Η Ευαγγελία Ράντου, η "μούσα" του Δημήτρη Παπαϊωάννου, η χορεύτρια που έκανε το πέρασμά της από το σινεμά μέσα από ταινίες του Λάνθιμου και της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, βρίσκεται στην Κύπρο για ένα εργαστήρι και μίλησε στο "Π" για αυτό αλλά και για την δική της παρουσία στη σκηνή

Η χορεύτρια Ευαγγελία Ράντου έχει συνεργαστεί με διάφορες ομάδες χορού και σκηνοθέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ άλλων με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τον Γιώργο Λάνθιμο και την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη ενώ συνεργάζεται σταθερά με την Αλεξάνδρα Βάγιερσταλ από το 2005. Αυτό το Σαββατοκύριακο βρίσκεται στην Κύπρο για να μεταφέρει την εμπειρία της μέσα από ένα διήμερο εργαστήριο στη Στέγη Χορού Λεμεσού.

A City seeking it's bodies / Alexandra Waierstall

Μίλησέ μας για την ιδέα πίσω από το εργαστήρι στη Στέγη Χορού Λεμεσού, το Blanc | A playground beyond techniques. Είναι ο χορός θέμα τεχνικής ή και κάτι άλλο;

Το σκέφτηκα σε σχέση με αυτό που με απασχολεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια σαν ερμηνεύτρια πάνω στη σκηνή και σε σχέση με τις διάφορες συνεργασίες που έχω κάνει μέχρι τώρα. Έχω υπάρξει τεχνική χορεύτρια σε ομάδες με χορογράφους με σεταρισμένα υλικά, ξεκάθαρα βασισμένα πάνω σε τεχνική αλλά έχω δουλέψει πολύ και με αυτοσχεδιασμό που έχει μια άλλου είδους ελευθερία αλλά και επικινδυνότητα. Αυτό το συνονθύλευμα εμπειριών απασχολεί τη σκέψη μου όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι ξεκίνησα να στήνω αυτό το εργαστήρι γιατί με απασχολεί ο χορευτής σαν προσωπικότητα και σαν άνθρωπος πέρα από την τεχνική. Πολλές φορές είμαστε δέσμιοι αυτής της τεχνικής και εμένα μου έχει συμβεί και το βλέπω να συμβαίνει ακόμα. Νομίζω υπάρχει ένα πολύ πλούσιο τοπίο πέρα από τις τεχνικές για έναν ερμηνευτή πάνω στη σκηνή. Μέσα από τη δουλειά του εργαστηρίου, σκοπός είναι να μπορέσουμε να αγγίξουμε τουλάχιστον αρχικά αυτή την περιοχή. Είναι λίγο λεπτό, λίγο δύσκολο και χρειάζεται αρκετά μεγάλη τριβή, βάθος χρόνου και ηλικιακή ωριμότητα για να γίνει αλλά θα ήθελα να μπορούσα να είχα αυτή την ευκαιρία όταν ήμουν νεότερη. Ακόμα και αν δεν μπορούσα να αντιληφθώ πλήρως την πληροφορία, θα ήθελα να είχα κάποιον να τη μοιραστεί μαζί μου.

Έχει να κάνει περισσότερο με το να ανακαλύψει ένας χορευτής έναν πιο προσωπικό τρόπο έκφρασης;

