Η πρωταγωνίστρια στην παραγωγή της Κεντρικής Σκηνής με το έργο «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» μιλά για τον ομότιτλο ρόλο της στην πρώτη της συνεργασία με τον θεατρικό οργανισμό και σημειώνει: Δεν είναι μια ιστορία αγάπης, είναι μια ιστορία για το πώς αγαπάμε

Η Στέλλα είναι φως. Είναι μια γυναίκα καθαρή με τα συναισθήματά της, που μπορεί να ερωτευτεί δυνατά και να φτάσει στα άκρα. Πάντα όμως με την καρδιά της γεμάτη αγάπη και τη συνείδηση καθαρή. Έτσι περιγράφει η Κίκα Γεωργίου τη «Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια». Τον εμβληματικό χαρακτήρα του ελληνικού θεάτρου τον οποίο η ίδια ενσαρκώνει στην παραγωγή του ΘΟΚ που ανεβαίνει αυτή την περίοδο στην Κεντρική Σκηνή.

Μίλησέ μας για το έργο. Ποια είναι για την Κίκα Γεωργίου η Στέλλα του Καμπανέλλη; 

Η Στέλλα είναι γυναίκα που έχει πάθος με το τραγούδι και που δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό της χωρίς αυτό. Είναι ένα με τα τραγούδια της. Ταυτόχρονα είναι μια γοητευτική και ερωτεύσιμη γυναίκα, με πολλούς θαυμαστές. Όμως κάθε φορά που ένας άντρας την ερωτεύεται για να την κατακτήσει, απαιτεί από αυτήν να απαρνηθεί το τραγούδι. Κάθε φορά η Στέλλα καταφέρνει να απεγκλωβιστεί και συνεχίζει να ζει ελεύθερη. Μέχρι που γνωρίζει τον Μίλτο, (Παναγιώτης Μπουγιούρης) τον οποίο ερωτεύεται ολοκληρωτικά. Τόσο μεγάλος είναι ο έρωτάς της για τον Μίλτο που είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για αυτόν. Έτσι όταν της ζητά να παντρευτούν αυτή δέχεται πιστεύοντας ότι ο Μίλτος θα κρατήσει την υπόσχεσή του, να μην θελήσει να αλλάξει το παραμικρό σε αυτήν. Τη μέρα του γάμου τους, όμως, η Στέλλα συνειδητοποιεί ότι μετά από αυτό όλα θα έχουν αλλάξει. Γι' αυτό αποφασίζει να εγκαταλείψει τον γάμο και να μην πάει στην εκκλησία. Ωχ, μήπως είπα πολλά;

Είναι δηλαδή μια ιστορία αγάπης; 

Είναι ένα έργο για το πώς αγαπάμε. Για τη σχέση της αγάπης και της ελευθερίας. Το ερώτημα που τίθεται για μένα είναι το κατά πόσον αγαπάμε, γιατί θέλουμε ο άλλος να μας κάνει ευτυχισμένους ή εάν αγαπάμε και επιθυμούμε να είναι ο άλλος ευτυχισμένος και ελεύθερος, με όποιον τρόπο επιθυμεί ο ίδιος για τον εαυτό του.

Και ποια είναι η απάντηση που δίνει το έργο στο ερώτημα; 

Ο συγγραφέας παραθέτει έναν ολοκληρωτικό έρωτα, που οδηγεί στον θάνατο. Από εκεί κι έπειτα, ο θεατής καλείται να επιλέξει. Για μένα, μία είναι η αληθινή αγάπη: Σε αγαπώ, είσαι τέλειος έτσι όπως είσαι και θέλω να είσαι ελεύθερος κι ευτυχισμένος όσο πιο πολύ μπορείς. Αν θέλεις να είμαστε μαζί ακόμα καλύτερα.

Ο έρωτας της Στέλλας και του Μίλτου είναι ακραίος. Είναι ή άσπρο ή μαύρο. Η σχέση είναι συνεχώς στα κόκκινα... Μήπως είναι μια αναπαράσταση του έρωτα ως ψυχικής πάθησης; 

Ο έρωτας ως πάθηση; Απλά ο έρωτας, κυρίως στην αρχή, εξαιτίας της έκρηξης ορμονών που προκαλεί στο σώμα, κυριεύει τους ανθρώπους και μπορεί να τους κάνει να χάσουν τον προσανατολισμό τους. Για τους πρώτους 18 μήνες τουλάχιστον, όσο διαρκεί η έκρηξη ορμονών!

Η Στέλλα είναι φεμινίστρια; 

Για μένα δεν έχει να κάνει με το αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου αφορά και τα δύο φύλα. Και μια γυναίκα μπορεί να καταπιέσει έναν άντρα. Για μένα το έργο αφορά απλά την κραυγή μιας γυναίκας, η οποία αρνείται να μπει στο καλούπι που έφτιαξε για αυτήν ο άντρας τον οποίο ερωτεύτηκε.

