"Είναι αλήθεια πως κάποιος λείπει και πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο", σημειώνει ο μπασίστας των Διάφανων Κρίνων που, οκτώ χρόνια μετά τη διάλυση του συγκροτήματος και ένα μετά τον θάνατο του Θάνου Ανεστόπουλου, επανενώνονται και κυκλοφορούν νέο δίσκο.

Ο Παντελής Ροδοστόγλου έπαιζε ηλεκτρικό μπάσο στα Διάφανα Κρίνα από την πρώτη μέρα σύστασής τους, το 1991. Ήταν και είναι, επίσης, η δυνατή πένα του συγκροτήματος μαζί με τον Θάνο Ανεστόπουλο, που έφυγε από τη ζωή πέρυσι τον Σεπτέμβρη. Αποφασίζοντας να επανενωθούν οκτώ χρόνια μετά τη διάλυση του σχήματος, με αφορμή την επί σκηνής συνάντησή τους τον περασμένο Ιούνιο στην πλατεία Νερού της Αθήνας, τα Διάφανα Κρίνα ετοιμάζουν νέο δίσκο και κλείνουν μια σειρά από συναυλίες. Η συναυλία τους στην Κύπρο το ερχόμενο Σάββατο, 25 Νοεμβρίου, ήταν η πρώτη που ανακοινώθηκε με την επανασύστασή τους. Στη συναυλία θα παρουσιάσουν κομμάτια από τη νέα δισκογραφική δουλειά -τέσσερα από τα οποία είναι ήδη αναρτημένα στο YouTube- αλλά και από το σύνολο της δισκογραφίας των Διάφανων Κρίνων. Αυτή τη φορά ερμηνευμένα από τον Παναγιώτη Μπερλή, η φωνή του οποίου παίρνει τη θέση της ιδιαίτερης φωνής του Θάνου Ανεστόπουλου, που υπήρξε ίδιον του μουσικού σχήματος.

Ποια ήταν η ανάγκη που οδήγησε στην επανένωση των Κρίνων; 

Κατ' αρχήν να σας πω πως έννοιες, όπως διάλυση, χωρισμός κ.λπ., δεν αποτελούν πάντα αμετάκλητες καταστάσεις. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, οι άνθρωποι που αγαπιούνται έχουν κάθε δικαίωμα να γεφυρώνουν τα χάσματα και να συνεχίζουν αν θέλουν. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για μια παρέα όπως εμείς, που επί της ουσίας είναι αχώριστη είκοσι πέντε, τριάντα χρόνια τώρα. Έχουμε μια πολύ στενή σχέση και δεν σταματήσαμε ποτέ να βρισκόμαστε μεταξύ μας και να παίζουμε μουσική.
Η πραγματικότητα είναι πως όταν το συγκρότημα σταμάτησε τις δραστηριότητές του πριν από οκτώ χρόνια, αισθανθήκαμε σα να πέρασε ανάμεσά μας ένας σίφουνας και να ρήμαξε έναν τόπο. Σήμερα, όμως, είμαστε πάλι εδώ για να ξαναφτιάξουμε μια κατεστραμμένη κοινότητα, και να επινοήσουμε και πάλι τη φιλία και την απόλαυση. Συνεχίζουμε γιατί αυτό μας δίνει χαρά και ικανοποίηση. Είναι αλήθεια πως κάποιος λείπει και πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Μόνο εμείς όμως, καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, γνωρίζουμε το αποτύπωμα που αφήνει μέσα μας αυτή η απώλεια. Όπως έγραψε και ο Μπάιρον, "αυτοί που ξέρουν τα περισσότερα, θα θρηνήσουν βαθύτερα".

