εργαστείς σ’αυτή την ταινία θα ήταν η δουλειά των ονείρων για πολλούς. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Ναι, είναι η απόλυτη δουλειά των ονείρων και το κεφάλι μου ακόμα γυρίζει όταν θυμάμαι το πρώτο τηλεφώνημα από τον παραγωγό του Wes Anderson. Ήταν ένα σοκ - Θυμάμαι να προσπαθώ να ακούγομαι επαγγελματίας και ήρεμη στο τηλέφωνο, αλλά η αλήθεια είναι ότι έκανα τούμπες στο δωμάτιο. Είχα δημιουργήσει κάποια γραφικά για την ταινία κινουμένων σχεδίων  “The Boxtrolls” , και ένας σχεδιαστής στο στούντιο με σύστησε στον Wes (ο Nelson Lowry, ο οποίος είχε σχεδιάσει τον Mr.Fox). Είχε προσπαθήσει να μου δώσει κάποια προειδοποίηση, νομίζω, με ένα email με τη γραμμή «κάτι σπουδαίο έρχεται ...», αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδέα τι εννοούσε, ή ακριβώς πόσο σπουδαίο επρόκειτο να είναι!

Μπορείς να μας μιλήσεις για την διαδικασία δημιουργίας των διαφόρων γραφικών προπ στην ταινία; Πόσο κοντά ήταν ο Wes Anderson, στην υλοποίηση τους;

O Wes συμμετέχει ενεργά σε κάθε πτυχή της κινηματογράφησης, και εργάζόμουν πολύ στενά μαζί του και με τον σχεδιαστή παραγωγής, Adam Stockhausen, κάθε μέρα. Αυτή η ταινία ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστική, νομίζω, από γραφιστικής άποψης, γιατί δημιουργούσαμε μια εντελώς πλασματική χώρα που είχε επινοήσει ο Wes - το κράτος της Zubrowka. Αυτό σήμαινε ότι κάθε μικρή λεπτομέρεια έπρεπε να γίνει από το μηδέν - σημαίες, χαρτονομίσματα, γραμματόσημα, τα πάντα. O Adam είχε ήδη συλλέξει ένα τεράστιο υλικό αναφοράς από την Ανατολική Ευρώπη του 1930 όταν μπήκα και εγώ στην ομάδα, και ξεκινούσα κάθε γραφικό σκηνικό αντικείμενο δείχνοντας στον Wes ένα πραγματικό από την τότε εποχή. Του έδειχνα  αναδιατυπώσεις σχεδίων κάποτε 20 φορές την ημέρα. Ο Wes έχει μια ευαισθησία για την γραφιστική - που είναι εμφανής σε όλες τις ταινίες του, φυσικά. Μόλις είχε αποφασιστεί το τελικό σχέδιο, τότε έφτανε η στιγμή της κατασκευής του αντικειμένου, με τρόπο που να είναι λειτουργικό στο πλατό, στα χέρια ενός ηθοποιού. Χρησιμοποιούσα παραδοσιακές μεθόδους για την κατασκευή τους, όπου ήταν δυνατόν : μια πραγματική γραφομηχανή του 1930 για δακτυλογραφημένα έγγραφα,  μια πένα εμβάπτισης και μελάνι για κάθε χειρόγραφο. Κάποια κομμάτια πρέπει να είναι παλαιωμένα, καθώς τίποτα δεν θα πρέπει να μοιάζει σαν να είχε γίνει πριν από πέντε λεπτά στο τμήμα γραφιστικής. Η  διαθήκη της Madame D χρειάστηκε μεγάλη διαδικασία γήρανσης, για παράδειγμα, δεδομένου ότι περιείχε πάνω από 600 κομμάτια που σύμφωνα με το σενάριο ήταν περίπου 46 ετών. Έχω μερικά κόλπα της δουλειάς που έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια, περιλαμβάνουν κυρίως μια μεγάλη δεξαμενή με τσάι και ένα πιστολάκι για τα μαλλιά.

