Θέλω να μοιραστώ μαζί σας γιατί είμαι τόσο θυμωμένη με τον Ίλον Μασκ. Όχι ως ιδιοκτήτη της Tesla, αλλά ως οχτρό του Twitter, όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Προφανώς σκασίλα του, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι τα τσαλίμια ενός δισεκατομμυριούχου (του πρώην πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο για την ακρίβεια) θα επηρέαζαν τόσο πολύ τη ζωή μου.

Κατ’ αρχάς, από τον περασμένο Απρίλιο μέχρι σήμερα δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω παρά να παρακολουθώ τον λογαριασμό του. Πότε αγοράζει το Twitter και πότε όχι, πότε γίνονται μηνύσεις και πότε τις παίρνουν πίσω, πότε μπαίνει με νεροχύτη και πότε με μπιντέ στα γραφεία της εταιρείας, ποιους λογαριασμούς βάζει ξανά μέσα και ποιους μπλοκάρει, πότε απολύει κόσμο και πότε ξανα-απολύει κόσμο… Καταλαβαίνετε για τι μιλάω, έτσι;

Όταν έκανα το ίδιο για το Metaverse, την αποτυχημένη προσπάθεια του Ζάκερμπεργκ (που μετά τα αίσχη του Μασκ μου φαίνεται έως και συμπαθητικός), δεν παίζαμε με ανθρώπους και υπηρεσίες, αλλά με μια τεχνολογική εξέλιξη που μπορεί να καθόριζε με κάποιον τρόπο το μέλλον της ψυχαγωγίας και του shopping.

Στη συνέχεια ήρθε η κατάργηση της υπηρεσίας Revue. Στα μουλωχτά μ’ ένα μέιλ που λάβαμε, μάθαμε ότι το μαγαζί κλείνει και καλώς θα κάνουμε να μετακομίσουμε αλλού. Η Revue ήταν μια ευρωπαϊκή μικρή εταιρεία που προσέφερε υπηρεσίες για newsletter, κυρίως για δημιουργούς και την οποία πριν από την πανδημία είχε αγοράσει το Twitter. Στόχος της ήταν η ευκολία και η αισθητική και όχι τα πολλά analytics που προσφέρουν -επί πληρωμή και δικαίως- οι άλλες υπηρεσίες, όπως το MailChimp. Γι’ αυτό λέω ότι ήταν κυρίως για δημιουργούς, καθώς εγώ, για παράδειγμα, το χρησιμοποιούσα για ένα εβδομαδιαίο newsletter, για να κρατάω την επαφή μαζί σας και μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Έφαγα το μυαλό μου για το πού θα μετακομίσω. Διάβασα τα πάντα για τα υπέρ και τα κατά του Medium και του Substack και τελικά κατέληξα στο δεύτερο, εκεί θα με βρίσκετε τώρα στο https://valiakaimaki.substack.com/ (να γραφτείτε, διαβάζουμε βιβλία, βλέπουμε σειρές και ταινίες, και ανακαλύπτουμε νέες ιδέες). Γιατί όμως έπρεπε να μπω σ’ αυτήν τη διαδικασία και να χάσω τόσο χρόνο;

Το τρίτο και φαρμακερό ήταν όταν ο Μασκ ανακοίνωσε την κατάργηση του API. Για να μην σας λέω πολλά, το API είναι ένα εργαλείο που κυρίως επιτρέπει σε μας τους ερευνητές να «τραβάμε» στοιχεία από το Twitter για ν’ αναλύουμε συμπεριφορές. Το Facebook και το Instagram δεν είχαν ποτέ API, είναι κλειστά περιβάλλοντα και δεν μπορούμε να τα μελετήσουμε παρά μόνο επιφανειακά.

Η κατάργηση του API αποδοκιμάστηκε σχεδόν καθολικά- γεγονός που μπορεί να εξηγήσει γιατί ο Ίλον Μασκ αποφάσισε να κάνει λίγο (όχι πολύ) πίσω. Στις 5 Φεβρουαρίου, έγραψε στον λογαριασμό του ότι «το Twitter θα επιτρέψει ένα ελαφρύ, μόνο για εγγραφή API για bots, που παρέχουν καλό περιεχόμενο που είναι δωρεάν».

Το τι ακριβώς συνιστά «καλό περιεχόμενο» δεν το ξέρουμε. Προφανώς, δεν περιλαμβάνει το @ElonJet, έναν λογαριασμό που χρησιμοποίησε αυτοματοποιημένες αλληλεπιδράσεις API μεταξύ των δημόσια διαθέσιμων δεδομένων παρακολούθησης πτήσεων και του Twitter για να δημοσιεύσει τους χρόνους πτήσης και τις τοποθεσίες του ιδιωτικού τζετ του Μασκ - μια ενέργεια που ο επιχειρηματίας αποκάλεσε »συντεταγμένες δολοφονίας σε πραγματικό χρόνο». (Το @ElonJet απαγορεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2022.)

Το «καλό περιεχόμενο» κατά τον Musk μπορεί να μοιάζει περισσότερο με το @PepitoTheCat, έναν λογαριασμό στο Twitter, που επίσης βγάζει φωτογραφία κάθε φορά που μια γάτα με το όνομα Pépito περνάει από το πτερύγιο γάτας των ιδιοκτητών της: άλλωστε, η υποχώρηση του Musk συνέβη ως απάντηση στις εκκλήσεις του ιδιοκτήτη αυτού του λογαριασμού ότι η αλλαγή πολιτικής του Μασκ θα «σκότωνε» το προφίλ του.

Ο @PepitoTheCat μάλλον σώθηκε, αλλά εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει πλέον να πληρώνουμε τον Μασκ για να μπορούμε να μελετάμε το Twitter. Και προφανώς όσοι λιγότεροι, τόσο το καλύτερο για τον Μασκ και τους όμοιούς του.