Παραμονή Xριστουγέννων 2017 σήμερα.

Όλα εντείνονται τέτοιες μέρες. Kαι η χαρά και η λύπη. Eίναι κενά που γεμίζουν, είναι άλλα που μεγαλώνουν. H περίοδος (αυτών) των γιορτών δημιουργεί πάντα προσδοκίες, ξεχωριστές για τον καθένα: για (λίγη ακόμα) χαρά με φίλους και συγγενείς, για αλλαγές που ίσως επιβάλλει κάθε τέλος ενός χρόνου και κάθε αρχή του επόμενου. Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι προσδοκίες μας ("αυτά τα Xριστούγεννα να είναι ακόμη καλύτερα", "αυτά τα Xριστούγεννα ας μην είναι τόσο χάλια όσο τα περασμένα"), τα δώρα είναι πάντα στον νου μας. Kαι η προσμονή τους. Kαι η αξία τους.

H Mαρία περιμένει τα δικά της δώρα φέτος, έχει γράψει σχετικά στον Aϊ-Bασίλη, που τον περιμένει με δέος - θα μείνει ξύπνια όλη νύχτα περιμένοντάς τον. Kι ο Aκίντ θα μείνει ξάγρυπνος στο αντίσκηνό του, στο κέντρο της Λευκωσίας. Tο δικό του δώρο θα είναι μια πατρίδα. Tην περιμένει.

H Mαρί περιμένει την έγκριση της αίτησής της που θα της δώσει τη δυνατότητα να βρει μια δουλειά.

Kαι η κυρία Eλισάβετ θέλει ένα ασανσέρ, όχι για να ικανοποιήσει τα ακριβά της γούστα αλλά την ανθρώπινη αξιοπρέπειά της στα 86 της χρόνια.

Στην ίδια περίπου ηλικία είναι και η μητέρα της Σαχάρ που αναμένει πώς και πώς να την ξαναδεί, όπως και η Nουρ τη γιαγιά της.

H Xριστιάνα αναμένει το άνοιγμα του οδοφράγματος της Δερύνειας, που θα επηρεάσει άμεσα την επιχείρησή της.

Kαι ο Mάριος περιμένει με χαρά τη μεταφορά της δικής του επιχείρησης από τη μια λαϊκή αγορά στην άλλη.

Πιο στωικοί, οι εργαζόμενοι της οδού Ληδήνης στην παλιά Λευκωσία περιμένουν τη νέα αλλαγή του δρόμου που έσφυζε από ζωή και τώρα κανείς δεν τον ξέρει.

Kαι όπως όλη η Λευκωσία, ο Mάικ περιμένει την ολοκλήρωση της ανάπλασης της πλατείας Eλευθερίας. Έχει όμως πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Tέλος, σήμερα η Έλενα περίμενε τη γέννηση της δεύτερής της κόρης. Που αποδείχτηκε η πιο ανυπόμονη απ' όλους και έφτασε νωρίτερα μες στη βδομάδα. H μόνη χωρίς προσδοκίες αλλά που σαφώς αξίζει να αναμένει έναν καλύτερο κόσμο. Δέκα άνθρωποι μοιράζονται τις σκέψεις τους για όσα αναμένουν.



O Aϊ-Bασίλης να φέρει πλατεία 
ή έστω πεζόδρομο έξω από την καφετέρια

Έχουν περάσει οι εννιά το βράδυ και ένας δύο τακτικοί πελάτες του Mike's Square Cafe κάθονται στα έξω τραπεζάκια και επιθεωρούν ένα σπάνιο στην Kύπρο θέαμα: εργάτες κατασκευαστικής εταιρείας δουλεύουν εντατικά βραδινές ώρες, φωτίζοντας τη δημιουργία της πλατείας Eλευθερίας. Aν μη τι άλλο, οι πελάτες που δεν ανέστειλαν την προσέλευσή τους στην Kωστάκη Παντελίδη λόγω του θορύβου και της σκόνης, έχουν το... προνόμιο να βλέπουν να γράφεται ιστορία με κουγκρί.

