Μία παράσταση που διερευνά τις αντιφάσεις που προκύπτουν ανάμεσα στο τι θεωρούμε καλό για τον εαυτό μας με βάση τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες και τι η κοινωνία μας επιβάλλει, είναι η νέα χορογραφική δουλειά της Εύης Δημητρίου, η οποία θα παρουσιαστεί σήμερα και αύριο στο Θέατρο Ριάλτο (20:00), καθώς και στη Λευκωσία, στις 26 Μαΐου, στο Εγκώμιο Πολιτιστικό Κέντρο (20:30).

Μέσα από τον φακό της ταυτότητας, του φύλου, της ηλικίας, η χορογράφος εξετάζει πώς εξωτερικές δυνάμεις, όπως κοινωνικές νόρμες, στερεότυπα αλλά και δημόσιες πολιτικές, επηρεάζουν τις προσωπικές μας αντιλήψεις και συμπεριφορές. Η χορογράφος, Εύη Δημητρίου, μίλησε στο «Π» για την παράσταση που συνδυάζει τον εξομολογητικό λόγο με το χιούμορ και την κίνηση για να μας οδηγήσει σε ένα σωματικό και συναισθηματικό ταξίδι.

Πώς εμπνεύστηκες για τη συγκεκριμένη παράσταση;

Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από τη ζωή μας! Από τις συνθήκες στις οποίες ζούμε. Από αυτά που βιώνουμε. Είναι μία συνέχεια της έρευνάς μου σε θέματα ταυτότητας και φύλου.

Η αρχή όμως για την συγκεκριμένη παράσταση μπορεί να ήταν αυτή: Μια μέρα, κάπου στην αρχή της πανδημίας χτυπά την πόρτα η συνάδελφος, χορεύτρια Ελευθερία Σωκράτους, και μου φέρνει τρία βιβλία. Tο Radicality of Love του Srecko Hovart, Revolution at Point Zero της Silvia Federici και το Beyond the Periphery of the Skin της Silvia Federici. «Eίναι πολύ σημαντικό να συνεχίσεις να κάνεις παραστάσεις με τις θεματολογίες σου», μου λέει.

Όταν διάβασα το Beyond the Periphery of the Skin της Silvia Federici πολλά σημεία του βιβλίου ξεκαθάριζαν για μένα το πώς κοινωνικές και πολιτικές αποφάσεις χρησιμοποιούν το σώμα για να εφαρμοστούν.

Έτσι λοιπόν άρχισε ένα ταξίδι αναζήτησης και έρευνας, θεωρητικής και πραχτικής, που οδήγησε στην δημιουργία της παράστασης «WHO CARES».

Με ποιο τρόπο εκφράζονται μέσω του χορού αντιφατικές έννοιες: όπως οι προσωπικές μας επιθυμίες σε σχέση με το τι μας επιβάλλει η κοινωνία;

Για την παράσταση δουλέψαμε με το πώς βλέπουμε το σώμα μας και πώς μας βλέπουν οι άλλοι, ποια η ανάγκη μας να είμαστε κοντά στην φύση και πώς νιώσαμε όταν τα περιοριστικά μέτρα το απαγόρευσαν. Ποιες ήταν οι εμπειρίες εκείνες του καθενός μας που καθόρισαν το πώς χειριζόμαστε το σώμα μας, και το πώς αφήνουμε να το χειριστούν άλλοι στη θέση μας. Πώς φροντίζουμε τον εαυτό μας, πώς φροντίζουμε τους άλλους, πώς η κοινωνία επιλέγει να μας «φροντίσει».

Την κίνηση τη δουλέψαμε αυτοσχεδιαστικά. Δηλαδή υπάρχει μια εικόνα, ένα συναίσθημα που θέλεις να αποδόσεις και χρησιμοποιείς αυτοσχεδιαστικές τεχνικές μέχρι η κίνηση να μπορέσει να μιλήσει γι’αυτό. Συνάμα είναι και ο πειραματισμός με τον λόγο, με τις λέξεις, με το κείμενο που δημιουργήθηκε μέσω της δημιουργικής γραφής και η μελέτη για το πώς ο λόγος μπορεί να προσθέσει ένα επιπλέον στρώμα στην αφήγηση της παράστασης.