Η επανένωση ιστορικών σχημάτων γεννά καινούργιες προκλήσεις στα μέλη του συγκροτήματος και ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες στους θαυμαστές. Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που έχετε να αντιμετωπίσετε με την επανεμφάνισή σας; Επιπλέον, αφουγκράζεστε τις προσδοκίες του κοινού;

Κοιτάξτε, ήδη από τότε που δημιουργηθήκαμε, αντιλαμβανόμαστε τη μουσική και τον στίχο ως έναν διάλογο με τον εαυτό μας και με τον κόσμο γύρω μας. Ένας διάλογος που δεν είναι πάντα εύκολος, γιατί πρέπει να αντιπαρατεθεί κανείς με πράγματα τρομακτικά και αβυσσαλέα: την ομορφιά, τον χρόνο, τον θάνατο, την απροσμέτρητη βία, τον πόνο, την ανθρώπινη δυστυχία. Με όλη την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης δηλαδή. Η προσπάθεια [και η μεγαλύτερη πρόκληση] λοιπόν, ήταν και είναι, μία και μοναδική, διαρκής και ανήλεη: να δημιουργήσουμε μία δυνατότητα του έρωτα μέσα στη φρίκη και στη θλίψη και στο μηδέν του κόσμου ετούτου. Και νομίζω πως οι άνθρωποι που ακούνε τη μουσική μας το αντιλαμβάνονται αυτό. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται και το κομβικό σημείο. Η στιγμή, δηλαδή, που αυτά που γράφει κανείς αρχίζουν να αγγίζουν και άλλους ανθρώπους κι έτσι παύουν επιτέλους να αποτελούν μια προσωπική, ατομική εμπειρία, για να γίνουν μια συλλογική γλώσσα που εκφράζει μια συλλογική εμπειρία.

Η επανεμφάνιση των Διάφανων Κρίνων ακολουθεί την απώλεια του Θάνου Ανεστόπουλου. Πώς βιώνουν τα Διάφανα Κρίνα την απώλεια, αλλά και την επανασύνδεση χωρίς τον front man του συγκροτήματος; 

O Θάνος, πέρα από συνοδοιπόρος στη μουσική, ήταν πάνω απ' όλα φίλος, όλων μας. Με κάποιους μάλιστα υπήρξε γνώριμος από το δημοτικό σχολείο ήδη.
Όσον με αφορά, μας ένωσε μια βαθιά, αδελφική σχέση, που θεωρώ πως έπαιξε τον δικό της ρόλο μέσα στο συγκρότημα. Περνούσαμε ατελείωτες ώρες συζητώντας με τρομερό ενθουσιασμό για πολιτική, βιβλία, κινηματογράφο και μουσική. Ενίοτε είχαμε και μια κιθάρα, ένα μπουκάλι κρασί και στίχους πάνω σε ένα τραπέζι και σκαρώναμε τραγούδια. Όταν κουραζόμασταν, παίρναμε σβάρνα τους δρόμους της πόλης μέσα σε μια δημιουργική παραζάλη. Νιώθαμε ρομαντικοί, επαναστάτες, ποιητές καταραμένοι, ονειροπόλοι που ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για ωραίες λέξεις. Με αγάπησε πολύ. Κι εγώ το ίδιο. Κάποια στιγμή, δυστυχώς, οι δρόμοι μας χώρισαν. Ο χαμός του, σαφώς και ήταν ένα πλήγμα για όλους. Και για μένα προσωπικά. Από εκεί και πέρα, πρέπει να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε τη ζωή.

Η φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου ήταν κάτι σαν ταυτότητα για τα Διάφανα Κρίνα και τα τραγούδια τους. Πλέον πολλά από τα αγαπημένα τραγούδια του συγκροτήματος ερμηνεύει ο Παναγιώτης Μπερλής. Πώς εισπράττει το κοινό, αλλά κι εσείς οι ίδιοι, τα τραγούδια χωρίς τη φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου; 

Yπάρχει μια παράξενη αίσθηση σε όλους μας, είναι η αλήθεια. Ο Θάνος είχε μια πολύ ιδιαίτερη φωνή που [ασχέτως απ' το αν σου άρεσε ή όχι] αναγνώριζες το στίγμα της από πολύ μακριά. Πιστεύω πως οι στίχοι μου ξύπνησαν μέσα του κάτι δικό του, βαθύ και κρυμμένο. Και τους τραγούδησε με τρομερό πάθος και αισθαντικότητα.

