Από τότε που περάσαμε από την οικονομία της ανταλλαγής στη χρήση νομισμάτων, ο άνθρωπος πάντα έψαχνε τρόπους για να προφυλάξει το κεφάλαιό του. Από το να θάβει τα χρήματά του μέχρι να τα ράβει στα ρούχα του όλοι οι τρόποι ήταν θεμιτοί. Και όσο πιο φτωχός ήσουν, τόσο πιο πολύ πρόσεχες να μη χάσεις το πολύτιμο μικρό κεφάλαιο σου. Μετά ήρθαν οι τράπεζες, η αποταμίευση, οι επιταγές και οι συναλλαγματικές και πιο πρόσφατα το πλαστικό χρήμα και οι άυλες συναλλαγές. Οι κάρτες είναι σε φυσική μορφή, ακόμη και σε βραχιολάκια ή απλώς χρειαζόμαστε ένα νούμερο. Στο εξωτερικό βλέπω να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο το κινητό τηλέφωνο. Πού θα πάει, και σε μας θα γίνει ευρεία κάποια στιγμή η χρήση του για τις συναλλαγές μας. Εν τω μεταξύ όμως, η επιστήμη έχει πάει ακόμα ένα βήμα μπρος.

Η καινούργια μόδα έρχεται από τη Βρετανία. Μία startup που ονομάζεται Walletmor έβγαλε ήδη στην αγορά ένα τσιπάκι που εμφυτεύεται κάτω από το δέρμα και το οποίο λειτουργεί ως κάρτα. Είναι φτιαγμένο από ένα πλαστικό που χρησιμοποιείται ήδη στην ιατρική, έχει πάχος περίπου μισό χιλιοστό και το μέγεθος ένα συνδετήρα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο με 350 ευρώ μπαίνεις και βγαίνεις με το τσιπάκι έτοιμο σε άλλες χώρες, όμως, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία πωλείται χωριστά (τιμή 199 ευρώ) και μετά πρέπει να βρεις έναν πλαστικό χειρουργό για να το τοποθετήσει.

Το εμφύτευμα είναι συνδεδεμένο με ειδικό λογαριασμό, όχι με τον κανονικό μας στην τράπεζα. Σε αυτόν μεταφέρουμε όσα χρήματα θέλουμε, τα οποία κατόπιν περνάμε στο τσιπ κάτω από το δέρμα μας, πρόκειται δηλαδή για ένα είδος προπληρωμένης κάρτας. Να σημειώσουμε επίσης ότι δεν υπάρχει καμία πηγή ηλεκτρισμού, ούτε καν μπαταρία και επίσης ότι μέχρι στιγμής φαίνεται να μη δημιουργεί κανένα πρόβλημα στο σώμα. Άλλωστε, τα εμφυτεύματα είναι κάτι στο οποίο πολλοί προσβλέπουν, όχι μόνο για τις ηλεκτρονικές πληρωμές, αλλά συνολικότερα ως μέθοδο επαύξησης των δυνατοτήτων του ανθρώπινου σώματος.

Η τεχνική αυτή ονομάζεται body hacking και ο πρώτος που εμφύτευσε microchip ραδιοσυχνοτήτων (τύπου RFID) στο δέρμα του ήταν ο Κέβιν Γουόργουικ, καθηγητής κυβερνητικής στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ της Αγγλίας, το 1998. Στόχος του ήταν να αλληλεπιδρά με τον τεχνολογικό εξοπλισμό του πανεπιστημίου: όταν περνούσε τα φώτα άναβαν, το ασανσέρ τον αναγνώριζε και μπορούσε να ενεργοποιεί ηλεκτρικές συσκευές από απόσταση. Το 2002 εμφύτευσε ένα ακόμα τσιπ που συνδεόταν με εκείνο της γυναίκας του και του επέτρεπε να «αισθάνεται» τις κινήσεις της (1).

Η εταιρεία σκοπεύει να εξαπλώσει την ιδέα της και σε άλλους τομείς, να φτιάξει δηλαδή εμφυτεύματα για κάθε είδους έγγραφο που κουβαλάμε μαζί μας. Μία τέτοια μέθοδος θα μας επέτρεπε να έχουμε πάντα μαζί μας το ιατρικό μας ιστορικό, τις κάρτες κλειδιά που ξεκλειδώνουν σπίτια ή γραφεία, την ταυτότητά μας και ό,τι άλλο φανταστούμε.

Πέρα από τον προφανή φόβο, ότι είναι αλλιώς να σου κλέψουν το πορτοφόλι και αλλιώς να σου κόψουν το χέρι για να πάρουν τα χρήματά σου, αναρωτιέμαι αν το timing μιας τέτοιας εφεύρεσης είναι σωστό. Με ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη να είναι πεπεισμένο ότι τα εμβόλια μας τροποποιούν γενετικά ώστε κάποιοι να μπορούν να μας παρακολουθούν (με τσιπ ή χωρίς), πόσοι είναι αυτοί που θα γουρλώσουν τα μάτια ή θα πάθουν καρδιακή προσβολή επιτόπου εάν τους προτείνεις κάτι τέτοιο; Ακόμα και για μας τους υπόλοιπους, τους θετικούς στο εγχείρημα, δεν θα μας είναι εύκολο να πειραματιστούμε.

Αν πάντως μου ζητούσατε να προβλέψω το μέλλον, με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα -έστω αυτά που γνωρίζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί- η εξέλιξη προς τα εμφυτεύματα μού φαίνεται αρκετά πιθανή. Ο μόνος μου πραγματικός φόβος, όπως και για όλα τα μαγικά που συμβαίνουν γύρω μας, είναι ότι βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που μπορούν και σε αυτούς που δεν θα έχουν ποτέ τη δυνατότητα.

1. Rémi Noyon, Philippe Vion-Dury, «Οι νέες ιδέες», εκδόσεις Πόλις, 2021.