Με αφορμή την προβολή της ταινίας «Κωλόπαιδα», του Κύπριου σκηνοθέτη Στέλιου Καμμίτση, στο φετινό 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου [CYIFF], αναδημοσιεύουμε συνέντευξη του νεαρού σκηνοθέτη στο «Π»

«Το τρέιλερ ίσως σου δίνει την εντύπωση πως είναι μια ταινία με τρία άτομα που σπάζουν την Αθήνα... Καμία σχέση. Μπορώ να σου πω ότι είναι μια ταινία με τρεις φλώρους, με σεναριακούς όρους και τέτοια πράγματα. Ήθελα να βγει προς τα έξω αυτό το αίσθημα ανατροπής των προσδοκιών. Η ταινία παίζει αρκετά με την ειρωνεία».

Ο Στέλιος Καμμίτσης ολοκλήρωσε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία παρακολουθεί τρεις νέους από τα Εξάρχεια λίγες ώρες πριν φύγουν για πάντα για Βερολίνο.

«Τα 'Κωλόπαιδα' περιγράφουν το τελευταίο βράδυ τριών φίλων, πριν φύγουν μόνιμα για Βερολίνο. Είναι μια ταινία για τρεις νεαρούς που ενηλικιώνονται και παρακολουθούμε τις τελευταίες τους δώδεκα ώρες στην πόλη των Αθηνών, συγκεκριμένα στα Εξάρχεια όπου μεγάλωσαν. Είναι μια αρκετά επίκαιρη ταινία, χωρίς να είναι ακόμη μία μίζερη ελληνική ταινία από τις δεκάδες που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια.

Ο κινηματογράφος ναι μεν είναι τέχνη, αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι είναι και ψυχαγωγία, πρέπει να σέβεσαι το δίωρο που έρχεται να αφιερώσει ο θεατής.

Λέγοντας αυτό, δεν σημαίνει ότι εγκρίνω ταινίες τύπου 'Safe Sex', ταινίες εντελώς εμπορικές. Τα 'Κωλόπαιδα' είναι κάτι ιδιαίτερο, είναι κάτι ανάμεσα στα δύο άκρα».

Τι κάνει την ταινία ιδιαίτερη;

Νομίζω ότι καταφέραμε να αποτυπώσουμε με πολύ ωραίο τρόπο την Αθήνα και τα Εξάρχεια το βράδυ. Είναι μια ταινία που ξεκινά στις έξι το απόγευμα και τελειώνει στις έξι το πρωί. Αρχίζει δηλαδή μέρα, διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της νύχτας και κλείνει πάλι με την αρχή της μέρας. Αυτό το πράγμα μού αρέσει πάρα πολύ. Γίνεται ένας κύκλος, και με το φως, ο οποίος για μένα είναι κάπως μεταφορικός.

Μ' αρέσει αυτή η μετάβαση. Θέλω όμως να πιστεύω ότι αποτυπώσαμε την Αθήνα και τα Εξάρχεια με ένα τρόπο πολύ ιδιαίτερο, με πολύ όμορφες εικόνες χωρίς να γινόμαστε διδακτικοί, με ένα πολύ διακριτικό τρόπο.

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Κύπρο, σπούδασες στη Νέα Υόρκη. Πώς προέκυψε η Αθήνα ως επιλογή;

Πήγα στην Αθήνα γιατί με ενδιέφερε ο ελληνικός κινηματογράφος. Μου έλειπε στην Αμερική. Στην Κύπρο, ένιωθα ότι ήταν νωρίς να επιστρέψω και είχα παράλληλα την ανάγκη να αποκτήσω στην πράξη εμπειρία.

Ξεκίνησα, μόλις πήγα στην Ελλάδα, να δουλεύω με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που ήταν μεγάλο σχολείο για ένα χρόνο. Το άλλο μεγάλο σχολείο ήταν που δούλεψα στη συνέχεια κοντά στον Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Είχα κάνει ένα ντοκιμαντέρ, τραβούσα επί ένα χρόνο υλικό για το making of της Μήδειας 2. Ήμουν συνέχεια παρών, από την πρώτη μέρα της πρόβας μέχρι την τελευταία της παράστασης. Έτσι γνώρισα και αρκετό κόσμο που δούλεψε σε αυτή την ταινία.

