Στην κατάμεστη Πύλη Αμμοχώστου παρουσίασε το βιβλίο της με τίτλο «Ανατολή» η συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ, το οποίο κυκλοφόρησε αυτή τη βδομάδα στην Κύπρο.
Εκατοντάδες άνθρωποι έδωσαν το «παρών» τους στην Πύλη Αμμοχώστου, η κεντρική αίθουσα της οποίας ήταν κατάμεστη ενώ οι διοργανωτές προνόησαν και... έστησαν οθόνη στην δεύτερη από τις τρεις αίθουσες της Πύλης.
Στην παρουσίαση μίλησαν ο δήμαρχος Λευκωσίας Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης, ο εκδότης της Βικτόρια Χίσλοπ στην Ελλάδα, διευθυντής των εκδόσεων Διόπτρα Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, ο δήμαρχος Αμμοχώστου Αλέξης Γαλανός και η ίδια η συγγραφέας -στην ελληνική γλώσσα-, η οποία δέχτηκε ερωτήσεις από τον δημοσιογράφο Τάσο Τρύφωνος.
Η Βικτόρια Χίσλοπ ανέφερε ότι η έρευνά της διήρκεσε δύο χρόνια και σ' αυτή την περίοδο μίλησε με πολλούς ανθρώπους, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους τόσο στις ελεύθερες περιοχές όσο και στα κατεχόμενα, ενώ είδε πολλές φωτογραφίες της εποχής εκείνης, οι οποίες αποτέλεσαν την πηγή έμπνευσής της.
Πολύ σημαντική στιγμή και καμπή στη συγγραφή του βιβλίου, χαρακτήρισε τις συναντήσεις που είχε με εγκλωβισμένους στην Καρπασία, όπου όπως είπε, διαπίστωσε, έστω και με ανορθόδοξο τρόπο, ότι οικογένειες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων μπορούν να ζουν ομαλά και να συνεργάζονται.
Η Χίσλοπ ξεκαθάρισε ότι το βιβλίο δεν είναι πολιτικό, αλλά «ένα βιβλίο συγκίνησης, διότι για μένα σημαντικές είναι οι επιπτώσεις στους ανθρώπους από τις πολιτικές αποφάσεις και όχι η ίδια η πολιτική».
Ερωτώμενη για την καθημερινότητά της ως συγγραφέα, η ίδια ανέφερε πως δεν γράφει με τη λογική αλλά με το συναίσθημα.
«Είναι μια σκληρή εργασία. Συχνά όταν γράφω, κλαίω. Συμπάσχω με τους χαρακτήρες, μπαίνω στο πετσί τους. Κλαίω και Γράφω. Το ίδιο συνέβη και με αυτό το βιβλίο» είπε.
Κατά την επίσκεψή της στην Αμμόχωστο και δη έξω από την περίκλειστη πόλη, η Βικτόρια Χίσλοπ ανέφερε ότι «μέσα στα κτίρια είδα τις αναμνήσεις των ανθρώπων, όπως ακριβώς είχα δει μέσα στα χαλάσματα της Σπιναλόγκα όπου διέμεναν οι λεπροί, την ιστορία των ψυχών τους. Φαντάστηκα τις ζωές τους.»
Πρόσθεσε πως ήθελε ένα ευτυχισμένο τέλος για την Ανατολή, όπως και για όλα τα βιβλία της και πως αυτό σκέφτηκε για την ίδια την Αμμόχωστο. «Είναι ακατανόητο για μένα που ακόμη δεν υπήρξε ένα ευτυχισμένο τέλος για την Αμμόχωστο, σαράντα χρόνια είναι πολλά».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ©ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ








