Παράθυρο logo
Μarion Döring: Χρειαζόμαστε περισσότερο χιούμορ στις ευρωπαϊκές ταινίες
Δημοσιεύθηκε 20.05.2013 16:52
Μarion Döring: Χρειαζόμαστε περισσότερο χιούμορ στις ευρωπαϊκές ταινίες

Συνέντευξη στη Μερόπη Μωυσέως

Η Marion Dοring, διευθύντρια και εκτελεστική παραγωγός στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, μιλά στο "Π" για το παρόν και το μέλλον του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αποφεύγοντας τις άσκοπες και κρατώντας τις γόνιμες συγκρίσεις με το αντίπαλο δέος, το Χόλιγουντ.



Υπηρετεί από διάφορα πόστα την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, εδώ και 25 χρόνια: ξεκίνησε ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων για τα Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία [αντίστοιχα των Όσκαρ για την ευρωπαϊκή κινηματογραφική παραγωγή, αλλά λιγότερο γκλαμουράτα], συνέχισε ως διαχειρίστρια στις δράσεις και τις εκδόσεις της Ακαδημίας, ενώ από το 1996 διατελεί διευθύντριά της. Από το 2004 είναι και η εκτελεστική παραγωγός των Βραβείων.


Η Μάριον Ντέρινγκ βρέθηκε στην Κύπρο τον περασμένο μήνα, ως μέλος της Κριτικής Επιτροπής του διεθνούς φεστιβάλ "Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος 2013".


Υπό άλλες συνθήκες, δεν θα ερχόταν: το ίδιο διάστημα είχε συνεδρίαση η Κριτική Επιτροπή του βραβείου LUX, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωκοινοβούλιο στην καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία.


Ωστόσο η Γερμανίδα Ντέρινγκ επέλεξε να ταξιδέψει στη χώρα μας, για να δείξει την αλληλεγγύη της μετά τις δραματικές εξελίξεις στην οικονομία.


Κατά την παραμονή της εδώ, μίλησε στο "Π" για το ευρωπαϊκό σινεμά και τα "μαθήματα" που πρέπει να πάρει από το Χόλιγουντ.


«Ο αριθμός ταινιών που παράγονται κάθε χρόνο ολοένα αυξάνεται. Το κακό είναι πως η διανομή είναι ολοένα μικρότερη. Γι' αυτό θα πρέπει να δώσουμε ο καθένας τη δική του μάχη για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και τη διανομή του, ώστε να φτάσει στο κοινό», λέει η Μάριον Ντέρινγκ, θίγοντας εξ αρχής το μέγα θέμα της διανομής των ευρωπαϊκών ταινιών.


«Είναι εξαιρετικά σημαντικό, η ευρωπαϊκή κοινότητα να έχει τη δυνατότητα να βλέπει τις ταινίες γιατί μάς μιλούν για την κοινωνία της κάθε χώρας, του καθενός μας.


Ιδιαίτερα τώρα, μέσα σ' αυτή την κρίση που περνούμε οπότε πολλοί χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, είναι σημαντικό να τους δείχνουμε αυτές τις ταινίες, ώστε να καταλάβουν πως πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και να δείχνουμε αλληλεγγύη.


Αν εγκαταλείψουμε την ευρωπαϊκή ιδέα, θα περάσουμε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς γιατί ζούσαμε ειρηνικά για πολλές δεκαετίες.


Ειρήνη, μια έννοια που ο κόσμος τείνει να ξεχνά, και ελευθερία της διακίνησης.


Ο κινηματογράφος είναι ένα σημαντικό μέσο για να μεταδώσει αυτό το μήνυμα και παρουσιάζει πώς ζει ο καθένας από μας».


 

Θεωρείτε πως το ευρωπαϊκό σινεμά αποκτά τη δική του ταυτότητα ή εξακολουθούμε να μιλάμε για έναν κινηματογράφο της Γαλλίας, της Δανίας, της Γερμανίας...


Είναι δύσκολο να το πει κανείς. Το ευρωπαϊκό σινεμά αποτελείται από πολλές διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες. Πιστεύω όμως πως έχουν δύο κοινά στοιχεία: το πρώτο είναι πως διερευνούν τη ζωή σε βάθος και εξετάζουν έκαστη εποχή. Το δεύτερο είναι πως υπάρχει μια νέα γενιά κινηματογραφιστών, που είναι παιδιά μεταναστών πρώτης ή δεύτερης γενιάς. Στη Γερμανία έχουμε το παράδειγμα του Φατίχ Ακίν. Αυτή η γενιά κινηματογραφιστών που κουβαλούν το παρελθόν της μετανάστευσης και έχουν δύο κουλτούρες στη ζωή τους, μεταδίδουν έναν τρόπο ζωής κοινό σε όλους τους Ευρωπαίους. Αποδεικνύουν πως δεν κάνει διαφορά αν είσαι Πακιστανός και ζεις στο Λονδίνο, Τούρκος και ζεις στο Βερολίνο κ.λπ. Οι ταινίες αυτών των κινηματογραφιστών είναι και εκείνες που παρακολουθεί το νεότερο κοινό της Ευρώπης, γιατί το κοινό του ευρωπαϊκού σινεμά είναι κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θεατές.
Κι αυτό είναι λυπηρό. Οι νέοι θα έπρεπε να παρακολουθούν περισσότερες ευρωπαϊκές ταινίες.