Τι σε φόβισε ή σε δυσκόλεψε όταν ανέλαβες αυτό τον ρόλο. Ποιες ήταν για σένα οι μεγαλύτερες προκλήσεις; 

Προσπαθώ να ξεχωρίζω τις φοβίες μου ως τις απλές σκέψεις που είναι, να αναγνωρίζω δηλαδή πως είναι δημιουργήματα του μυαλού μου και όσο το δυνατόν να μην τις αφήνω να με καταβάλουν. Όταν ανέλαβα τον ρόλο προσπάθησα να ανακαλύψω ενστικτωδώς έναν χαρακτήρα. Να τον αφήσω να γεννηθεί μέσα μου. Να κάνω χώρο για τη Στέλλα. Το διαφορετικό αυτού του ρόλου από τους ρόλους που έχω παίξει μέχρι τώρα είναι ότι είναι ένας ρόλος απόλυτα φωτεινός, ενώ μέχρι σήμερα έπαιζα πιο ταλαιπωρημένες γυναίκες, με πρακτικές και διαφορετικές δυσκολίες, γυναίκες που δεν ήταν τόσο εκ πεποιθήσεως ελεύθερες όσο η Στέλλα. Η Στέλλα είναι φως. Τη βλέπεις στη σκηνή και την ερωτεύεσαι. Είναι φωτεινή, γοητευτική, γεμάτη αγάπη. Μια γυναίκα δημιουργική που σφύζει από ζωή.

Μια διαχρονική μου απορία είναι η εξής: Πας στο θέατρο και είσαι χάλια και πρέπει να μεταμορφωθείς στον φωτεινό αυτό χαρακτήρα που μου περιγράφεις. Τι κάνεις; 

Αυτό συνέβη την Κυριακή, δεν θυμάμαι γιατί είχα σκοτεινιάσει... Κάνω διαλογισμό και προσπαθώ να ξεχωρίσω τις σκέψεις από την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι το ότι είμαι πολύ τυχερή που βρίσκομαι στο θέατρο και καλούμαι να υπερασπιστώ και να υπηρετήσω επί σκηνής έναν υπέροχο χαρακτήρα μπροστά από ένα κοινό που βρίσκεται εκεί για να δει και να καταλάβει την ιστορία αυτού του χαρακτήρα. Σκέφτομαι επίσης ότι η Στέλλα είναι και αυτή άνθρωπος. Υπάρχουν μέρες που και η ίδια δεν είναι καλά. Δηλαδή ακόμα και να είμαι άρρωστη θα προσπαθήσω να σκεφτώ πώς θα ήταν η Στέλλα αν ήταν άρρωστη.

Πώς εκλαμβάνει το κυπριακό κοινό αυτή την παράσταση; 

Αν και μέχρι τώρα έγιναν λίγες παραστάσεις πρέπει να πω ότι το κοινό είναι πολύ ζεστό και είμαι χαρούμενη γι' αυτό.

Ποιος ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση; 

Η «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» είναι σχεδόν μιούζικαλ οπότε είναι τεράστιος ο ρόλος και ο όγκος της μουσικής. Είναι τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη γραμμένα για αυτή την παράσταση. Υπέροχα κομμάτια. Ένα κι ένα!

Τη μεταφορά της Στέλλας στο σινεμά την είδες πριν να παίξεις; 

Δεν είχα δει την ταινία παλιά. Όταν μου προτάθηκε ο ρόλος από τον ΘΟΚ έκανα ένα υποτυπώδες ψάξιμο, είδα τη γνωστή σκηνή με το «Στέλλα κρατάω μαχαίρι» και είπα όχι. Αισθάνθηκα ότι θα ήταν μάταιο να μπω σε μια τέτοια διαδικασία. Να δω τι έγινε και τι δεν έγινε. Είχα την ανάγκη να αντιμετωπίσω αυτό το έργο σαν ένα καθαρά θεατρικό έργο από την αρχή. Να δω πού θα μπορούσε να με οδηγήσει εμένα και την υπόλοιπη καλλιτεχνική ομάδα το έργο από μόνο του. Και γενικά νομίζω ότι η παράσταση έχει μια τέτοια, ανεξάρτητη από την κινηματογραφική μεταφορά, πορεία. Εξ ου και δεν υπάρχει αυτούσιο το «Στέλλα κρατάω μαχαίρι» στην παράσταση.

Αυτή είναι η πρώτη σου συνεργασία με τον ΘΟΚ. Πώς πάει; 

Ναι, είναι η πρώτη μου συνεργασία με τον ΘΟΚ. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής ο Σάββας Κυριακίδης ήταν που αρχικά μου έκανε μία νύξη για τον ρόλο. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη και χαρούμενη. Η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη τον σκηνοθέτη μας ήταν εξαιρετική. Μου έδωσε μεγάλη ελευθερία και γενικά αντιμετώπισε και τους εννέα ηθοποιούς και τους υπόλοιπους συντελεστές με μία υπέροχη γενναιοδωρία. Μας είχε εμπιστοσύνη και μας άφησε να δημιουργήσουμε πράγματα. Δουλέψαμε αρκετά με αυτοσχεδιασμούς στην κάθε σκηνή και από αυτούς προέκυψε η παράσταση. Επίσης, το συγκεκριμένο θέατρο είναι τόσο ζεστό, οι θεατές τόσο κοντά, γενικά νιώθω να λαμβάνω πολλή αγάπη και πριν και κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Συνέντευξη στον Λουκιανό Λυρίτσα/ Φωτογραφία Ελένη Παπαδοπούλου