Είναι μια ταινία πλούσια με τυπογραφικά στοιχεία, από το ίδιο το ξενοδοχείο, στους υπότιτλους, το κουτί Mendl’s και τις πύλες των φυλακών - μπορείς να μιλήσεις για τις κύριες γραμματοσειρές που χρησιμοποιήθηκαν και γιατί επιλέχθηκαν;

Κατακρίβειαν χρησιμοποιήσαμε συγκριτικά λίγες γραμματοσειρές στην ταινία, καθώς τα περισσότερα γράμματα δημιουργήθηκαν με το χέρι. Ο Wes και ο Adam είχαν εξερευνήσει τοποθεσίες σε διάφορα μέρη της Ανατολικής Ευρώπης και μάζεψαν αναφορές από διάφορα είδη χειροποίητης σήμανσης από τα τελευταία 100 χρόνια περίπου. Το ωραίο στις ταινίες εποχής είναι ότι δημιουργείς γραφικά για μια περίοδο όπου οι γραφίστες δεν υπήρχαν. Οι τεχνίτες, ήταν πραγματικά οι σχεδιαστές: ο σιδεράς σχεδίαζε τα γράμματα στις σιδερένιες πύλες, ο τζαμάς τα ανάγλυφα γράμματα στο γυαλί βιτρό, ο ζωγράφος πινακίδων εικονογραφούσε τις προσόψεις καταστημάτων, ο τυπογράφος επέλεγε την γραμματοσειρά για την γραφική ύλη.

Η πινακίδα του “The Grand Budapest Hotel”, στην οροφή του ξενοδοχείου, είναι το αγαπημένο μου παράδειγμα. Βασίστηκε σε μια παλιά πινακίδα χάλυβα σε ξενοδοχείο του 1930 στο Κάιρο που είχε διαλέξει ο Wes.Σχεδίασα με το χέρι τα γράμματα για το δικό μας ξενοδοχείο, στο ίδιο στιλ, κάπως άνισα, με μάλλον καμαρωτά serif, και στη συνέχεια έδωσα το σχέδιο στους τεχνικούς οι οποίοι τα έφτιαξαν για την μακέτα του ξενοδοχείου. Θυμάμαι ότι είχαν διορθώσει το μάλλον ευρύ διάστημα μεταξύ των γραμμάτων Α και Ν, και τους ζητήσαμε να το αφήσουν ευρύ, ακριβώς όπως ήταν. Είναι αυτές οι μικρές ιδιοσυγκρασίες που αγαπά ο Wes - είναι όλα μέρος της αισθητικής του. Από τη μία είναι ένας τελειομανής, από την άλλη δεν θέλει τίποτα να φαίνεται ότι φτιάχτηκε με μηχανή, ή παράχθηκε ψηφιακά με οποιονδήποτε τρόπο.

 Πέρασες ένα χειμώνα στο πλατό, πως ήταν μια τυπική εργάσιμη μέρα;

 Ναι, ήταν τρελό!. Υπήρχε ένα τεράστιο ποσό γραφικών σε αυτή την ταινία. Ξεκινήσαμε στο Βερολίνο και στη συνέχεια, μετά από ένα μήνα ολόκληρο το καστ και το πλήρωμα μεταφέρθηκε σε μια μικρή πόλη στα σύνορα με την Πολωνία που ονομάζεται Gorlitz, όπου όλοι ζούσαν μαζί και εκεί γυρίστηκε η ταινία. O Adam είχε σχεδιάσει το ξενοδοχείο με σκελετό ένα όμορφο αρτ νουβό πολυκατάστημα, με 6 ορόφους και μπαλκόνια, και στήσαμε τα γραφεία μας στον τελευταίο όροφο. Μπορούσες να κοιτάζεις κάτω από το μπαλκόνι κάθε μέρα και να παρακολουθείς το σκηνικό να ζωντανεύει, ήταν πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Περνούσα την ημέρα μου συνδιαλέγοντας με τον Wes για τις λεπτομέρειες στα γραφικά, συζητούσαμε την υλοποίηση τους με την βοηθό γραφίστα Liliana Lambriev, και στη συνέχεια, ερχόμασταν σε συνεννόηση με τον σχεδιαστή,διακοσμητή, υπέυθυνο σκηνικών αντικειμένων, και τους καλλιτεχνικούς διευθυντές για να βεβαιωθούμε ότι είχαν όλα όσα χρειάζονταν από εμάς.