Όταν λέτε μεγαλύτεροι;


Στη Γερμανία, ο μέσος όρος ηλικίας όσων βλέπουν ευρωπαϊκές ταινίες είναι 55-60 ετών. Αν δείτε τους αριθμούς του box office των ευρωπαϊκών ταινιών, με εξαίρεση τις γερμανικές ταινίες, το ποσοστό είναι 8-10%. Σε άλλες χώρες είναι 4% ή 1,4%. Είναι πολύ μικρά τα νούμερα. Γι' αυτό θα πρέπει να τα βελτιώσουμε.


Θα καταφέρει ποτέ το ευρωπαϊκό σινεμά να αποβάλει την ιδέα πως είναι ανιαρό και να κερδίσει τους φανατικούς του αμερικανικού σινεμά;


Οι αμερικανικές ταινίες έχουν κάτι από το οποίο μπορούμε να μάθουμε. Δεν πρέπει απλά να ζηλεύουμε αλλά να διερωτόμαστε τι κάνουν που δεν το κάνουμε εμείς.


Κι αυτό είναι πως έχουν βρει τον τρόπο να λένε ιστορίες τις οποίες μπορεί να κατανοήσει κανείς, είτε ζει στη Νότιο Αφρική, στη Ρωσία, στην Κύπρο, οπουδήποτε. Έχουν, λοιπόν, βρει τον τρόπο να λένε ιστορίες με έναν οικουμενικό τρόπο.


Έπειτα, έχουν τον ήρωα που πάντα στο τέλος βγαίνει κερδισμένος. Παρακολουθώντας μια αμερικανική ταινία, φεύγεις με το αίσθημα του νικητή: πως κι εσύ θα τα καταφέρεις, θα ξεπεράσεις τις δυσκολίες.


Στις ευρωπαϊκές ταινίες, ο ήρωας είναι πολύ συχνά ο χαμένος. Κι αυτό βεβαίως δεν αφήνει το κοινό με κάποια ωραία αίσθηση. Αυτό είναι ένα στοιχείο του αμερικανικού σινεμά από το οποίο μπορούμε να διδαχθούμε.


Θα πρέπει να δούμε τις ζωές μας με πιο θετική διάθεση. Και με περισσότερο χιούμορ. Χρειαζόμαστε περισσότερο χιούμορ στις ευρωπαϊκές ταινίες.


Είναι πάντα πολύ σοβαρές γιατί καταπιάνονται με σοβαρά θέματα, αλλά ακόμη και σ' αυτά, κρύβεται πάντα κάτι αστείο. Και οι έξυπνες κωμωδίες, δεν έχουν παλαβή θεματολογία. Μιλούν για σημαντικά πράγματα στη ζωή. Αν, λοιπόν, έχουμε περισσότερο θάρρος και χιούμορ, θα καταφέρουμε να αγγίξουμε ένα μεγαλύτερο κοινό.


Ποιες χώρες αναπτύσσουν τον κινηματογράφο τους την παρούσα περίοδο;


Υπάρχει βεβαίως ο κινηματογράφος της Γαλλίας και της Αγγλίας [ο κινηματογράφος της οποίας βρίσκεται ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική] και ακολουθούν δύο μικρότερες χώρες: υπάρχει ο δανέζικος και ο ρουμανικός κινηματογράφος, ο οποίος δημιουργεί ένα νέο κύμα και είναι ιδιαίτερα πετυχημένος. Όχι τόσο στα ταμεία, αλλά στα φεστιβάλ και στα ΜΜΕ. Έχουν το δικό τους ρεαλιστικό και μινιμαλιστικό στυλ.


Τα τελευταία χρόνια έχει συζητηθεί έντονα και ο ελληνικός κινηματογράφος.


Έχουν και οι Έλληνες το δικό τους στυλ. Ξέρετε, μερικές φορές, και συγχωρέστε με που το λέω, στις κρίσεις και σε πολύ δύσκολες καταστάσεις, "ξυπνά" η δημιουργικότητα. Ακούγεται βλακώδες, αλλά στην κρίση υπάρχει και η ευκαιρία για τους καλλιτέχνες να αναπτύξουν κάτι καινούργιο. Το είδαμε και στην ανατολική Ευρώπη, όταν στη διάρκεια των δικτατοριών δημιουργήθηκαν ταινίες με έντονη θεματολογία, ενώ όταν κατέρρευσαν και ο κόσμος ήταν πια ελεύθερος, έψαχναν ιστορίες για να κάνουν σινεμά....


