Απεβίωσε η σπουδαία Κύπρια σκηνοθέτιδα και μέντορας, Αλεξία Παπαλαζάρου, μία δημιουργός που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στο σύγχρονο κυπριακό θέατρο. Την είδηση του θανάτου της γνωστοποίησε η δημοσιογράφος και αδελφή της, Μαρία Παπαλαζάρου Φράγκου, η οποία με ανάρτησή της, αποχαιρέτησε τη γενναία δημιουργό η οποία πάλεψε πολλάκις με τον καρκίνο.
Η Μαρία Παπαλαζάρου Φράγκου, συγκεκριμένα, αναφέρει:
«ΗΣΟΥΝ ΓΕΝΝΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΕΣ ΓΕΝΝΑΙΑ
Από σήμερα το μεσημέρι, η αγαπημένη μας αδελφή δεν είναι πια μαζί μας. Πέταξε για αλλού•εκεί που οι γενναίοι στήνουν χορό και η Αλεξία μας θα πάρει μια θέση ανάμεσά τους. Γιατί δεν φοβήθηκε ποτέ. Πάλεψε ως το τέλος. Δεν είπε ποτέ «γιατί εγώ» αλλά πάντα «όλα καλά· όλα καλά θα πάνε». Την περιμένει η όλο τρυφερότητα αγκαλιά του παπά μας Παπαλάζαρου και το γλυκό φιλί της μάνας παπαδιάς μας. Τής κρατούν το χέρι ο Κυριάκος μας και ο Σωτήρης μας και όλοι μαζί χαμογελούν από ψηλά για να δίνουν σε όλους εμάς κουράγιο. Αυτό έκανε η Αλεξία μας όλα τούτα τα χρόνια της δοκιμασίας της. Μας έδινε δύναμη με τη δύναμη της και θάρρος από το θάρρος της. Στο καλό όμορφη μας. Θα σε αγαπάμε πάντα και πάντα θα’σαι στην καρδιά, στη ψυχή και στο μυαλό μας. Θα είσαι παντοτινά ένα παράδειγμα πίστης, δύναμης και ελπίδας»
Ένα από τα τελευταία πρότζεκτ, τα οποία έφερε εις πέρας παράληλλα με τη θεραπεία της, ήταν το νέο πρόγραμμα του ΘΟΚ για συγγραφείς, ένα εργαστήρι διαρκείας, όπου συμβούλευε και καθοδηγούσε νέους θεατρικούς συγγραφείς μέσα από εργαστήρια και συναντήσεις. Το πρόγραμμα είχε ως αποτέλεσμα 12 θεατρικά έργα και θα παρουσιάζονταν σε έναν Μαραθώνιο Φθινοπωρινών Θεατρικών Αναγνώσεων, που ήταν προγραμματισμένος για τις 7 έως τις 10 Οκτωβρίου 2025, ωστόσο αναβλήθηκε.
Το τελευταίο έργο που σκηνοθέτησε, ήταν το Το γατάνιν, του σπουδαίου Κύπριου ποιητή και συγγραφέα Μιχάλη Πασιαρδή, στην εκτός έδρας σκηνή του ΘΟΚ, το οποίο ταξίδεψε σε χωριά και κοινότητες της Κύπρου.
Στο ελεύθερο και ερασιτεχνικό θέατρο, το τελευταίο της δείγμα δουλειάς, ήταν το «Ένας γέρος, μια θάλασσα». Μία δουλειά από τα θεατρικά εργαστήρια που πραγματοποιούσε. Το συγκεκριμένο έργο είναι της Μαρίας Χρυσάνθου και ήταν εμπνευσμένο από τον «Γέρο και τη Θάλασσα» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Ήταν βασισμένο, επίσης, σε πραγματικές ιστορίες ανθρώπων εγκλωβισμένων στη Γάζα.
Η πορεία της Αλεξίας Παπαλαζάρου
Η Παπαλαζάρου υπήρξε σκηνοθέτιδα με μακρά πορεία στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου (ΘΟΚ) και το Θέατρο Αντίλογος, ενώ το έργο της χαρακτηριζόταν από ανθρωπιά, μνήμη και βαθιά κοινωνική ευαισθησία.
Απόφοιτη της Ακαδημίας Θεατρικών Τεχνών «Κρέστιο Σαράφοβ» στη Σόφια, η Παπαλαζάρου συνδύασε τη θεωρητική κατάρτιση με μια έντονα προσωπική ματιά στη δραματουργία και τη σκηνοθεσία. Στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου (ΘΟΚ) υπηρέτησε επί σειρά ετών ως σκηνοθέτιδα και δραματουργός, υπογράφοντας παραστάσεις που ξεχώρισαν για τη λεπτότητα και τη συναισθηματική τους αλήθεια.
Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται παραστάσεις του ΘΟΚ, ανάμεσά τους οι «Ρώτα με όταν ξυπνήσω» του Χαράλαμπου Γιάννου, «Η Μικρή μας Πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ, που μετέφρασε, διασκεύασε και σκηνοθέτησε, καθώς και το «Harper Regan» του Simon Stephens. Εργάστηκε επίσης στο παιδικό θέατρο, με έργα όπως «Το Σκλάβι» και «Το Όνειρο του Δράκου», αφήνοντας έντονο αποτύπωμα και σε αυτόν τον χώρο.
Πέρα από τη σκηνοθετική της δράση, η Παπαλαζάρου υπήρξε μέντορας και καθοδηγήτρια νέων δημιουργών. Συμμετείχε στα εκπαιδευτικά προγράμματα του ΘΟΚ, όπως οι «Τετάρτες Συγγραφής» και δημιούργησε θεατρικά εργαστήρια, μέσα από τα οποία μοιραζόταν με νέους καλλιτέχνες την εμπειρία και τη φιλοσοφία της για τη σκηνική πράξη.
Μία πολύ προσωπική στιγμή της, στην καλλιτεχνική της πορεία, ήταν η παράσταση «Η Μάνα του», παραγωγή του Θεάτρου Αντίλογος. Το έργο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα της οικογένειάς της, αποτέλεσε μια συγκλονιστική θεατρική εξομολόγηση γύρω από τον πόνο, τη μνήμη και την απώλεια. Η ίδια ανέβηκε στη σκηνή για να αφηγηθεί την ιστορία της μητέρας της και της οικογένειάς της, συνδέοντας το προσωπικό βίωμα με την ιστορία της Κύπρου και τα τραύματα του τόπου.
Με τη σεμνότητα και τη συνέπειά της, άφησε πίσω της ένα έργο που συνδέει την ιστορία με τη συγκίνηση και το θέατρο με τη μνήμη. Η απώλειά της αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό, όμως το καλλιτεχνικό της αποτύπωμα θα συνεχίσει να εμπνέει τις νεότερες γενιές δημιουργών.