Ένα μεγάλο κομμάτι του έχει να κάνει με αυτό, αλλά λαμβάνοντας υπόψη ταυτόχρονα το όραμα ενός δημιουργού - γιατί ας μην ξεχνάμε ότι σαν ερμηνευτής καλείσαι να υπηρετήσεις το όραμα ενός άλλου ανθρώπου και αυτό φέρνει μέσα ένα αρκετά μεγάλο ψυχολογικό παράγοντα και χρειάζεται μια συνείδηση. Είναι δύσκολο να το εκφράσω με λόγια, για μένα είναι ξεκάθαρα πρακτικό το αποτύπωμά του. Ένα παράδειγμα είναι το πώς στέκεται ένα σώμα πάνω στη σκηνή. Το σώμα αυτό, πέρα από την τεχνική, κουβαλά και μια δική του ανθρώπινη υπόσταση. Βλέπεις σύγχρονους χορευτές να στέκονται στη σκηνή με τα πόδια παράλληλα και αναγνωρίζεις αυτό το παράλληλο του σύγχρονου χορού. Η ιδέα του εργαστηρίου έχει να κάνει πολύ με τη φόρμα και την αρχιτεκτονική του σώματος. Αυτό το εργαστήρι είναι μια πρόταση για τους ανθρώπους των παραστατικών τεχνών είτε είναι ηθοποιοί ή χορευτές για το πώς μπορούν να σταθούν στη σκηνή στο "μηδέν" τους και από αυτό να δημιουργήσουν έναν κόσμο που να συμπεριλαμβάνει όλο αυτό το μείγμα εμπειριών που φέρουν, σαν τεχνικοί χορευτές αλλά και σαν προσωπικότητες.

Αυτό που με δίδαξαν και το οποίο άργησα αρκετά να καταλάβω, και η αλήθεια με εκνεύριζε στην αρχή, ήταν αυτό που μου είπε πρώτα ο Γιώργος Λάνθιμος και μετά ο Δημήτρης Παπαϊωάννου: "Μην είσαι τόσο χορεύτρια"

Είχες την ευκαιρία να δουλέψεις στον χώρο της υποκριτικής στον κινηματογράφο μέσω της συνεργασίας σου με τον Γιώργο Λάνθιμο και την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη. Πώς αυτή η εμπειρία επηρέασε την πορεία σου ως χορεύτρια;

Δεν ήταν τόσο η σχέση μου με την υποκριτική που μου άνοιξε νέους δρόμους αλλά η σχέση μου με αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό που με δίδαξαν, και το οποίο άργησα αρκετά να καταλάβω και η αλήθεια με εκνεύριζε στην αρχή, ήταν αυτό που μου είπε πρώτα ο Γιώργος Λάνθιμος και μετά ο Δημήτρης Παπαϊωάννου: "Μην είσαι τόσο χορεύτρια". Λόγω της εκπαίδευσης και της τεχνικής κάποια πράγματα περνάνε μέσα στο σώμα και σαν χορευτές πολλές φορές μένουμε δέσμιοι σε μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση. Στην αρχή αυτό δεν μου ήταν κατανοητό, ήμουν 24 χρονών ακόμα. Άρχισα να το κατανοώ μερικά χρόνια αργότερα όταν συνέχισα να συνεργάζομαι με αυτούς τους ανθρώπους. Είναι κάτι που συνεχώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Μου άνοιξαν ένα άλλο παραθυράκι όσον αφορά τη θέση μου πάνω στη σκηνή ή μπροστά από μια κάμερα. Αυτό που ζητούσαν ήταν η απλότητα και να μην ξεχνιέται η ανθρώπινη υπόσταση. Το να μπορείς να κοιτάξεις στο βλέμμα και να δεις την Ευαγγελία πίσω από αυτό.

Με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου συνεργάστηκες για πάνω από 15 χρόνια. Τι έμαθες από αυτόν;

Ο Δημήτρης έχει πολύ ξεχωριστή φόρμα στη δουλειά του. Είναι μεγάλο σχολείο. Δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο. Είναι φοβερό γιατί μέχρι σήμερα στα 42 μου, ακόμα μαθαίνω από αυτόν. Βοηθά το ότι η οπτική του σαν εικαστικός είναι πολύ διαφορετική από τη δική μου ως μια καθαρή χορεύτρια και γίνεται ένα πολύ ωραίο σύμπλεγμα. Σίγουρα έχω μεγάλη επιρροή από αυτόν, ωστόσο το έργο που παρουσιάζω αυτή τη στιγμή στην Κέρκυρα δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά του Δημήτρη. Είναι ένα έργο αρκετά κινησιολογικό, με πολύ συγκεκριμένη φόρμα, πολύ μακριά από την υφή του Δημήτρη, όμως το συνδέει κάτι πολύ σημαντικό σε σχέση με τα έργα του και αυτό είναι η σημασία του χρόνου, της διάρκειας των πραγμάτων και πώς παίζεις με αυτά.

