Γράφει ο Νέαρχος Κουρσάρος [nearchos_k@rocketmail.com]

Μια ανατρεπτική παράσταση παίζεται στο Θέατρο Διάνα σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά. Πρόκειται για το one woman show με μοναδική πρωταγωνίστρια επί σκηνής την Ελένη Ράντου, όπως δεν την έχουμε ξαναδεί. Και πράγματι, κάθε φορά που αυτή η ηθοποιός αποφασίζει να δημιουργήσει, οι αθηναϊκές νύχτες αποκτούν άλλο χρώμα νοηματοδοτώντας ξανά την μουντή ατμόσφαιρα της πρωτεύουσας. Μετά το «Κατάδικός μου» η Ελένη Ράντου επιστρέφει συγγραφικά, αυτή τη φορά με έναν δίωρο μονόλογο επί σκηνής, ο οποίος περιστρέφεται γύρω από την ιστορία μιας γυναίκας.

«Καμιά φορά μένουμε και μετέωροι, κι αυτό σημαίνει θάρρος»

Το πρώτο ερώτημα που προσπαθεί να μας απαντήσει η ηρωίδα είναι τί κοινό μπορεί να έχουν τα μπουγέλα, το κόκκινο χρώμα και το παγωτό. Ακολούθως, έρχεται η σχέση με τους γονείς, η σχέση μεταξύ μάνας και κόρης, αυτή η συμπλεγματική και εν πολλοίς προβληματική επικοινωνιακή σχέση που συχνά στιγματίζει τις κόρες. «Τι θα σπουδάσεις, τι θα πει ο κόσμος, δεν είναι όλα παιχνίδι στη ζωή» αυτά και άλλα πολλά είναι τα λεγόμενα ‘πρέπει’ διά στόματος μητέρας προς την κόρη. Σ’ αυτό το πλαίσιο καλείται η ηρωίδα να μας εξιστορήσει τη ζωή της από τότε που ήταν μικρή, κάπου στις αρχές του 70΄, μέχρι και όταν πλέον και η ίδια μεγάλωσε και πήρε τη ζωή στα χέρια της.

Η σκηνοθετική προσέγγιση είναι χαρακτηριστική. Η ηρωίδα μέσα από ένα εναλλασσόμενο σκηνικό κάνει ό,τι μπορεί για να μας πείσει πόσο σημαντικό είναι να έχουμε λίστες στη ζωή μας. Λίστα για τα ψώνια, λίστα για το τι θα κάνουμε μες τη βδομάδα. Εκ πρώτης όψεως αυτές οι λίστες φαντάζουν αγχωτικές. Δεν είναι όμως. Αποτελούν την κινητήριο δύναμή μας κάθε φορά που όλα φαίνονται μάταια γύρω μας. Επιβάλλεται ίσως να κάνουμε λίστες, έστω για να έχουμε μια μικρή ελπίδα ότι επίκεινται πράγματα να γίνουν στο μέλλον. Η προσμονή άλλωστε βοηθάει ψυχολογικά.

«Η λίστα με αυτά που αξίζει να ζήσεις είχε φτιάξει ένα πέπλο προστασίας»

Η Ελένη Ράντου εκτός από μοναδική ηθοποιός είναι ιδιαίτερα εύστροφη. Με αυτό το έργο κατόρθωσε να μπει στην καρδιά του θεατή δείχνοντάς του πως μέσα από τα διαρκή σκαμπανεβάσματα της διάθεσης, η ζωή εξακολουθεί να συνεχίζεται γεμάτη φως και αστείρευτη ενέργεια. Ο ρόλος της είναι αρκετά δύσκολος, καθώς μονολογεί ακατάπαυστα επί δύο ώρες λέγοντας πράγματα που θέλει γενναιότητα, για να τα πει κανείς. Δεν είναι όμως διόλου βαρετός. Έχει έντονες συγκινήσεις, εναλλαγές, ανατροπές, κίνηση και δράση, στοιχεία που ωθούν το κοινό να αναζητά τη λύτρωση της ηρωίδας. Συνοδοιπόροι επί σκηνής είναι και οι εκπληκτικοί StringDemons, οι οποίοι την συνοδεύουν μελωδικά με τσέλο και βιολί αντίστοιχα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην κινησιολογία της Αντιγόνης Γύρα αλλά και στους φωτισμούς τους οποίους ανέλαβε η Χριστίνα Θανασούλα.

Στο «Κατάδικός μου» η Ράντου μας έμαθε ότι ο φόβος είναι ουσιαστικό και ουσιαστικός. Στο «Πάρτυ της ζωής μου» έρχεται να μας διώξει αυτόν τον φόβο μέσα από μια ιστορία έντονα μάλλον αυτοβιογραφική και να μας πείσει ότι υπάρχουν 5000 λόγοι, για να συνεχίσεις να χαίρεσαι, να χαμογελάς, να ζεις. Συγχαρητήρια!

*Οι παραστάσεις συνεχίζονται στο Θέατρο Διάνα, Ιπποκράτους 7 Αθήνα.