Γράφει ο Άριστος Τσιάρτας

Η ταινία Boy on the Bridge, που απέσπασε το βραβείο κοινού στο φετινό διεθνές φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος, είναι μια δραματική κοινωνική ταινία καμωμένη με ευαισθησία. Ο Πέτρος Χαραλάμπους δεν έφτιαξε μια ταινία νοσταλγικής επιστροφής στο παρελθόν ή εξιδανίκευσής του. Έβαλε στο κάδρο στοιχεία και συμπεριφορές ενός κόσμου σε μια κρίσιμη φάση μετάλλαξης της κυπριακής κοινωνίας: κοινωνικές και οικογενειακές αλληλεξαρτήσεις στο εσωστρεφές περιβάλλον ενός ορεινού χωριού της δεκαετίας του 1980, προβολή του τραύματος, της βίας και του θανάτου ως μοχλών ενηλικίωσης. Μια συμπεριφορά απειθαρχίας δυο εφήβων, οι οποίοι παίζουν με εκρηκτικά εξερευνώντας τα όριά τους, είναι αδύνατο να ελεγχθεί. Έτσι, το παιχνίδι και η σαγήνη του απαγορευμένου θέτουν σε κίνηση το τρενάκι της βίαιης ενηλικίωσης. Ανοίγουν οι πόρτες ενός άλλου κόσμου και απομαγεύεται ο κόσμος των παιδιών.

Η αθωότητα και η ανεμελιά εγκαταλείπονται ξαφνικά και η παιδική ηλικία πλημμυρίζει από οδύνη, ντροπή και φόβο. Το παιδί -στον ρόλο του Σωκράτη ο Κωνσταντίνος Φαρμακάς σε μια εξαιρετικά μεστή ερμηνεία- παρακολουθεί αμήχανο να ξετυλίγεται το νήμα των διαδοχικών αποκαλύψεων που συνθέτουν τον κόσμο που το περιβάλλει. Μυστικά από το παρελθόν που μένουν θαμμένα για χρόνια έρχονται στην επιφάνεια. Ανεπούλωτα τραύματα λόγω της οδυνηρής ιστορίας του τόπου επανέρχονται σαν καταδιωκτικά φαντάσματα που στοιχειώνουν και καταδυναστεύουν το παρόν, προσθέτοντας ασήκωτο βάρος στους ώμους των νεότερων. Μέρος της ταινίας και η ενδοοικογενειακή βία, με την ανησυχητική της επικαιρότητα και όλα τα στοιχεία που τη συνθέτουν, όπως η βασανιστική οικόσιτη σιωπή που την εκτρέφει, η εκμαθημένη ηθική με θύματα τις γυναίκες, η άκαμπτη ιεραρχία έμφυλων ρόλων στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο και το σπίτι ως πεδίο εξουσίας, φόβου και κακοποίησης. Είναι χαρακτηριστική η σπουδαία σκηνή με το βλέμμα και τις μισές λέξεις της κακοποιημένης συζύγου όταν καλείται να μιλήσει για τη βία που βιώνει: φέρουν το βάρος ενός λυγμού, που πνίγεται μέσα στον φόβο και στη σιωπηλή της απόγνωση. Η εξαναγκασμένη σιωπή της γυναίκας-θύματος συνυπάρχει με τη βολική σιωπή της ενοχικής "μεν νεκατώνεσαι" κοινωνίας που, ενώ ξέρει, βλέπει και καταλαβαίνει, δεν βγάζει κιχ.

Ο σκηνοθέτης χειρίστηκε μαεστρικά το γεγονός ότι, ενώ η ταινία είναι γυρισμένη σ' ένα περιβάλλον με πολλές σιωπές, υπαινιγμούς και μυστικά, χρησιμοποιεί πλάνα που καταγράφουν σχολαστικά τους ήρωες, τα συναισθήματα και τον ψυχισμό τους, αναπαριστώντας έτσι την πλούσια και αντιφατική εσωτερική τους ζωή. Ο Πέτρος Χαραλάμπους με το σασπένς που δημιούργησε και τις συνεχείς ανατροπές δείχνει πόσο ρευστές είναι, εν τέλει, οι κατηγορίες του καλού και του κακού, πόσο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα. Πόσο εύκολο είναι να γλιστρήσει κανείς προς τη μια ή την άλλη πλευρά; Δύσκολη απάντηση, η οποία στην ταινία μένει εκκρεμής και εμφατικά ανοιχτή. ΕΝΘΕΤΟ: Με συνεχείς ανατροπές: Ο σκηνοθέτης δείχνει πόσο ρευστές είναι, εν τέλει, οι κατηγορίες του καλού και του κακού, πόσο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα.

.