Tι είναι σημαντικό για σένα όταν έρθει κάποιος να δει μια παράστασή σου;

Το κομμάτι που παρουσιάζω αυτή τη στιγμή, "Her: A portrait of changes", είναι το πρώτο μου μεγάλης διάρκειας [full evening piece]. Αυτό που ήθελα στο συγκεκριμένο έργο ήταν να μπορέσω να κρατήσω το κοινό σε μια άρση. Δεν αντέχω άλλο να ακούω τον κόσμο να λέει ότι δεν πάει να δει χορό γιατί δεν καταλαβαίνει. Είναι μια μεγάλη παρεξήγηση που υπάρχει και έχει στηθεί γύρω από τον χορό και ειδικά τον σύγχρονο χορό και εμένα προσωπικά κάπως με λυπεί. Δεν ήθελα να ασχοληθώ με μια θεματική σε θεωρητικό επίπεδο ή που θα διδάξει κάτι. Δεν θέλω να διδάξω τίποτα σε κανέναν, θέλω απλά να χρησιμοποιήσω δραματουργικά τον ρυθμό μιας παράστασης για να μπορέσω να κρατήσω το κοινό αυτά τα 47 λεπτά της παράστασης σε μια συνεχή άρση, να μην αναγκαστούν ούτε το ρολόι τους να κοιτάξουν, ούτε να βαρεθούν, και να ευχαριστηθούν στην κλασική βάση αυτού που ονομάζεται χορός που είναι η σχέση του σώματος με τη μουσική και η σχέση των σωμάτων στον χώρο. Με ενδιαφέρει να μεταδώσω στο κοινό κάποια πράγματα σε μια πιο απλοϊκή τους μορφή χωρίς βαθιά νοήματα.

©lovis ostenrik Medea- Watermill Center

©lovis ostenrik Medea- Watermill Center

Τον Ιούλιο του 2013 στο Watermill στη Νέα Υόρκη είχες δώσει μια περφόρμανς, το σόλο της Μήδειας, σε χορογραφία Δημήτρη Παπαϊωάννου, όπου ανάμεσα στους θεατές ήταν η Μαρίνα Αμπράμοβιτς και η Lady Gaga. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Το φοβερό στη συγκεκριμένη μέρα δεν ήταν ότι ήταν εκεί η Lady Gaga με τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, το οποίο ήταν τιμή μου βέβαια! Δεν το πίστευα και εγώ η ίδια. Το φοβερό για μένα προσωπικά ήταν ότι έκανα το σόλο αυτό για δύο ώρες και είκοσι λεπτά συνεχόμενα σε μια λούπα, κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ και ειδικά το συγκεκριμένο σόλο. Η εμπειρία ήταν σχεδόν αποκαλυπτική, στο τέλος είχαν σπάσει οι καρέκλες που ήταν μέρος της χορογραφίας. Είχα μπει σε μια μορφή τρανς, ένιωθα βαθιά κουρασμένη. Αυτό που συμβαίνει στο σώμα όταν κουράζεται πραγματικά, μπορεί να είναι υπέροχα αποκαλυπτικό, ο εγκέφαλος σταματά πια και γίνεται όλο καθαρά σωματικό. Όλο το είναι σου αφήνεται στο σώμα, το κέντρο είναι πολύ χαμηλά και λειτουργεί σχεδόν από μόνο του. Ήταν σαν να το παρακολουθούσα όλο από έξω και το σώμα απλά συνέχιζε.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ (c)Γιώργος Λάνθιμος, Αθήνα, 2004