Μάη του 2011, επισκέφτηκαν την Κύπρο, αν θυμάστε, οι ροκάδες -και γερόλυκοι- Deep Purple. Η συναυλία δόθηκε τότε στο τρισάθλιο -και τώρα και πάντα- Στάδιο Ελευθερία-Τάσσος Παπαδόπουλος. Και ο frontman τους, Ίαν Γκίλαν, (που ειρήσθω εν παρόδω έκλεισε χθες τα 72 του χρόνια), πονούσε τότε τη μέση του. Και τι έκανε; Σε κάθε στροφή όπου έπαιζαν μόνο όργανα, κατέφευγε πίσω από ένα παραβάν για να ξαπλώσει. Αληθινή ιστορία. Φίσκα στο μεταξύ το Τάσσος Παπαδόπουλος. Και καπάκι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου! Ουάου!

Αυτή ήταν η εικόνα μιας από τις «συναυλίες της χρονιάς» στη δύσμοιρη νήσο, μόλις έξι χρόνια πριν.

Αυτή την εικόνα επιχειρούν να αλλάξουν εδώ και εφτά χρόνια οι διοργανωτές του Φεστιβάλ Φέγγαρος, που για 7η χρονιά πραγματοποιήθηκε φέτος στο χωριό Κάτω Δρυς (της Κύπρου). Μια εικόνα ενίοτε της αρπαχτής, άλλοτε της απελπισίας, συχνά της βαρεμάρας από τους ίδιους τους καλλιτέχνες (να, ο «φίλος» μου ο Αγγελάκας δεν μπορούσε να κρύψει πόσο βαριέται στην πιο πρόσφατη συναυλία του στη Λευκωσία). Προσφάτως, μια εικόνα και της ικανοποίησης της νεοσύστατης ρωσικής κοινότητας της Κύπρου (bez problem, όλα είναι για όλους).

Το Φεστιβάλ Φέγγαρος ξεκίνησε δειλά την παρουσία του στα μουσικά πράγματα του νησιού εξορίζοντας εαυτόν στο απόκεντρο χωριό της Λόφου, το 2010. Τα πράγματα κύλησαν με τέτοιο τρόπο που έστειλαν το φεστιβάλ από την επαρχία Λεμεσού στην επαρχία Λάρνακας όπου η διοργάνωση κατασταλάζει εδώ και τέσσερα χρόνια. Τέσσερις χιλιάδες οι ακόλουθοι του φεστιβάλ, πέρυσι και φέτος.

Στο φετινό πρόγραμμα, είδαμε και ακούσαμε μουσικούς από την Κύπρο, την Ελλάδα, την Αγγλία, το Κουβέιτ και αλλού. Το αποκορύφωμα ήταν ένας κύριος από την Αμερική που ακούει στο όνομα Fantastic Negrito και έκλεισε με μια μοναδική συναυλία τον φετινό Φέγγαρο. Με μια υπέροχη, φανταστική συναυλία.

Ο Fantastic Negrito παρέλαβε τον περσινό Φεβρουάριο το βραβείο
Γκράμι / Grammy
Γκράμι / Grammy
Γκράμι / Grammy
[σαφές;]
για το άλμπουμ του με τίτλο The Last Days of Oakland στην κατηγορία Contemporary Blues.

Φανταστικός περφόρμερ, μουσικός, στιχουργός, πλαισιωμένος από εξίσου φανταστικούς μουσικούς, με μια ενέργεια μοναδική. Με το πέρας της συναυλίας, ο Φαντάστικ υπέγραψε αυτόγραφα, μπλουζάκια, έβγαλε σέλφις, έφαγε και το χορτοφαγικό του. Και την επόμενη μέρα πήρε την μπάντα του και πήγαν για μπάνιο. Επέστρεψε στον Κάτω Δρυ και έκανε facebook live επί δεκατρία λεπτά και έντεκα δεύτερα μιλώντας με τους χωριανούς. Πόσταρε και στα social media -προσωπικό και της μπάντας- πόσο απόλαυσε το κοινό της Κύπρου και την παραμονή του εδώ (κάπου εκεί αποφάσισα ότι δεν θα ανεχτώ να ξαναδώ βαριεστημένο Αγγελάκα).

Σημειώστε: οι διοργανωτές του Φέγγαρου, είχαν προσεγγίσει τον Φαντάστικ προτού αυτός πάρει το (δικό σας!), ναι, αυτό, το Γκράμι. Δεν περίμεναν να το πάρει, να κάνει εκατό περιοδείες, να γεράσει, να πονέσει τη μέση του, να ΣΥΜΦΕΡΕΙ να τον φέρουν στην Κύπρο και να τρέξουμε εμείς σε ένα τρισάθλιο «Τάσσος Παπαδόπουλος» (και τώρα και πάντα) για να τον δούμε.

«Δεν είναι πολλοί που ακούνε εναλλακτική μουσική για να επιλέξουν να πάνε στον Fantastic Negrito» μου είπε ένας φίλος συζητώντας για το μουσικό δίλημμα εκείνων των ημερών: Φαντάστικ ή Μπρέγκοβιτς; (έπαιζαν την ίδια μέρα).

Ο Fantastic Negrito δεν είναι εναλλακτικός. Είναι σύγχρονος. Φτιάχνει μουσική στο τώρα, για το τώρα, σχολιάζει την πολιτική του τώρα.

Όπως κι ο Φέγγαρος: παρουσιάζει μουσικές που φτιάχνουν σήμερα νέοι και παλιοί που δεν παραμένουν στα παλιά. Το φ στον Φέγγαρο είναι το φ στη λέξη διαφορά, είναι το φ της λέξης φανταστικό όχι για τον headliner του φεστιβάλ αλλά για κάθε ένα από τους φανταστικούς μουσικούς που έπαιξαν για τρεις μέρες στις σκηνές του.

Και εν τέλει, για τη νεολαία ρε γαμώτο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ©Εμμα Λουίζ Χαραλάμπους