Με ένα απόσπασμα από την κατάθεση ψυχής, που μοιράστηκε τον Φεβράρη του 2025, για τη μάχη της με τον καρκίνο, επέλεξε να αποχαιρετήσει την πολυαγαπημένη δημιουργό, Αλεξία Παπαλαζάρου, ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, σημειώνοντας πως το κενό από την απώλεια της είναι δυσαναπλήρωτο.
Στην ανακοίνωσή του ο ΘΟΚ, αναφέρει «με θλίψη όλοι εμείς στο Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου αποχαιρετούμε την αγαπημένη μας Σκηνοθέτιδα, Δασκάλα θεάτρου, Εμψυχώτρια, Σύμβουλο Θεατρικής Γραφής, Αλεξία Παπαλαζάρου».
«Η Αλεξία δεν ήταν απλώς ένας αγαπημένος άνθρωπος του θεάτρου ή μία συνεργάτιδα. Η Αλεξία ήταν το ήθος που θέλουμε στο θέατρο. Με εξαιρετική αίσθηση του «σωστού» και του «λάθους» στο θέατρο, συνόδευσε εκατοντάδες ανθρώπους στα ωραία μονοπάτια της υποκριτικής, των παραστατικών τεχνών, της θεατρικής γραφής. Από τα μικρά παιδιά, τα βλαστάρια της στο θεατρικό της εργαστήρι, μέχρι τα μεγάλα παιδιά που δουλεύουν στο θέατρο για χρόνια, η Αλεξία έδειχνε τον δρόμο της ανθρωπιάς, της δύναμης, της σχεδόν μονομανής αποφασιστικής επιδίωξης που βασανίζει τους ανθρώπους του θεάτρου: «να κάνουμε θέατρο».
O ΘΟΚ, υπογραμμίζει ότι η Αλεξία Παπαλαζάρου «έφυγε» από τη ζωή μαχήτρια και φωτεινή, ενώ, επισημαίνει πως σύσσωμη η θεατρική κοινότητα, οι άνθρωποι του ΘΟΚ, συνεργάτες και φίλοι της Αλεξίας, εκφράζουν τη βαθειά τους λύπη για την απώλειά της και συλλυπούνται την οικογένεια της.
Ο ΘΟΚ, σημειώνεται, αναφέρθηκε στην αποχαιρετιστήρια ανακοίνωσή του, και στην τελευταία πράξη της συνεργασίας της με τον ΘΟΚ που ήταν, όπως αναφέραμε και προηγουμένως, το εργαστήρι «[Δεν είναι μόνο] Λόγια στο χαρτί» από το οποίο προέκυψαν 13 νέα θεατρικά έργα. Οι αναγνώσεις προγραμματίστηκαν για τον Οκτώβριο, μα δεν έγιναν, γιατί «όλοι θέλαμε την Αλεξία εκεί. Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε» επισημαίνεται στην ανακοίνωση.
Τέλος, το Διοικητικό Συμβούλιο του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, σημειώνεται, ότι θα ανακοινώσει τις ενέργειες μέσω των οποίων θα τιμηθεί η μνήμη της.
Το απόσμασμα από ομιλία της Παπαλαζάρου
«Με λένε Αλεξία Παπαλαζάρου. Είμαι σκηνοθέτης θεάτρου και από το 2017 είμαι καρκινοπαθής. Μάιος του 2017, διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος. Έκανα μαστεκτομή. Το πρωί χημειοθεραπεία, το βράδυ πρόβες στο θέατρο. Νοέμβριος 2021, καρκίνος στον πνεύμονα. Το πρωί χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες, το βράδυ πρόβες στο θέατρο. Οκτώβρης 2022, καρκίνος στον εγκέφαλο. Πέντε ώρες χειρουργείο, σε δέκα μέρες επιστροφή για πρόβες στο θέατρο. Το πρωί οι πιο δύσκολες ακτινοθεραπείες, το βράδυ πρόβες στο θέατρο. 2022-2025 μεταστάσεις στον εγκέφαλο. Οι θεραπείες συνεχίζονται και εγώ συνεχίζω να δουλεύω στο θέατρο».
«Φεύγω από το Ογκολογικό παίρνοντας παράταση ζωής. Φεύγω σχεδόν χαρούμενη που δεν σταμάτησα να αγαπώ τη ζωή, να ονειρεύομαι, να βάζω νέους στόχους. Γίναμε φιλαράκια με τον καρκίνο. Περπατάμε μαζί. Εγώ με το μπαστούνι μου, εκείνος με σθένος και πορευόμαστε. Το αποδέχτηκα. Όπλο μου η επιστήμη. Οι γιατροί μου που την υπηρετούν, οι νοσοκόμοι, ο ΠΑΣΥΚΑΦ που μας στηρίζει. Η 20χρονη κόρη μου, οι φίλοι καρδιάς, η οικογένειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, τα παιδιά μου – οι μαθητές μου, τα δύο υπέροχα σκυλιά μου. Με όλους αυτούς μαζί συνεχίζω να ζω και να είμαι δυνατή.».