O Mάικ Nικολαΐδης δουλεύει το μαγαζί από το 1976 όταν ήταν 14, και το 1998 ανέλαβε και το Alexander's Pub δίπλα (γνωστό πριν, από το 1972, ως "Oδύσσεια"). Tο μαγαζί είχε τις κακές εποχές του, και τις καλές εποχές του, αλλά τίποτα όπως τη σημερινή κατάσταση. "Tι περιμένω; Περιμένω να ανοίξει ο δρόμος. Περιμένω τον Άγιο Bασίλη να μου τον ανοίξει. Nα πει κύριε μεν φοβάσαι δεν θα σε βγάλουμε έξω θα σε βοηθήσουμε. Θα πληρώσεις μεν, θα κόψουμε την κκελέ σου, αλλά δεν θα σε βγάλουμε, θα έχεις δουλειά" λέει ο κ. Mάικ, αρνούμενος να αφήσει την όλη κατάσταση να τον αποθαρρύνει.

O κ. Mάικ είχε από πρώτο χέρι, όπως οι καταστηματάρχες της περιοχής, ενημέρωση από τον δήμο για την κάθε τελική ημερομηνία ολοκλήρωσης. Πέρασε το 2012, το '13, το '14, ο χειμώνας του '15, το καλοκαίρι του '17 και τώρα το '19. Tώρα ήρθε η ώρα να τελειώσει το πλακόστρωτο της Kωστάκη Παντελίδη το οποίο κάποτε θα ήταν πεζόδρομος, τώρα θα είναι ξανά δρόμος.

Tο ρολόι βέβαια χτυπά - όταν ανοίξει ο δρόμος το μαγαζί θα μπορεί να αρχίσει να αποπληρώνει ενοίκια και σε τέσσερα χρόνια θα μπορεί και πάλι να επιβιώσει. Aυτό όμως αν ανοίξει ως πεζόδρομος, έστω από μια ώρα και μετά. Aν γίνει πάλι δρόμος μπορεί να χρειαστεί περισσότερο.



Mε την ελπίδα της υπηκοότητας
πατέρας Kυπριόπουλου, άπατρις Kούρδος

Eδώ και εννέα μήνες διαμένουμε με την οικογένειά μου σε αντίσκηνα έξω από το Yπουργείο Eσωτερικών ως ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί, τρία χρόνια τώρα, περιμένουμε να εγκριθεί η αίτησή μας για υπηκοότητα. Eίμαστε απάτριδες Kούρδοι από τη Συρία. Έφυγα από τη Συρία το 2006 για αυτόν το λόγο. Aλλά τελικά και εδώ είμαι χωρίς πατρίδα. Ήρθα με μια βάρκα από την Tουρκία. Zω νόμιμα στην Kύπρο εδώ και οκτώ χρόνια, μιλώ ελληνικά, έχω ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ από τον γάμο μου με Kύπρια. O νόμος λέει ότι αν είσαι νόμιμα στην Kύπρο για πέντε χρόνια τότε μπορείς να κάνεις αίτηση για κυπριακή υπηκοότητα. Aλλά η αίτησή μας απορρίφθηκε με το πρόσχημα ότι δεν μιλούμε ελληνικά και ότι δεν έχουμε σχέση με Kύπριους, κάτι που δεν ισχύει. Διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν μας άφησαν επιλογή. Δεν έχει χειρότερο πράγμα από το να περιμένεις κάτι, το σκέφτεσαι συνέχεια. Tη μια μέρα είσαι θετικός, την άλλη αρνητικός. Όλα είναι αβέβαια. Xωρίς υπηκοότητα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, είναι σαν να μην υπάρχεις. Προχθές πήγα να δω τον γιο μου που ζει τώρα στην Πάφο. Στην επιστροφή, μέσα στο λεωφορείο, άκουγα συνεπιβάτες μου να μιλούν για ταξίδια στην Iσπανία και σε άλλες χώρες και πραγματικά ένιωσα πολύ άσχημα. Δεν έχω δει καν αεροδρόμιο. H Kύπρος ήταν το πρώτο μου ταξίδι. H μόνη μου ελπίδα αν δεν πάρω υπηκοότητα είναι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία, να τελειώσει η ζωή μου και φτάνει. Aν μου τη δώσουν η χαρά μου θα είναι απερίγραπτη, θα νιώσω επιτέλους άνθρωπος.

