Ποια είναι η αλληγορία πίσω από τη θυμωμένη μπετονιέρα;

Δεν υπάρχει καμία αλληγορία στο παραμύθι, ή τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεσή μου εξαρχής. Όλα είναι απλά και ξεκάθαρα ώστε κάθε αναγνώστης ή ακροατής, μικρός ή μεγάλος, να βρίσκει τον εαυτό του, να  αντιλαμβάνεται τα πιθανά λάθη. Στον βαθμό που μπορεί φυσικά. Συγκεκριμένα, άλλος αντιλαμβάνεται την υπερβολική δόμηση και την καταστροφή που προκαλεί, κάποιος άλλος τη ματαιότητα του υπερκαταναλωτισμού, κάποιος τον χαμένο ελεύθερο χρόνο και άλλος την αναγκαιότητα τού εναλλακτικού σχεδίου για τη ζωή του..

Η ιστορία μοιάζει επίκαιρη, αλλά τα εργασιακά, η ρουτίνα, ο σωστός τρόπος ανάπτυξης της κοινωνίας και μιας χώρας δεν ήταν ανέκαθεν τα κύρια ζητήματα των ανθρώπων, παντού;

Το ότι αυτά τα ζητήματα υπήρχαν ανέκαθεν δεν σημαίνει ότι έχουν λυθεί.Ούτε καν οδεύουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Στα περισσότερα, ακόμη και τώρα, σφυρίζουμε αδιάφοροι.

 Ολοένα και πληθαίνουν οι θυμωμένες μπετονιέρες στις μέρες μας;

 Έχω την εντύπωση ότι θυμώνουν, φωνάζουν, αλλά δεν βάζουν το μυαλό τους να σκεφτεί τις εναλλακτικές. Το ότι είμαστε ηττημένοι, δεν σημαίνει ότι είμαστε χαμένοι.

Τώρα που τα πάντα έχουν καταρρεύσει -ή μήπως όχι;- σε τι μπορεί να προσβλέπει κανείς;

Στο μυαλό μας, στην ομαδικότητα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και στην αποκόλληση από τον συντηρητισμό της συνήθειας τού να μη θέλουμε δηλαδή να αλλάξει τίποτα.

Πλήρης ισοπέδωση και αναδόμηση ή σταδιακό συμμάζεμα;

Σε κάποια σίγουρα πλήρης ισοπέδωση, αν και κανένας δεν εγγυάται την πλήρη αναδόμηση.Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το άτομο, εμάς, την οικογένειά μας, το φιλικό μας περιβάλλον, τη δουλειά μας και ούτω καθ έξης.

Γιατί επιλέγετε τα παιδιά ως το κοινό σας;

Κατ’ αρχάς είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να εξωτερικεύσω αντίστροφα τα ερεθίσματα που δέχομαι σαν άνθρωπος. Με μια φανερή χαρά και χρωματιστές εικόνες. Επίσης,  όπως και στο παιδί μου, έτσι και στα υπόλοιπα θέλω να σπείρω μία μικρή αμφιβολία. Μία τόση δα μικρή ερώτηση.

Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από τα παθήματα του παρόντος;

Τα παραμύθια μου δεν είναι διδακτικά. Μπορούν όμως να γίνουν. Όπως είπα και πριν, μια τόση δα μικρή ερώτηση κάθε φορά. Μία. Εμένα μου αρκεί.