Ζώντας στην πολιτική παράνοια του Τραμπ, στην εποχή που η τεχνολογία αναπτύσσεται και τα μυστικά του κράτους διαρρέουν (βλ. WikiLeaks) αποκαλύπτοντας τον έλεγχο που ασκούν οι κυβερνώντες στους πολίτες, ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο πως θα ζούσαμε ξανά στις "Τρεις μέρες του Κόνδορα".
Στα μέσα του '70, λίγο μετά το σκάνδαλο Watergate και τις αποκαλύψεις για τον τρόπο με τον οποίο ο Nixon και η συντροφιά του κυβερνούσαν την Αμερική, η ταινία του Pollack "Three days of the Condor" ήταν από τα πρώτα πολιτικά θρίλερ κατασκοπείας, ένα είδος που λατρεύτηκε από την ποπ κουλτούρα της εποχής γιατί επιτέλους πρόβαλλε σε μεγάλη οθόνη όλες αυτές τις σκοτεινές θεωρίες συνωμοσίας, που μέχρι τότε ήταν καταδικασμένες στα underground κυκλώματα των ακροαριστερών εκδόσεων. Η ταινία ήταν από τις πρώτες που μας έκαναν να κοιτάξουμε την εφιαλτική πραγματικότητα: Τα κράτη ελέγχουν τους πολίτες σε σημείο που ούτε το φανταζόμαστε, ειδικά τώρα που η κατασκοπεία εξελίσσεται συνεχώς μέσω των νέων τεχνολογιών και κανείς δεν είναι πλέον ασφαλής. Και η αλήθεια είναι πως το νιώθεις καθημερινά με την απλή βόλτα που κάνεις ακόμη και στα social media.
Στη σειρά "Condor" βλέπουμε την ίδια υπόθεση της ταινίας, ωστόσο σε μια πιο σύγχρονή της μορφή. Ένας αναλυτής της CIA βλέπει όλους τους συναδέλφους του να δολοφονούνται. Οι σφαίρες πέφτουν βροχή και έχουν φυσικά εκείνον στόχο, αφού ήταν ο εμπνευστής ενός αλγόριθμου που βρίσκει πιθανούς τρομοκράτες στα αμερικανικά εδάφη. Στην πρώτη χρήση του συστήματος από τη CIA εντοπίζεται ένας μουσουλμάνος και σύμφωνα με τον αλγόριθμο υπάρχει 12% πιθανότητα να είναι τρομοκράτης. Μεγάλο ποσοστό για να πάρεις το ρίσκο, μικρό για να στοχοποιήσεις έναν άνθρωπο. Κι όμως η CIA παίρνει το ρίσκο, αλλά ο αναλυτής βιώνει τη συνειδησιακή σύγκρουση αν όντως έτσι μπαίνουν στο στόχαστρο οι μουσουλμάνοι. Άλλωστε, αρκεί ένα ποσοστό, μικρό μεγάλο δεν έχει σημασία, για να συλληφθεί κάποιος;
Στα σίγουρα δεν είναι μια υπόθεση που πρώτη φορά έχετε δει. Ωστόσο, η σειρά μοιάζει να φτιάχτηκε με κινηματογραφικούς όρους, με αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον καταιγιστική. Οι διάλογοι τσακίζουν, δείχνοντας πως υπάρχει διάθεση για κριτική στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση των ΗΠΑ, ενώ κάθε επεισόδιο σε πάει ασανσέρ μια με τη δράση και μια με την αφήγηση. Δεν εμβαθύνει παρά μόνο στοχευμένα στους ήρωες και έτσι υπάρχει σωστή δοσολογία της δράσης με την... αντίδραση. Και η δεύτερη προκύπτει αβίαστα από την ίδια τη λογική που αναπτύσσει η αμερικανική κοινωνία, που ξεκινά με το αξίωμα πως κανένας μουσουλμάνος δεν είναι εξ ορισμού εγκληματίας, αλλά καταργείται σε κάθε μεμονωμένο περιστατικό.