Το Who Cares, είναι ένα ερώτημα που «ταλαιπωρεί» πολύ κόσμο ακόμη εν έτει 2021. Το κοινό καταφέρνει να βρει τις δικές τους απαντήσεις σε σχέση με αυτό τον προβληματισμό μέσω της παράστασης αυτής; Με ποιο τρόπο;

Ναι όντως! Σκοπός της παράστασης δεν είναι να δώσει απαντήσεις αλλά να προβληματίσει. Να προσκαλέσει τον θεατή σε ένα συναισθηματικό ταξίδι. Η κίνηση δίνει τον χώρο στον θεατή να κάνει τις δικές του σκέψεις αλλά και να βιώσει συναισθήματα που ίσως δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια. Την ίδια στιγμή, ο λόγος αποτελεί το νήμα για το πώς ξετυλίγεται η παράσταση. Τα θέματα που «πραγματεύεται» αντανακλούν σαν καθρέφτης στον θεατή. Με ποιο τρόπο ο θεατής θα εισπράξει αυτά που θα βιώσει είναι εντελώς προσωπικό ζήτημα.







Ποιος είναι ο ρόλος του χορού – και των τεχνών γενικότερα- στην προσωπική αναζήτηση και την εξέλιξη της ψυχοσύνθεσης μας;

Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ εκτιμώ τον ρόλο του χορού και των τεχνών. Θα επικεντρωθώ πρώτα στον χορό, στην κίνηση. Ο χορός είναι για όλους. Γεννιόμαστε και χορεύουμε. Είναι κάτι πολύ φυσικό. Μέσα από την κίνηση απελευθερωνόμαστε, εκφράζουμε συναισθήματα, ανταλλάσσουμε ενέργειες. Μέσω του χορού επίσης γνωρίζουμε το σώμα μας πιο καλά. Και αυτό είναι τόσο σημαντικό. Είναι μεγάλη μου επιθυμία πιο πολλοί άνθρωποι να έχουν τον χορό στην καθημερινότητά τους, αγόρια και κορίτσια, άντρες και γυναίκες.

Ο επαγγελματικός χορός, οι παραστάσεις χορού και γενικότερα οι τέχνες προσφέρουν στον θεατή μια "αισθητική" εμπειρία ανανεώνοντας τον τρόπο σκέψης και αντίληψης.
Προσωπικά, σαν δημιουργός, θεωρώ την παράσταση ως ένα τόπο συνάντησής μου με το κοινό για να μοιραστώ τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου που εκφράζονται μέσα από την κίνηση, τον λόγο, τον φωτισμό, την μουσική.

Ποιος είναι ο στόχος σου ως χορογράφος του έργου; Τι θέλεις να περάσεις στον θεατή;

Θέλω να συνομιλήσω με τον θεατή για την σχέση μας με το σώμα. Πώς το χρησιμοποιούμε και πώς χρησιμοποιείται από άλλους. Τί σημαίνει για μας η έννοια της φροντίδας; Πώς φροντίζουμε τον εαυτό μας, πώς φροντίζουμε τους άλλους, πώς φροντίζουμε την κοινωνία; Πώς βλέπουμε ένα σώμα που μεγαλώνει; Πώς τα κοινωνικά στερεότυπα επιβάλλονται στις δικές μου επιθυμίες; H σχέση και η συνομιλία μου με τον θεατή ίσως αποτελέσει και ένα καθρέφτη, σχετικά με αυτά τα ζητήματα.







Γιατί πρέπει ο κόσμος να δει την παράσταση;

Πρόκειτε για μια παράσταση που μιλά για το σήμερα και για την ακρίβεια, ανατρέπει τα «πρέπει». Έμμεσα ή άμεσα καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα έργο επηρεασμένο και από την πανδημία αλλά και από τον βίαιο χειρισμό στον οποίο πολλές φορές υπόκειται το σώμα μας. Όλοι έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε συναισθήματα και σκέψεις για αυτά που βιώσαμε.

Προτείνω το έργο σε όποιον έχει ανάγκη να ξεφύγει από τον ρεαλισμό της καθημερινής επιβίωσης και θέλει να συνομιλήσει για θέματα που τον αφορούν και τα οποία αποδίδονται μέσα από την σωματική ενέργεια, τον αυτοσαρκασμό και το χιούμορ.