Το απόσπασμα είναι από την ομιλία της Παπαλαζάρου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, στο συνέδριο «Πιο Δυνατοί Μαζί» του ΠΑΣΥΚΑΦ.
Το βιογραφικό της Αλεξίας Παπαλαζάρου
H Aλεξία Παπαλαζάρου γεννήθηκε στην Πάφο, περήφανη κόρη του Παπαλάζαρου και της Αγαθονίκης. Σπούδασε Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου «Κρέστιο Σαράφοβ» στη Βουλγαρία (1986 - 1993).
Συνεργάστηκε με τον ΘΟΚ, το Θέατρο ΕΝΑ, το Θέατρο Διόνυσος, την ΕΘΑΛ και το Θέατρο ΑντίΛογος. Το 2002 ίδρυσε το Ανοιχτό Θέατρο, στην Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, δίνοντας ζωή στην παλιά Λευκωσία. Υπήρξε η παραγωγός όλων των παραστάσεών του και σκηνοθέτησε για την παιδική του σκηνή τα έργα: «Ελίζα» (2002), «Ο άρχοντας των μάγων» (2004), «Ο χρωμοφάγος» (2005), και «Το αγόρι με τη βαλίτσα» (2008). Στην Κεντρική Σκηνή του Ανοιχτού Θεάτρου σκηνοθέτησε τα έργα: «Ένα συνηθισμένο θαύμα» (2003), «Μόλις χώρισα» (2004), «Νόρμαν» (2006), «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» (2007).
Το 2002 λειτούργησε θεατρικά εργαστήρια για παιδιά και ενήλικες και υπήρξε συνεργάτις του θεατρικού ομίλου του Πανεπιστημίου Κύπρου. Το 2010 -2012 συνεργάστηκε με την ηθοποιό και θεατρική συγγραφέα Χρύσα Σπηλιώτη σε εργαστήρια θεατρικής γραφής με στόχο την συγγραφή και προώθηση του κυπριακού έργου, φέρνοντας καινούριο αέρα στη θεατρική γραφή του τόπου.
Με τον ΘΟΚ συνεργάστηκε στις παραγωγές: «Το Γατάνιν» (2025), «Ρώτα με όταν ξυπνήσω» (2022), «Η μικρή μας πόλη» (2020, εγκαινιάζοντας έτσι τη Σκηνή Εκτός Έδρας αλλά και την επαναλειτουργία των θεάτρων μετά την καραντίνα του Κορωνοϊού), «Harper Regan» (2015), «Οικογένεια Νώε» (2012), «Το σκλαβί» (2007), «Το όνειρο του δράκου» (2001), «Στη χώρα του Πήτερ Παν» (2001), «Ειρήνη» (1998), «Το βασιλόπουλο της βενεδιάς» (1997), «Λυσιστράτη» (1997), «Ο Σπανός τζι’ οι σαράντα δράτζιοι» (1997).
Η Αλεξία Παπαλαζάρου υπήρξε επίσης βασικό μέλος της ομάδας Συμβούλων που εργάστηκαν από την αρχή για την εδραίωση του θεσμού PLAY (ΘΟΚ-ΚΚΔΙΘ) για την ανάδειξη της θεατρικής γραφής, βοηθώντας να εδραιωθεί ο θεσμός που έφερε την αλλαγή στην προσέγγιση του κυπριακού θεατρικού έργου.
Σταθμό αποτέλεσε η παράσταση του έργου του Μιχάλη Παπαδόπουλου «Η μάνα του» (2023), από το Θέατρο ΑντίΛογος, στην οποία η ίδια ερμήνευσε και σκηνοθέτησε, την κατατρεγμένη ζωή της οικογένειάς της και την ιστορία των δολοφονημένων αδελφών της.
Η Αλεξία Παπαλαζάρου υπήρξε μία από τις πιο τρυφερές και γενναιόδωρες φωνές που πρωτοστάτησαν στο θέατρο για παιδιά και εφήβους. Πίστεψε βαθιά στην αναγκαιότητά του, αναδεικνύοντας στη σκηνή τη θεματολογία, τη γλώσσα και τη φαντασία των μικρών και νεαρών θεατών.