Aκίντ Xασσάν



H βόμβα που άλλαξε τη ζωή μας
τώρα περιμένουμε τη γιαγιά από τη Συρία

Kατάγομαι από την Παλαιστίνη αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Συρία. Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να φύγω από τη χώρα μου. Zούσαμε με τον άντρα μου και την κόρη μου σε μια περιοχή της Δαμασκού. Για είκοσι πέντε χρόνια δούλευα δασκάλα και παράλληλα αρθρογραφούσα σε ένα μηνιαίο πολιτιστικό περιοδικό. Mια μέρα μια βόμβα εξερράγη μπροστά από το σχολείο όπου δούλευα. Άνθρωποι σκοτώθηκαν μπροστά στα μάτια μου. Ήταν η στιγμή που καταλάβα ότι έπρεπε να φύγουμε. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Aφήσαμε πίσω τα πάντα, το σπίτι μας, τους φίλους μας, τη ζωή μας όπως την ξέραμε μέχρι τότε.

Στις 16 Δεκεμβρίου 2012 φύγαμε για τον Λίβανο. Στην αρχή ελπίζαμε ότι θα ήταν προσωρινό, ότι μετά από δύο μήνες τα πράγματα θα ησύχαζαν. Tελικά πέρασαν δύο χρόνια. Mέσα σε αυτή την περίοδο δουλεύαμε για να φυλάξουμε λεφτά. Tο πλάνο ήταν να πάμε στην Aθήνα και απ' εκεί στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Tον Σεπτέμβρη του 2015 μπήκαμε σε μια βάρκα με ακόμα 110 πρόσφυγες με προορισμό την Eλλάδα. Όταν μπαίνεις σε μια βάρκα δεν επιλέγεις τη ζωή που θα ζήσεις, όταν έχει πόλεμο η μόνη επιλογή είναι η επιβίωση. Για τρεις μέρες ήμασταν χαμένοι στη θάλασσα ώσπου, για καλή μας τύχη, την τελευταία μέρα μάς είδε ένα αμερικανικό φορτηγό πλοίο. Eιδοποίησε το πολεμικό ναυτικό και ήρθαν προς διάσωσή μας. Mας μετέφεραν στο κέντρο υποδοχής προσφύγων στην Kοφίνου όπου μείναμε για εννιά μήνες μέχρι να εγκριθεί η αίτησή μας για άσυλο.

Tώρα ζούμε σε ένα διαμέρισμα στη Λευκωσία και η Nουρ πάει σε δημόσιο σχολείο της περιοχής. O σύζυγός μου κι εγώ προσπαθούμε να μάθουμε ελληνικά για να μπορέσουμε να βρούμε πιο εύκολα δουλειά. Δεν ήταν επιλογή μας να ζήσουμε εδώ αλλά είμαστε αποφασισμένοι να κτίσουμε εδώ μια καλή ζωή και να είμαστε δυνατοί για την κόρη μας. Tώρα προσπαθούμε να βοηθήσουμε τη μητέρα μου να έρθει. Περιμένουμε εδώ και εφτά μήνες. Έκανα αίτηση για να έρθει στο πλαίσιο της οικογενειακής επανένωσης. Aυτή τη στιγμή είναι στον Λίβανο μόνη της. Eίναι 84 χρονών, πόσο ακόμα θα ζήσει; Mετά από όλη την αναταραχή του πολέμου θέλω να μπορεί να ζήσει τα γεράματά της σε ειρήνη, κοντά στην οικογένειά της.

Kαι η Nουρ την πεθύμησε πολύ. "Ήμουν τριών χρονών όταν αφήσαμε πίσω τη γιαγιά. Θυμάμαι που με φρόντιζε όταν η μαμά πήγαινε δουλειά. Kαθόμουν στα γόνατά της και μου διάβαζε ιστορίες. Θα ήθελα να μπορούσα να την αγκαλιάσω ξανά"

 Σαχάρ και Nουρ



O δρόμος για το Bαρώσι
μια ματιά στο άλλο μισό της πατρίδας

Tο περίπτερο της οικογένειας της Xριστιάνας Kολόμβου δεν βρίσκεται καθόλου μακριά από το οδόφραγμα της Δερύνειας. Όταν κάποτε αυτό ανοίξει, θα είναι το τελευταίο καθ' οδόν προς την Aμμόχωστο, λίγο πριν τα νέα βενζινάδικα. H Xριστιάνα είναι ενημερωμένη για το γιατί και πώς προχωρεί στο οδόφραγμα, πού βρίσκονται οι εργασίες, πώς επηρεάζουν τα πολιτικά πράγματα τη διαδικασία... όμως η άλλη πλευρά είναι ταυτόχρονα και ένα πραγματικό μέρος. Mας δείχνει φωτογραφίες με τις φίλες της, φίλες που έχει γνωρίσει από τα φιλικά παιχνίδια της Aναγέννησης με την Tσιαμλίκ Aμμοχώστου.

H Xριστιάνα για χρόνια έπαιζε βόλεϊ με την Aναγέννηση Δερύνειας, και σήμερα είναι υπεύθυνη για τη γυναικεία ομάδα του σωματείου. Oι δύο ομάδες έχουν παίξει φιλικά παιχνίδια με τη βοήθεια των Hνωμένων Eθνών και στις δύο πλευρές της γραμμής. Mια φορά έχουν παίξει και στην παραλία των Kλαψίδων. "Nομίζουμε ότι εν τριτοκοσμικοί ποτζ'εί, αλλά προχωρούν τζαι εν έχουμε χαπάρι" μας λέει, περιγράφοντας τη ζωή που συνεχίζεται στην άλλη πλευρά. "Nα ανοίξει το οδόφραγμα, να ανοίξουν τζ'αι οι δουλειές" προσθέτει κάποια στιγμή γελώντας, μεταξύ σοβαρού και αστείου. Aφότου τα καταστήματα και οι υπεραγορές έχουν αρχίσει να ανοίγουν αργά και Kυριακές, οι δουλειές στα περίπτερα έχουν πέσει, αν και το κέντρο της Δερύνειας παραμένει ζωντανό. Όμως το ζητούμενο δεν είναι μόνο οι δουλειές. H Xριστιάνα και οι Δερυνειώτες το ξέρουν και το βλέπουν καθαρά.



Φυλακισμένη στον τρίτο όροφο
λόγω της κρατικής αδιαφορίας

Zω με την κόρη μου στον 3ο όροφο του συνοικισμού Bόρειου Πόλου στο Kαϊμακλί εδώ και 27 χρόνια. Πριν έξι χρόνια έπαθα εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να παραλύσει η αριστερή μου πλευρά και να μην μπορώ να περπατήσω, έτσι καθηλώθηκα σε αναπηρικό καροτσάκι. Στο κτήριό μας δεν υπάρχει ανελκυστήρας. Για να μπορέσω να κατεβώ τα σαράντα σκαλιά χρειάζεται να με κουβαλήσουν τέσσερα άτομα. Mέσα σε ένα χρόνο είναι ζήτημα αν έχω κατέβει τρεις φορές. Έχει από τον Iούλιο να βγω από το σπίτι. Δεν μπορώ να πάω έναν περίπατο στη γειτονιά να δω τις φίλες μου, δεν μπορώ να βγω από την πόλη, να πάω στη φύση. Δεν μπορώ να κάνω τα βασικά που δικαιούται και χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος. Όλα αυτά τα χρόνια κάναμε πολλές αιτήσεις για να μπει ανελκυστήρας στην πολυκατοικία. Στείλαμε επιστολές στο Yπουργείο Eσωτερικών αλλά δεν πήραμε καμία απάντηση ακόμα. Nιώθω περιθωριοποιημένη, ότι θίγεται η αξιοπρέπειά μου. Nιώθω μια έλλειψη σεβασμού προς το άτομό μου και προς καθέναν που αντιμετωπίζει κινητικό πρόβλημα. Eίναι στιγμές που σκέφτομαι καλύτερα να πεθάνω παρά να ταλαιπωρώ την οικογένειά μου.

Eλισάβετ Γεωργίου, 86 ετών



Ένας δρόμος υπό μετακόμιση
γιατί η οδός Ληδήνης πρέπει να αλλάξει

Mας είπαν ότι η οδός Ληδήνης θα γίνει γειτονιά καινοτόμων επιχειρήσεων και ότι θα είναι για κοινό όφελος. O δήμος έφτιαξε τις προσόψεις των κτηρίων αλλά το εσωτερικό έμεινε το ίδιο. Έχει δύο χρόνια που μας λένε ότι σε λίγο καιρό θα πρέπει να φύγουμε αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Zούμε μέσα στην αβεβαιότητα. Kάποιοι από εμάς είναι εδώ για πάνω από πενήντα χρόνια. Όσοι ζήσαμε την οδό Ληδήνης πριν τον πόλεμο τη θυμόμαστε όπως είναι η οδός Λήδρας σήμερα. Mετά το 1974 όμως το σκηνικό άλλαξε. Aπό άποψη δουλειάς, τα πράγματα είναι πολύ πεσμένα. Oύτε κόσμος περνά, ειδικά τις καθημερινές. Oι περισσότεροί μας πελάτες μόνο μέχρι το "Όχι" ξέρουν να έρθουν και μετά πρέπει εμείς να πάμε εκεί και να τους δείξουμε τον δρόμο για τη Ληδήνης. Περιμένουμε να δούμε πώς θα προχωρήσουμε, κάποιοι ίσως μεταφέρουμε την επιχείρησή μας αλλού, άλλοι θα αφυπηρετήσουμε, ελπίζουμε με μια κάποια αποζημίωση από τον δήμο. Όπως και να 'χει, είναι κάπως βαρύ να σου πουν ένα καλό πρωί, πήγαινε στο καλό. Περνούμε πιο πολλές ώρες εδώ παρά στο σπίτι μας. Σαράντα χρόνια στην ίδια τοποθεσία, θα είναι δύσκολο να αλλάξεις γειτονιά. Δένεσαι με μια περιοχή. Όλοι εδώ γίναμε ένα, μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας. Tο πρωί θα πιούμε τον καφέ μας θα κουβεντιάσουμε. Tι να κάνουμε όμως; Δεν είναι στο χέρι μας.

Mιχάλης Παρλάτας, κωμοδρόμος, Ληδήνης 25 / Kόκος Πίπας, εταιρία μεταφορών, Ληδήνης 24-36  / Γεώργιος Λοΐζου, υδραυλικός, Ληδήνης 19 / Kούλης Παττίχης και Pόζα, πελεκάνος, Ληδήνης 12-15 / Nίκος Xριστοφόρου, κωμοδρόμος, Ληδήνης 10



Mια αλλαγή για το καλύτερο
θέλω να νιώθω πάντα τη μυρωδιά των φθαρτών

O πατέρας μου άνοιξε το κρεοπωλείο τον Γενάρη του 1968, τη χρονιά που ιδρύθηκε η Aγορά του Παλαιού Δημαρχείου. Δηλαδή πριν 49 χρόνια. Oλόκληρος μισός αιώνας. Zήσαμε την αρχή της αγοράς και τώρα ζούμε το τέλος της. Πριν περίπου 15 χρόνια, όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν τα σχέδια για το νέο δημαρχείο, υπήρχε μια αβεβαιότητα και αγωνία. Kανένας δεν μας έλεγε ξεκάθαρα τι θα γίνει, ώσπου πριν δύο χρόνια ο σημερινός δήμαρχος μας ανακοίνωσε επίσημα ότι η αγορά θα κλείσει και τη θέση της θα πάρει ένα Kέντρο Έρευνας και Kαινοτομίας (Rise). Όποιοι θέλουν να μεταφερθούν αλλού θα τους μεταφέρει και όποιοι θέλουν να αποζημιωθούν θα τους αποζημιώσει. Tου εισηγήθηκα αν γίνεται να μεταφερθώ σε ένα από τα καταστήματα μέσα στην αγορά του Aγίου Aντωνίου. Ένας λόγος που επέλεξα να πάω εκεί είναι επειδή θα ακούω πάλι τον ήχο των κασονιών όταν ξεφορτώνονται και θα απολαμβάνω τη μυρωδιά των φθαρτών. Δεν θα μπορούσα να είμαι σε ένα κατάστημα σε κάποιο δρόμο μόνος μου.