Ο Δημήτρης δεν κάνει κινηματογράφο αλλά και μόνο το να παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει με τους ηθοποιούς του και με το συνεργείο του, ήταν πραγματικά σχολείο για μένα.

Πώς δούλεψες για την ταινία;

Μετά από το ντοκιμαντέρ της Μήδειας 2, πήγα στην Αμερική όπου απομονώθηκα για τρεις μήνες και εκεί έγραψα το σενάριο. Για μένα μόνο μέσα από την απομόνωση μπορεί να βγει η δημιουργικότητα.

Είχα στο μυαλό μου να γράψω για τρεις φίλους -γιατί κι εγώ μεγάλωσα με τρεις φίλους- οι οποίοι ήθελαν να φύγουν από την Αθήνα. Χρειάστηκε λοιπόν να φύγω από την Αθήνα για λίγο, για να μπορέσω να γράψω αυτή την ιστορία.

Η Αθήνα, στα εφτά χρόνια που μένω εκεί, δεν μου έδωσε ποτέ τις κατάλληλες συνθήκες για να μπορώ να είμαι δημιουργικός.

Η αναχώρηση που περιγράφεις στην ταινία είναι κάτι που συμβαίνει όλο και περισσότερο στην Αθήνα. Ο κόσμος χρειάζεται πια να φύγει.

Αν δεν είχα εκκρεμότητες κι εγώ θα έφευγα. Ποιος ο λόγος να μείνεις σε μια πόλη που κάθε μέρα σε κουράζει όλο και περισσότερο;

Αυτό που με κρατά στην Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι η δουλειά και το ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει εύφορο έδαφος για κινηματογράφο. Και οι λίγοι που κάνουμε κινηματογράφο στην Κύπρο φεύγουμε. Και συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου.

Γιατί;

Κατ' αρχάς, αν το πιάσουμε από τα πιο απλά πράγματα. Σκοπεύω να γυρίσω τη δεύτερή μου ταινία στην Κύπρο. Αν θέλω τεχνικό εξοπλισμό και συνεργείο θα φέρω από την Ελλάδα. Είναι άτομα που εμπιστεύομαι, που δουλέψαμε μαζί σε αυτή την ταινία και με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ και στη δεύτερη ταινία. Απλά είναι κάποια πόστα που δεν έχουμε εξειδικευτεί να δουλεύουμε στην Κύπρο και είναι φυσικό γιατί στην Κύπρο δεν έχουμε ιστορία στον κινηματογράφο.

Βλέπεις να αλλάζει κάτι;

Στην Κύπρο βλέπω νέους οι οποίοι προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα. Απλά νομίζω πως δεν ξυπνήσαμε ακόμη. Δεν βλέπω να υπάρχει μια φωνή στην Κύπρο, δυστυχώς.

Θέλεις όμως να γυρίσεις τη δεύτερή σου ταινία στην Κύπρο.

Ναι, σίγουρα. Δεν ξέρω ακόμη ακριβώς ποιο θα είναι το θέμα της, θα 'θελα όμως να μην είναι μια ταινία πόλης. Θα 'θελα να είναι κάτι εκτός και μου αρέσει το τοπίο της Κύπρου, το αστικό τοπίο της Κύπρου, όχι οι γραφικές εικόνες που συνηθίσαμε.

+ Σενάριο / σκηνοθεσία: Στέλιος Καμμίτσης
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Καφετζόπουλος, Αινείας Τσαμάτης, Διογένης Σκάλτσας, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Αγγελική Στελλάτου, Πολυξένη Σάββα, Δρόσος Σκώτης, Δημήτρης Αντωνίου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Γιώργος Τσουλάρης, Γιώργος Αμοργινός.

Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στις «Νύκτες Πρεμιέρας» [14-25 Σεπτεμβρίου 2011].

Προβάλλεται για πρώτη φορά στην Κύπρο ως η εναρκτήρια ταινία του 7ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Κύπρου Cine@Art, στις 6 Οκτωβρίου στο Cine Studio του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, στις 20:30.

Πληροφορίες για το φεστιβάλ cyiff.cineartfestival.eu

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΑΜΠΡΟΥ | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΕΝΤΥΠΟ «ΠΑΡΑΘΥΡΟ» ΣΤΙΣ 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

©ΠΑΡΑΘΥΡΟ