Τον κυπριακό κινηματογράφο τον γνωρίζετε;


Δεν έχω δει οτιδήποτε εκτός από την ταινία που διαγωνίζεται στο φεστιβάλ [το "Οικόπεδο 12" του Κυριάκου Τοφαρίδη]. Ξέρω όμως ότι η παραγωγή εδώ είναι ελάχιστη.


Τι μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο να εξελίξει τον κινηματογράφο της;


Θεωρώ πως οι νέοι κινηματογραφιστές πρέπει να παρακολουθούν πολλές ταινίες, απ' όπου κι αν προέρχονται, γιατί μαθαίνουν απ' αυτές. Και είναι κρίμα που δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να δει κανείς ευρωπαϊκές ταινίες στην Κύπρο, γιατί κάθε ταινία διδάσκει και βοηθά να αναπτύξουν το προσωπικό τους στυλ και τρόπο αφήγησης.


Είναι καλό να είναι ανοιχτοί και να βλέπουν πολλές ταινίες για να ξέρουν τι κάνουν οι συνάδελφοί τους.


Είναι επίσης σημαντικό να μην τα παρατούν. Χρειάζεται δύναμη για να είσαι κινηματογραφιστής, έτσι κι αλλιώς. Αλλά κυρίως σε χώρες όπου η επιχορήγηση δεν είναι τόσο εύκολη, χρειάζεται ακόμη περισσότερο.


Να είναι, λοιπόν, ανοιχτόμυαλοι παρά την παρούσα οικονομική κρίση, γιατί θεωρώ πως είναι επίσης πρεσβευτές της σημαντικότητας της Ευρώπης και του πολιτισμού της.


Τα Ευρωπαϊκά Βραβεία


«Σε κάθε τελετή των Ευρωπαϊκών Βραβείων Κινηματογράφου υπάρχει αυτή η κρυφή αίσθηση της συνωμοσίας πως είμαστε Ευρωπαίοι και θα τα καταφέρουμε», λέει η Μάριον Ντέρινγκ για τα Ευρωπαϊκά Βραβεία, όπου συναντιούνται κάθε χρόνο οι κορυφαίοι σκηνοθέτες και λοιποί παράγοντες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.


Η ίδια τονίζει πως η τελετή απονομής των βραβείων «είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, γιατί εκεί βρίσκεται το τέλειο δείγμα μιας υγιούς Ευρώπης», εξηγώντας πως οι κινηματογραφιστές, επειδή είναι πάντα εν κινήσει, είναι πολύ ανοιχτοί σε νέες κουλτούρες και νοιάζονται για τους γείτονές τους, ακόμη κι αν οι χώρες τους είναι σε «εμπόλεμη ζώνη».


Ωστόσο η τελετή δεν έχει την υπόσταση των Όσκαρ.


Προσπαθούμε να αποφύγουμε την όποια σύγκριση. Είναι άλλο σύμπαν, μιλάμε για το Χόλιγουντ. Γνωρίζουμε όλα τα πρόσωπα που κάθονται σε εκείνη την τελετή.


Για τη δική μας τελετή, πρέπει να εξηγούμε συνέχεια ποιοι είναι οι παρευρισκόμενοι. Γιατί μπορεί να είναι διασημότητες στις χώρες τους, όχι όμως και σε ολόκληρη την Ευρώπη.


Αν δούμε τους αριθμούς στο box office για τις ευρωπαϊκές ταινίες και αναλογιστούμε πως ούτε καν στις τηλεοράσεις προβάλλονται οι ευρωπαϊκές ταινίες εκτός αν είναι μετά τα μεσάνυχτα, πώς μπορούμε να ανταγωνιστούμε τα Όσκαρ; Δεν υπάρχει σύγκριση.


Κι αν υπήρχε, θα ήμασταν πάντα οι χαμένοι. Αλλά είχε πει κάποτε ο Μπεν Κίνγκσλεϊ: αυτοί έχουν ιστορίες να πουλήσουν, εμείς έχουμε ιστορίες να πούμε.


Πώς μπορούμε να προωθήσουμε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο στο ευρύτερο κοινό;


Τα άρθρα δεν έχουν ανταπόκριση όταν μιλάμε στους αναγνώστες για ταινίες που δεν πρόκειται να δουν. Πώς, λοιπόν, να είναι ενθουσιώδες το κοινό;


Ιδανικά θα έπρεπε να υπάρχει μια κινηματογραφική αίθουσα που να προβάλλει αυτές τις ταινίες. Τότε ίσως να υπήρχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.


Αλλά δεν είστε μόνοι. Σε πολλές χώρες υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Γι' αυτό ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.


Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας και πρέπει να την κάνουμε όχι μόνο για την καλλιτεχνική αξία του ευρωπαϊκού σινεμά, αλλά επειδή οι ευρωπαϊκές ταινίες επιτελούν και κοινωνικό ρόλο.


ΠΑΡΑΘΥΡΟ | ΠΟΛΙΤΗΣ

Tags