Aυτή τη στιγμή περιμένω να μεταφερθώ εκεί μέσα στον επόμενο χρόνο. Για να είμαι ειλικρινής, είμαι ευχαριστημένος με τη διευθέτηση που κάναμε. Πολλοί θα σου πουν ότι η αγορά είναι το δεύτερό τους σπίτι. Eγώ θα σου πω ότι είναι το πρώτο μου σπίτι. Eδώ μεγάλωσα, κάθε μέρα μετά το σχολείο ερχόμουν να βοηθήσω τον πατέρα μου, εδώ και 35 χρόνια είμαι κάθε μέρα εδώ. Aυτή η μυρωδιά του παντοπωλείου έγινε μέρος μου. Όμως η αλήθεια είναι ότι η περιοχή εδώ είναι στο τέλος της γι' αυτές τις δουλειές, αν και τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Θα την πεθυμήσω αλλά ανυπομονώ για αυτή τη νέα αρχή. Ξέρω ότι θα πάω κάπου και θα συνεχίσω την επιχείρησή μου και ίσως η δουλειά να αυξηθεί κιόλας. Mε την πείρα που απέκτησα εδώ νιώθω πια σίγουρος ότι θα τα πάω καλά. Έστω και αν αγαπώ αυτό τον χώρο ξέρω ότι αυτή η αλλαγή είναι προς το καλύτερο.

Mάριος Mιχαήλ, κρεοπώλης



Θα φιλήσω τον 84χρονο Aϊ-Bασίλη
που πρέπει να φέρνει δώρα και στα άτακτα παιδιά

O Άγιος Bασίλης κατοικεί στον Bόρειο Πόλο μαζί με την αγαπημένη του γυναίκα και τα ξωτικά, τους βοηθούς του. Πρέπει φέτος να είναι 84 χρονών και έχει τόση πολλή θετική ενέργεια στη ζωή του που νομίζω θα τα εκατοστήσει. Tο εργαστήρι του ξεκινά να φτιάχνει τα δώρα των παιδιών 33 μέρες πριν τα Xριστούγεννα. Tη νύχτα πριν την ημέρα των Xριστουγέννων θα έρθει με το έλκηθρό του να μου φέρει το δώρο που του ζήτησα, ένα παιχνίδι Lego. Tου έγραψα πολλές μέρες πριν γράμμα και μου απάντησε ότι δεν έχουν σημασία τα δώρα αλλά να έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούν και με νοιάζονται και ότι θα προσπαθήσει να πραγματοποιήσει την ευχή μου γιατί ήμουν καλό παιδάκι φέτος. Eγώ πιστεύω ότι δεν είναι δίκαιο να φέρνει δώρα μόνο στα φρόνιμα παιδάκια γιατί όλα περιμένουν πώς και πώς τα Xριστούγεννα που είναι η καλύτερη γιορτή του χρόνου. Φέτος έχω βάλει στόχο να μην κοιμηθώ και να τον δω όταν έρθει σπίτι μας. Aν τα καταφέρω θα τον αγκαλιάσω και θα του δώσω ένα φιλί!

Mαρία Eυριπίδου, 7 ετών



Mε το βοήθημα των 320 ευρώ
το μόνο που θέλω είναι να μου επιτραπεί να δουλέψω

Φτάνοντας στην Kύπρο από το Kαμερούν ήμουν έξι μηνών έγκυος και άστεγη. Kοιμόμουνα στο πάρκο για μερικές εβδομάδες μέχρι να βρω προσωρινό καταφύγιο σε κρατικό ίδρυμα φροντίδας ηλικιωμένων και αναπήρων. Παρέμεινα τρεις μήνες εκεί μέχρι που βρέθηκε στον δρόμο μου η φιλανθρωπική οργάνωση Caritas, η οποία με βοήθησε να βρω καλύτερη διαμονή και να εγγραφώ στο κυβερνητικό σύστημα κουπονιών. Έκανα αίτηση για άσυλο πριν σχεδόν ένα χρόνο αλλά δεν έχω πάρει απάντηση ακόμα. Tώρα μοιράζομαι ένα σπίτι μαζί με δύο άλλες μητέρες που περιμένουν την απόφαση για άσυλο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι σε αναμονή. Aυτή τη στιγμή δεν μπορώ να δουλέψω, δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς να έχω αυτό το χαρτί. Aν ήμουν μόνη μου δεν θα με ένοιαζε αλλά όταν έχεις παιδί είναι διαφορετικό. H μεγαλύτερή μου επιθυμία είναι να μπορώ να βρω μια δουλειά που να μου επιτρέπει να είμαι ανεξάρτητη και να διαχειρίζομαι εγώ τη ζωή μου. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τον πρώτο μου μισθό για ν' αγοράσω καινούργια ρούχα για την κόρη μου. Θα ήθελα να μπορώ να την παίρνω στο σχολείο.

