Ο Παναγιώτης Μηνά παρακολουθεί φωτογραφικά τη γιορτή του Κατακλυσμού στη Λάρνακα εδώ και χρόνια. Στην έκθεση με τίτλο "Cataclysm", την οποία παρουσιάζει στο χώρο Θκιο Ππαλιές, η καταγραφή αυτή παρουσιάζεται "περισσότερο σαν ποιητική παρέμβαση παρά σαν επιστημονική παρατήρηση", θολώνοντας το όριο ανάμεσα στην τεκμηρίωση και τη μυθοπλασία. Για αυτό, όπως και για τη σχέση της φωτογραφίας με την αντικειμενικότητα, την πραγματικότητα και το εφήμερο ο Π. Μηνά συζητά με τον Στέλιο Καλλινίκου, φωτογράφο και συνιδρυτή του χώρου Θκιο Ππαλιές.
Σ.Κ. "Με ενδιαφέρει στο project ότι ενώ πήρε αρκετό καιρό να γίνει φαίνεται σαν να έγινε σε μια μέρα. Έχει μια ροή και έναν ρυθμό ο οποίος είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά και μιαν άνεση στον τρόπο που εναλλάσσονται οι εικόνες. [...] Έχει μιαν αίσθηση μιας εφήμερης κατάστασης, υπάρχει μια ροή η οποία δεν σταματά κάπου. Απλά κυλά. Πάει παρακάτω.
Π.Μ. Ίσως όμως να είναι ένας τρόπος που σε κάνει να δεις... τούτον που λες, κάτι που κυλά... αλλά νομίζω τούτον συμβολίζει κάτι.
Σ.Κ. Σίγουρα! Αν το σκεφτείς και ο ίδιος, ο Κατακλυσμός σαν ένα event είναι κάτι πάρα πολύ εφήμερο. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον ότι έρχονται αυτοί οι άνθρωποι και στήνουν τούτα τα installations με σουτζούκκους, λοκμάδες, ιστορίες, κακά, και μέσα σε δύο-τρεις μέρες όλο τούτο το πράγμα εξαφανίζεται.
(...)
Π.Μ.: Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, ειδικά στην ηλικία μας, διαπραγματευόμαστε καθημερινώς και έχουμε μια καθημερινή τριβή με το πόσο ακριβώς εφήμερα είναι πολλά πράγματα. Όσο οι γενιές αλλάζουν και μεγαλώνουμε κι εμείς, [σκέφτομαι] πόσο δεχτήκαμε τούτον το πράμα και αν θα 'πρεπε να το δεχτούμε διότι όσο τα δέχεσαι τα πράματα ότι έν' στιγμιαία έν' κάτι το οποίο ώς δαμαί ένι, -μιλώ για τα πάντα... τις σχέσεις... whatever- γίνεται ένα πολλά ζοφερό πράμα.
Σ.Κ.: Κάτι άλλο που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι ότι έχεις ένα πρότζεκτ το οποίο έχει κοινωνιολογική και ανθρωπολογική διάσταση, αλλά την ίδια ώρα έν' πάρα πολλά ανοικτό για να το εξετάσει κάποιος και με άλλους τρόπους. Φλερτάρει πάρα πολύ με το fiction το οποίο μας ενδιαφέρει και τους δύο στη φωτογραφία.
Π.Μ.: Εμένα με ενδιαφέρει πολύ το αν υπάρχει τελικά εκείνη η γραμμή μεταξύ documentary και fiction. Για μένα, άμα υπάρχει author υπάρχει πάντα.
Σ.Κ.: Ναι, υπάρχει μια υποκειμενική άποψη.
Π.Μ.: Τούτον δεν μπορείς να το αποφύγεις.
Σ.Κ.: Η διαφορά είναι ότι εμείς το κάνουμε σκόπιμα τούτο το πράγμα.
Π.Μ.:Ακριβώς. Κάμνουμεν το σκόπιμα, εγώ κάμνω το τζ'αι στο Instagram τζ'αι παντού, και πολλοί δεν το καταλαβαίνουν ως σκόπιμο.
[...]
Σ.Κ.: Ο κόσμος έχει τούτη την προδιάθεση να σκέφτεται ότι επειδή είναι φωτογραφία έχει μια αντικειμενικότητα. Το οποίο είναι το σημείο πάνω στο οποίο εμείς πατούμε πολλές φορές για να δημιουργήσουμε έναν μύθο.
Π.Μ.: Τζ'αι έν' πιο πιστευτός...
Σ.Κ.: Εκείνο που βρίσκω εγώ ενδιαφέρον είναι ότι τούτος ο μύθος πολλές φορές έχει παραπάνω σχέση με την πραγματικότητα απ' ό,τι η ίδια η πραγματικότητα έχει μαζί μας.
[...]
Π.Μ.: Παρά τις διαφορές μας [στην προσέγγιση], πολλά ενδιαφέροντά μας είναι κοινά: Το παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας, fiction, presentation, re-presentation, appropriation κάποιων πραμάτων και ακριβώς επειδή το μέσο μας είναι η φωτογραφία.
Σ.Κ.: Ναι, και "εκμεταλλευόμαστε" αυτό που το ίδιο το μέσο μάς δίνει σαν δύναμη, γιατί είναι μια δύναμη της φωτογραφίας αυτή η σχέση που έχει -και που είχε πάντα- με την πραγματικότητα.
+ H έκθεση "Cataclysm" του Παναγιώτη Μηνά εγκαινιάζεται την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου στον χώρο Θκιο Ππαλιές, όπου θα παρουσιάζεται μέχρι τις 30 Οκτωβρίου. Παράλληλα με τα εγκαίνια της έκθεσης θα παρουσιαστεί και η έκδοση "Cataclysm" με κείμενο από τον Christopher Ray Perez.
