Όχι, δεν θα μιλήσω για το βιβλίο μου, αλλά για τον κακό χαμό που έγινε την περασμένη εβδομάδα απ' όταν, στη συνέχεια εκείνης της επίθεσης που είχε δεχθεί το facebook πριν από καιρό -και μια που το διαβάσαμε, μια που το ξεχάσαμε-, τα δεδομένα μας βρίσκονται επί πληρωμή στο dark web. Και τότε μας έπιασε όλους πανικός.

Ερωτησούλα: Όταν είχατε δει την είδηση αλλάξατε το password σας στο facebook; Όχι; Γιατί όχι; Γιατί εμείς δεν τα παθαίνουμε αυτά όπως και δεν κολλάμε κορωνοϊό; Προφανώς αυτό είναι γνωστό τοις πάσι. Γιατί λοιπόν τέτοιος πανικός; Μήπως νομίζουμε ότι αν κάποιος υποκλέψει τα δεδομένα μας δεν πειράζει αλλά άμα τα δώσει και σε άλλους πειράζει; Ρητορικά ερωτήματα για να διαλογιστώ το πόσο μακριά φτάνει η ανοησία μας.

Ναι, είναι αλήθεια ότι λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε για να μην υπάρξει υποκλοπή στο facebook. Αλλά να αλλάξουμε ένα password μόλις μάθουμε την υποκλοπή, ε μέχρι εκεί θα έπρεπε να μας κόβει.

Τι ακριβώς πουλιέται; Τα προσωπικά δεδομένα που εμείς δίνουμε στο facebook: password και όνομα, ηλικία, mail, τηλέφωνο. Τι μπορούν να κάνουν με αυτά τα δεδομένα; Από απλές εκστρατείες στοχευμένης διαφήμισης έως spamming και phishing. Το χειρότερο από όλα είναι ότι μπορεί να χρησιμοποιήσουν τα passwords για να δουν αν μπορούν να χακάρουν άλλους λογαριασμούς μας σε άλλες υπηρεσίες. Και εδώ είμαι υποχρεωμένη να κάνω τη σοβαρότερη ερώτηση απ’ όλες: Δεν πιστεύω να χρησιμοποιείτε το ίδιο password σε διαφορετικούς λογαριασμούς; Αλλάξτε τα αμέσως. Αμέσως όμως. Αμέσως, όχι σε λίγο, το απόγευμα ή αύριο το πρωί. Αμέσως είπαμε.

Αυτό είναι ένα έγκλημα για το οποίο πολλοί από μας είμαστε ένοχοι. Πού να κάθεσαι τώρα να θυμάσαι έναν σωρό passwords, βάλε το όνομα του σκύλου, την ημερομηνία γέννησης κι ένα παπάκι στο τέλος και καθάρισες. Το βλέπετε τώρα με τα ματάκια σας τι ακριβώς είναι αυτό; Η απόλυτη καταστροφή. Γιατί φυσικά οι χάκερ δεν ενδιαφέρονται να αναρτούν φωτογραφίες από το προφίλ μας στο facebook αλλά με κάποιο τρόπο να φτάσουν εκεί που είναι ο απώτερος στόχος, δηλαδή είτε τα αρχεία μας είτε τα χρήματά μας. Να μπορέσουν να μπουν στον υπολογιστή μας και να δεσμεύσουν τα αρχεία μας ώστε να μας ζητήσουν λύτρα ή ακόμα καλύτερα να αποκτήσουν πρόσβαση σε τραπεζικούς λογαριασμούς ή σε υπηρεσία online πληρωμών όπως το PayPal όπου είναι αποθηκευμένη η χρεωστική ή η πιστωτική μας κάρτα. Ελπίζω να έχετε κάρτα προπληρωμένη για να κάνετε τις αγορές σας μέσω διαδικτύου, έτσι δεν είναι; Αλλιώς είπαμε: Αμέσως.

Στην ουσία τρία πράγματα πρέπει να κάνουμε για να έχουμε το κεφάλι μας πάνω-κάτω ήσυχο γιατί εντελώς ήσυχο δεν θα μπορούμε να το έχουμε ποτέ όσο πλοηγούμαστε στον ψηφιακό χώρο. Να φτιάξουμε δυνατά passwords για τους λογαριασμούς μας, τους οποίους καλά θα κάνουμε να ανοίγουμε όχι με το κανονικό μας email, αλλά από ένα άλλο που θα ανοίξουμε μόνο για αυτή τη δουλειά. Και αυτά τα passwords να τα ενημερώνουμε δεν θα πω κάθε δύο μήνες που είναι το σωστό, αλλά τουλάχιστον κάθε εξάμηνο ή έστω μία φορά τον χρόνο. Για τους σημαντικούς λογαριασμούς, όπως εκείνους που έχουν σχέση με κυβερνητικές υπηρεσίες ή με τράπεζες, δεν πρέπει να αποθηκεύουμε καν αυτά τα passwords στον υπολογιστή ή το τηλέφωνό μας. Υπάρχουν και τα τετράδια. Το δεύτερο, υπενθυμίζω, είναι να έχουμε προπληρωμένες κάρτες για να πραγματοποιούμε τις online συναλλαγές μας. Και το τρίτο είναι να μην ανοίγουμε ό,τι να 'ναι. Την πάτησα και εγώ προχθές σαν πρωτάρα και κοπανούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, δεν φάνηκε να έγινε ζημιά αλλά στα εξελιγμένα malware η ζημιά δεν είναι ορατή.

Γι’ αυτό κάθε κίνησή μας στην τεχνολογία πρέπει να είναι mindful και όχι αφηρημένη, όπως και κάθε κίνησή μας στη ζωή. Για να μην γίνει το enter μας μοιραίο.