Πρωταγωνίστρια η Δάφνη, μια γυναίκα η οποία γεννήθηκε το 1950 και αφηγούμενη τη ζωή της, μαρτυράει τις πιο σημαντικές ιστορικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας παράλληλα με την καθημερινότητά της. Όπως αναφέρει και το σκηνοθετικό σημείωμα, «η Δάφνη δεν έχει κάτι το ξεχωριστό, κάτι που να τη διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος. Η Δάφνη είναι μια γυναίκα της γενιάς μας. Είναι μία από μας». Μεγαλωμένη σε μια κλασική ελληνική συντηρητική οικογένεια στα μέσα του περασμένου αιώνα ή αλλιώς, του αιώνα του εμφράγματος λόγω και των καταιγιστικών εξελίξεων σε κάθε τομέα του επιστητού, η Δάφνη «αγάπησε ό,τι αγαπήσαμε και πληγώθηκε από όλ’ αυτά που μας πλήγωσαν».

«Δεν ξέρω ποτέ μου, αν έχω πει ολόκληρη την αλήθεια σε κάποιον».

Σκηνοθετικά η προσέγγιση των Ρέππα - Παπαθανασίου στόχευε στο να θέσει επί τάπητος όλα εκείνα τα σημαντικά ζητήματα που μας απασχόλησαν, όπως: ο πόλεμος του Βιετνάμ, η χούντα των Αθηνών, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η Μεταπολίτευση, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, σε συνάρτηση με τις έννοιες έρωτας, αγάπη, απογοήτευση, θλίψη, χαρά, νιάτα. Τοποθετώντας την πρωταγωνίστρια στο κέντρο της αφήγησης, ξετυλίγονται μπροστά μας όλες οι πτυχές της Δάφνης η οποία είναι, όπως προαναφέραμε, μία από μας. Ενδεχομένως το έργο ν’ αντανακλά στοιχεία από την παιδική ζωή των συγγραφέων. Και δεν είναι τυχαίο που η Μεταπολίτευση συνιστά το αντίστοιχο πέρασμα της Ελλάδος από το μοντέρνο στο μεταμοντέρνο, από το παλαιό στο καινούργιο, από τον «γύψο» στην άνθηση. Ωστόσο, οι τόσες πολλές πληροφορίες που πρέπει να πει η Δάφνη στο κοινό, όλες διαμέσου εξωτερικών αναλήψεων, την κάνουν να μοιάζει «χλιαρή» απέναντι στα σημαντικά ιστορικά γεγονότα, οι συνέπειες των οποίων ακόμα ταλανίζουν τον ελληνισμό (βλ. κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία). Η ιδιοσυγκρασία της Δάφνης δεν είναι απλώς αυτή της ταπεινής κοπέλας που ακολούθησε την πεπατημένη ή, αν θέλετε, της κλασικής γκόμενας που αδιαφορεί ή/και δεν καταλαβαίνει τις διεθνείς συγκυρίες και τα εθνικά ιστορικά ορόσημα. Δεν αμφισβητώ την αρτιότητα του αποτελέσματος. Εντούτοις, θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή και σημασία στην ιστορία. Σαφέστατα, δεν μπορεί ένας μονόλογος να στα δώσει όλα. Τροφή όμως για σκέψη.

Ομολογουμένως, η Κάτια Δανδουλάκη σήκωσε και το βάρος να μπορέσει μονάχη επί σκηνής να μας εξιστορήσει τη ζωή της Δάφνης. Με όρεξη, πείσμα, υπομονή και επιμονή κατάφερε να φωτίσει με τον δικό της τρόπο τις πτυχές του σύγχρονου ελληνικού κράτους, χρωματίζοντας μέσα από κάθε οικογενειακό της ευτράπελο μικρές αναλαμπές ιστορίας ανά δεκαετία μέχρι και το σήμερα. Ίσως αυτός να ήταν και ο άθλος της, ότι πέρα από το τεράστιο κείμενο με το οποίο όφειλε ν’ αναμετρηθεί, έπρεπε να φτιάξει εκ του μηδενός όλες τις εικόνες. Σ’ αυτό τη βοήθησε και το αφαιρετικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, καθώς και η μουσική σύνθεση του Αντώνη Παπακωνσταντίνου. Το σκηνικό απολύτως ελεύθερο, σ’ ένα έργο που πίσω από κάθε του σχεδόν έκφραση καραδοκεί και μια σημασιολογικά και συνάμα ιστορική παγίδα. Οπόταν η επιλογή των βάθρων υπήρξε ιδιαίτερα έξυπνη, ώστε να μην καλουπωθεί ο θεατής.

«Μήπως οι παλιοί ερωτεύονταν αλλιώς»;

Κάθε γενιά που πέρασε και θα έρθει είχε και έχει τη δική της καθημερινότητα, τις δικές της ανησυχίες. Κάποτε οι γονείς μας πάσχιζαν να διώξουν τη δικτατορία, να φέρουν τη δημοκρατία και ν’ αποκαταστήσουν τη συνταγματική τάξη. Η γενιά τους ήταν ανάμεσα στις πρώτες μεταπολεμικές γενιές, χτυπημένη πανταχόθεν από συγκυρίες και συμβάντα, γεμάτη όμως αγνότητα και έρωτα παρά τις αντιξοότητες. Η δική μας περίοδος έχει οικονομική και υγειονομική κρίση, κρίση ταυτότητας και ενδεχομένως ατέρμονο κυνηγητό προς το τέλειο και το ανέφικτο. Και σαν ο έρωτας περάσει και η αλήθεια ειπωθεί, πάντα θα βρίσκεται ένα «καινούργιο παιδί» να μας δίνει ζωή και θάρρος.

Συγχαρητήρια σε όλους.