Όπως αντιλαμβάνεστε, ο ρόλος του Παναγιώτη δεν είναι καθόλου εύκολος. Όμως, είναι ένας εξαιρετικός μουσικός και άνθρωπος με τρομερή θέληση και αποφασιστικότητα. Κλείνει τα αφτιά του στην όποια ασχήμια και δουλεύει πολύ σκληρά για να ανταποκριθεί στο, πραγματικά, δύσκολο έργο του.

Τα Διάφανα Κρίνα αποτελούν ήδη κεφάλαιο στον χώρο του ελληνόφωνου ροκ μαζί με μερικά ακόμη -μετρημένα στα δάχτυλα- σχήματα. Είναι γόνιμη η ελληνόφωνη ροκ σκηνή σήμερα; Γιατί, ενώ υπάρχει πληθώρα καλών σχημάτων, δεν βλέπουμε το φαινόμενο Τρύπες, Διάφανα Κρίνα, Ξύλινα Σπαθιά; 

Κατ' αρχήν να σας πω πως δεν ήμουν ποτέ σύμφωνος με τους χαρακτηρισμούς "αγγλόφωνη" και "ελληνόφωνη" ροκ σκηνή. Το ροκ είναι ένα πεδίο που το χαρακτηρίζει η απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Καθώς επίσης και η παντελής έλλειψη κανόνων, συμβάσεων και περιορισμών. Αν του βάζουμε περιορισμούς, είναι σα να καταργούμε την ενδογενή ανατρεπτικότητα της ίδιάς του της φύσης. Και να μην ξεχνάμε πως έχει τις ρίζες του σε οιμωγές Αφρικανών σκλάβων, σε μια ακατάληπτη γλώσσα [βλέπετε, οι συνεχείς προσπάθειες των Δυτικών να καταστρέψουν τον αφρικάνικο πολιτισμό δεν πέτυχαν απόλυτα].

Μπορεί βέβαια να έγινε γνωστό, κατά κύριο λόγο, από τα αγγλοσαξονικά συγκροτήματα. Δεν παύει, όμως, να είναι ένα λαϊκό και σπουδαίο μέσο, για οποιονδήποτε ανήσυχο νέο [και όχι μόνο] σε όλο τον κόσμο [και σε οποιαδήποτε γλώσσα] που θέλει να εκφραστεί και να δώσει ένα διαφορετικό νόημα στη ζωή του.

Όσον αφορά τώρα τη ροκ σκηνή στην Ελλάδα, θεωρώ πως [σε σύγκριση με το μέγεθος της χώρας και την έλλειψη υποδομών] είναι μια ανεξάντλητη δεξαμενή παραγωγής νέων συγκροτημάτων. Στις μέρες μας, συγκροτήματα όπως οι VILLAGERS OF IOANNINA CITY, PLANET OF ZEUS, 1000 MODS, ACID BABY JESUS, καταθέτουν πολύτιμα σημάδια μιας γόνιμης μετεξέλιξης της όλης κατάστασης. Κάποια από αυτά, μάλιστα, ακολουθούν και μια αξιόλογη πορεία στο εξωτερικό. Και έχω την απόλυτη βεβαιότητα πως θα εμφανιστούν και άλλα. Είναι θέμα χρόνου.

+ Συναυλία με τα Διάφανα Κρίνα το Σάββατο 25 Νοεμβρίου στο Down Town Live στη Λευκωσία. Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00. Ώρα έναρξης: 22:00. Εισιτήρια προς 20 ευρώ.Προπώληση: Περίπτερο Οκτάγωνο [Σταυροβουνίου 15, Λεωφόρος Σταυρού, Λευκωσία] / Down Town Live [Εμμανουήλ Ροΐδη 2, Στρόβολος, Λευκωσία].

Συνέντευξη στην Μερόπη Μωυσέως και Λουκιανό Λυρίτσα