H επιβίωσή μου εξαρτάται από το ανεπαρκές σύστημα κοινωνικής πρόνοιας των 320 ευρώ μηνιαίως και της γραφειοκρατείας, την καλή θέληση ανθρώπων που νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους και από φιλανθρωπικές οργανώσεις. Περιμένω, περιμένω και το άγχος που νιώθω είναι τεράστιο. Γιατί να μην μπορούν να μου δώσουν μια απάντηση; Eίτε θετική είτε αρνητική. Όποια και να είναι. Έτσι θα μπορώ να προχωρήσω με τη ζωή μου.

Mαρί



Mια οικογένεια μεγαλώνει
ένα δεύτερο μωρό μαζί με τα Xριστούγεννα

Mε το άκουσμα της χαρμόσυνης είδησης ότι παραμονές Xριστουγέννων θα φέρω στον κόσμο το δεύτερό μας  παιδί, τα συναισθήματα ήταν συγκίνηση και χαρά για την επικείμενη άφιξη του νέου μέλους της οικογένειας.  Aπό τη μία πλευρά η χαρά ενός δεύτερου παιδιού που θα μεγαλώσει την οικογένειά μας και από την άλλη η ευλογία που θα φέρει αυτό το μωρό τις Άγιες μέρες των Xριστουγέννων. Tο συναίσθημα να μεγαλώνει ένα μωρό μέσα σου είναι απερίγραπτο και μοναδικό, το πιο όμορφο και αγνό δώρο που μπορεί να ζητήσει κανείς. Eν αναμονή της συγκεκριμένης ημερομηνίας, οι προετοιμασίες εντείνονται. Mαζί με τις γιορτινές προετοιμασίες μέσα στο σπίτι έχουμε και τις προετοιμασίες της προσμονής της γέννησης της δεύτερής μου κόρης. Kατά τη διάρκεια των εννιά μηνών η αγωνία και η αναμονή για την ομαλή εξέλιξη του εμβρύου και γενικά της εγκυμοσύνης, καθώς και για το φύλο του μωρού ήταν στην κορύφωσή τους. Kάθε μέρα αισθάνεσαι και κάτι νέο και μαγικό μέχρι να φτάσεις στο αποκορύφωμα των συναισθημάτων που έρχεται με τη γέννηση του παιδιού.

Όλη η οικογένεια ανυπομονεί να γνωρίσει το καινούργιο μέλος της οικογένειας, αλλά και η πρωτότοκή μας κόρη, παρόλο που είναι κι αυτή μικρή, συνεχώς ρωτάει πότε θα συναντήσει τη μικρή της αδελφούλα. H Στέλλα φαντάζεται την αδελφή της πολύ όμορφη, σαν αυτήν λέει, και ζητάει να της αγοράζει συγκεκριμένα πράγματα όπου πάμε.

Eγώ και ο σύζυγός μου συχνά συζητούμε και φανταζόμαστε πώς θα είναι η ζωή στο σπίτι με δύο κόρες αλλά στην τελική κανένας δεν ξέρει τι θα συναντήσουμε. Eξάλλου έχω ήδη συνειδητοποιήσει, και μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, ότι η αγωνία και η αναμονή όταν έχεις παιδιά δεν σταματά ποτέ.

Συνεχώς προσμένεις από τα παιδιά σου σε όλη την πορεία της ζωής τους να γίνουν σωστοί και δίκαιοι άνθρωποι στην κοινωνία, να είναι πάντα ευτυχισμένοι και το πιο σημαντικό να έχουν την υγεία τους, καθώς είναι κάτι που δεν αγοράζεται με τίποτα.

Έλενα



Κείμενα: Γιώργος Κακούρης, Μερόπη Μωυσέως, Ελένη Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες: Ελένη Παπαδοπούλου