«Οι Ρωμιοί επιτίθενται στους Βρετανούς στην Κύπρο, θα έρθουν πολλές αλλαγές και πρέπει να τις συνηθίσουν όλοι». Η τουρκική τηλεόραση μιλά ξαφνικά για μια εποχή, η οποία ήταν λίγο-πολύ σκοτεινή και δεν ήθελαν και πολύ να την αγγίξουν. Όχι πως ήθελαν να το κάνουν ακόμη και στην Ερντογανική σημερινή Τουρκία του συντηρητισμού, απλώς πλέον υπάρχει και ένα Netflix, το οποίο δεν μπορεί να… ελεγχθεί από τις κυβερνήσεις. Μην σε χάσω από πελάτη. Δεν θα μιλήσουμε για τουρκική σειρά απ' αυτές του σωρού, τις σαπουνόπερες που είδαμε κατά καιρούς. Μιλάμε για ένα άλλο είδος τηλεόρασης, το οποίο εκτός από τα πολλά λεφτά (κάνουν υπερπαραγωγές οι άτιμοι, έστησαν ολόκληρη πόλη του '50 για χάρη της σειράς που μιλάμε), έχει εξαιρετικές μουσικές, μια συγκλονιστική κινηματογραφικά νοσταλγική και στα όρια νεορεαλιστική ατμόσφαιρα και έχει κυρίως φοβερές ερμηνείες, τόσο καλές που σε κάνουν να ξεχνάς πως μιλάνε τουρκικά (θα το καταλάβεις μάλλον όταν μιλήσουν… ελληνικά).

Η τουρκική σειρά «The Club» αφήνει πίσω τα κλισέ και πιάνει μια Τουρκία της δεκαετίας του '50, εκεί όπου συνυπάρχουν οι ταραχές, η πολιτική αναστάτωση, αλλά και οι αμέριμνες εποχές που ζούσε κάποτε η Κωνσταντινούπολη. Εκείνη την εποχή δηλαδή με αποκορύφωμα λοιπόν τα Σεπτεμβριανά το 1955. Αυτά σηματοδότησαν το τέλος μίας αστικής μειονότητας με ιδιαίτερα υψηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο, με μεγάλη περιουσία και με εμβληματικά εκκλησιαστικά, εκπαιδευτικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η σειρά διαδραματίζεται στην περιοχή του Πέραν. Η περίφημη οδός που ξεκινάει από την ιστορική πλατεία Ταξίμ και φτάνει μέχρι την άλλη γνωστή συνοικία της Κωνσταντινούπολης, τον Γαλατά. Ο δρόμος αυτός ήταν κάποτε η καρδιά της πόλης. Εκτός από την έντονη παρουσία της ελληνικής κοινότητας, συναντούσε κανείς και ένα κράμα από διαφορετικές φυλές. Αν και στο επίκεντρο της σειράς βρίσκεται η δεκαετία του 1950, στην πραγματικότητα ξεκινάει σχεδόν δύο δεκαετίες πριν. Πρωταγωνίστρια είναι η Ματίλντα Ασέο, μέλος της εβραϊκής κοινότητας, που βρίσκεται στη φυλακή μετά από έναν φόνο. Το 1955 απελευθερώνεται και πλέον καλείται να πιάσει ξανά το νήμα της ζωής της, να βρει ξανά την κόρη της, τη χαμένη αίγλη της ίδιας και της οικογένειάς της. Τώρα πια, δεν φοβάται να παλέψει με κανέναν. Το προσωπικό της δράμα περιπλέκεται έξυπνα με τα ιστορικά γεγονότα που σφράγισαν τους κατοίκους της Πόλης. Αν και στο επίκεντρο είναι οι ερωτικές ιστορίες και οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα από τον φακό της σειράς βλέπουμε τα ήθη και τα έθιμα των Εβραίων που ζούσαν στην Πόλη, τους πλούσιους Έλληνες και την εύπορή τους ζωή ή ακόμη και αυτούς που προσπαθούσαν να κρύψουν την ταυτότητά τους, ξέροντας πως πρέπει να είσαι Τούρκος για να είσαι μέρος του συνόλου. Γιατί κακά τα ψέματα, ουδέποτε αποδέχθηκαν τις φυλές που ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη, απλώς έπρεπε να βρεθεί εκείνη η αφορμή για να γίνει το ξεκαθάρισμα. Απλώς, μέχρι τότε γοητευόσουν από την αίγλη της Πόλης, τις τέχνες, τον πολιτισμό που έφερε ο κάθε λαός.

Εντάξει, η σειρά παρουσιάζει την ωραιοποιημένη και στυλιζαρισμένη κατάσταση της εποχής εκείνης της Τουρκίας, αφού στους δρόμους είναι όλοι με κοστούμια και στα κλαμπ συχνάζει η καλή κοινωνία. Υπήρχε σαφέστατα και η άλλη φτωχή πλευρά των ρακένδυτων εφημεριδοπωλών για παράδειγμα, ωστόσο μόνο και μόνο που αγγίζει και βλέπει με μια άλλη ματιά τα γεγονότα, έστω και μέσα από το πρίσμα της σχέσης των ανθρώπων αξίζει μια ματιά. Αλλά κυρίως αξίζει γιατί μιλάμε για μια άρτια παραγωγή που θα σας θυμίσει περισσότερο χώρα άλλης παραγωγής, αφού δεν υπάρχουν οι συνήθεις υπερβολές που βλέπουμε στις τουρκικές παραγωγές. Κι αυτό είναι επίτευγμα της Ζεϊνέπ Γκιουνάι, η οποία κατάφερε να αποβάλει όλα τα προσωπικά της… τερτίπια δίνοντας στο κοινό μια Τουρκία που δεν υπάρχει πια.