Υπάρχουν πιθανώς περισσότερα γραφικά σε μια ταινία από ό,τι είναι άμεσα εμφανές. Αν ο χαρακτήρας έχει ένα πίνακα ανακοινώσεων στο γραφείο του, για παράδειγμα, τότε θα πρέπει να συμπληρωθεί με σχετικό υλικό, όλα με το σωστό στιλ για την χρονική περίοδο και το όραμα του σκηνοθέτη. Δεν σχεδιάζεις πάντα για την κάμερα: ένα μεγάλο μέρος αυτής της δουλείάς δεν πρόκειται ποτέ να το δει ένα ακροατήριο του κινηματογράφου, αλλά πρέπει να δημιουργήσεις μια ατμόσφαιρα και ένα κόσμο για να μπορέσουν οι ηθοποιοί να δουλέψουν.

Μιλούσα με τον Ρέιφ Φάινς μία νύχτα και πραγματικά εκτιμά την δουλειά που γίνεται για τα γραφικά σε μια ταινία - του άρεσε ιδιαίτερα το εξατομικευμένο σημειωματάριο που είχαμε κάνει για το χαρακτήρα του ο οποίος το κρατούσε στην τσέπη του. Όταν το φτιάχναμε, μας είχε ζητήσει οι σελίδες να έχουν γραμμές, αντί να είναι κενές, καθώς ένιωθε ότι ταίριαζε καλύτερα με το ύφος του Gustave. Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που η κάμερα ποτέ δεν πρόκειται να συλλάβει απευθείας, αλλά βοηθούν τη σκηνή, για παράδειγμα, όταν ο Ralph  πηγαινοέρχεται μέσα στο λόμπι του ξενοδοχείου παίρνοντας σημειώσεις. Κάθε τμήμα αφιερώνει την ίδια προσοχή στη λεπτομέρεια - κοστούμια, σκηνικά , μακιγιάζ,  - και είναι κάτι που φαίνεται στο σύνολο.

Η έκδοση της κομουνιστικής εποχής του ξενοδοχείου περιλαμβάνει πινακίδες σε διάφορα σημεία που λένε στους ανθρώπους τι να κάνουν και πού να πάνε, ποια ήταν η ιδέα πίσω από αυτό;

Τόσες πολλές πινακίδες στο λόμπι του ξενοδοχείου της δεκαετίας του 1960! Πρέπει να δώσω πίστωση στη Liliana αφού εκείνη φρόντισε για σχεδόν όλα αυτά. Είχε τρεις κατασκευαστές πινακίδων από το Βερολίνο να ζωγραφίζουν ασταμάτητα για μια εβδομάδα για να τελειώσουν εγκαίρως για την πρώτη μέρα γυρισμάτων. Ο Wes και ο Adam είχαν δει τόσα πολλά παραδείγματα  σήμανσης από την κομουνιστική Ανατολική Γερμανία – μην το κάνετε αυτό, μην το κάνετε εκείνο, κάνετε αυτό, αλλά μόνο με τον χ τρόπο! Οι πινακίδες πραγματικά προσθέτουν στην κλειστοφοβική αίσθηση αυτού του σκηνικού, ο Wes ζήτησε όλες να είναι μαύρες με τα γράμματα σε άσπρο και ζωγραφισμένα στο χέρι - με βάση το στιλ της παλιάς πινακίδας στο σταθμό του μετρό Yorckstrasse στο Βερολίνο.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου αντικείμενο που σχεδίασες για την ταινία;

Το απόλυτα αγαπημένο κομμάτι μου είναι το βιβλίο που ανοίγει την ιστορία. Είναι ένα μοντέρνο ροζ σκληρόδετο με ένα σχέδιο του ξενοδοχείου στο εξώφυλλο, καθώς και το όνομα της ταινίας με το σήμα του ξενοδοχείου. Είναι ένα σχετικά απλό κομμάτι, αλλά είναι πραγματικά ξεχωριστό να έχεις ένα σκηνικό αντικείμενο που έφτιαξες με το όνομα της ταινίας. Θυμάμαι ο Wes μου είχε στείλει ένα γρήγορο σκίτσο με την ιδέα του για το βιβλίο, και ενθουσιάστηκα που ήμουν σε θέση να τον βοηθήσω να το τελειοποιήσει. Μου είναι πολύτιμο αυτό το κομμάτι – φτιάξαμε τρία για το γύρισμα, σε περίπτωση που κάποιο έπεφτε στο χιόνι και έτσι έφερα ένα σπίτι μαζί μου.

Και το πιο δύσκολο;

Πιθανώς η τοπική εφημερίδα του ξενοδοχείου, η Trans-Alpine Yodel, καθώς υπήρχαν τόσα πολλά θέματα με τόσες πολλές διαφορετικές ιστορίες, και η καθεμία έπρεπε να στοιχειοθετηθεί με νέα άρθρα και δελτία καιρού και  ημερομηνίες. Ήταν το πρώτο κομμάτι πάνω στο οποίο εργάστηκα με τον Wes όταν έφτασα στη Γερμανία, οπότε με αυτό μπήκα δυναμικά στην δουλειά. Πήρα πραγματικά μια αίσθηση για την σχολαστικότητα του μέσω αυτού - θα πρέπει να είχαμε δοκιμάσει σχεδόν 40 διαφορετικούς τρόπους σελίδωσης της εφημερίδας έως ότου να ήταν ευχαριστημένος! Είχα, επίσης, να σκεφτώ τις αναλογίες διαστάσεων με τις οποίες κινηματογραφούσε, αφού ήταν διαφορετικές για την κάθε χρονική περίοδο στην ταινία και ήθελε οι στήλες των εφημερίδων για να ταιριάζουν όμορφα στο κάδρο του καθενός από αυτά. Ο Wes έγραψε ο ίδιος όλα τα άρθρα των εφημερίδων - και όχι μόνο τα πρωτοσέλιδα, αλλά και τα άρθρα γύρω από αυτά. Στην οθόνη, μπορείτε  να διαβάσετε μόνο τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, φυσικά, αλλά τα άρθρα είναι τόσο Wes και τόσο αστεία. Νομίζω το διασκέδασε.

Ποιό είναι το επόμενο σου πρότζεκτ;

Είμαι στη νέα σειρά του Σαμ Μέντες και Τζον Λόγκαν, “Penny Dreadful” είναι μια σειρά τρόμου που διαδραματίζεται το1891. Μου αρέσει πραγματικά ο γραφικός σχεδιασμός της βικτοριανής περιόδου και η σειρά έχει ένα υπερφυσικό στοιχείο επίσης γι 'αυτό είναι διασκεδαστικό. Επίσης έχω δημιουργήσει τους τίτλους της ταινίας του Ντάρεν Αρονόφσκι Νώε,με καλλιγραφία, η οποία είναι πραγματικά ωραία δουλειά και ίσως η πιο αρχαία χρονική περίοδος πάνω στην οποία έχω εργαστεί σε μέχρι στιγμής. Θα ήθελα να κάνω κάτι φουτουριστικό σύντομα, νομίζω, για να βγω από το “comfort zone” μου... αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να έρθει, γι 'αυτό απλά πρέπει να περιμένω και να δω τι θα συμβεί.

H Annie Atkins στον πάνω όροφο του παλιού πολυκαταστήματος που μεταμορφώθηκε στο "The Grand Budapest Hotel"

ΠΗΓΗ:Creative Review