Σαν σήμερα 12 Ιαουαρίου 1934 γεννήθηκε η πρωταγωνίστρια που έλαμψε σε θέατρο και κινηματογράφο,Τζένη Καρέζη, ή αλλιώς Ευγενία Καρπούζη -όπως ήταν το πραγματικό της όνομα. Μία θεατρική ψυχή που δεν άργησε να εκδηλωθεί, και να επικοινωνήσει το ταλέντο της με όλο τον κόσμο.

Οι γονείς της ήταν εκπαιδευτικοί. Ο πατέρας της Κωνσταντίνος Καρπούζης ήταν μαθηματικός και η μητέρα της, Θεώνη, δασκάλα. Η ίδια αν και γεννηθείσα στην Αθήνα, ζούσε σε διάφορες πόλεις κατά τα παιδικά της χρόνια, λόγω των μεταθέσεων των γονιών της. Στη Θεσσαλονίκη μπήκε εσωτερική στο Γαλλικό Σχολείο Καλογριών και αργότερα συνέχισε στο αντίστοιχο Σεν Ζοζέφ στην Αθήνα.



Η αγάπη της για το θέατρο ήταν έκδηλη από πολύ νωρίς, με την ίδια να λαμβάνει κατά καιρούς μέρος σε σχολικές παραστάσεις. Τη χρονιά αποφοίτησής της από την Ελληνογαλλική Σχολή το 1951 πήρε μέρος στην παράσταση της «Aντιγόνης» του Σοφοκλή, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο.



Αν και η απόφασή της να σπουδάσει υποκριτική δεν βρήκε σύμφωνο τον πατέρα της, η ίδια δεν μπόρεσε να αγνοήσει τη σπίθα που έκαιγε μέσα της, κι έτσι έκανε αυτό που ήθελε. Ως εκ τούτου το 1951, έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, τον Άγγελο Tερζάκη, την Kατερίνα και τον Γιώργο Παππά, που υπήρξε και ο πρώτος μεγάλος της έρωτας. Αποφοίτησε το 1954 με μια λαμπρή καριέρα να την περιμένει.

Κάποιες από τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα της:

1954: Πήρε το πρώτο της ρόλο στο θεατρικό σανίδι , δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο του Αντρέ Ρουσέν «Ωραία Ελένη»

1955: έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», για να ακολουθήσουν περισσότερες από 30 ταινίες: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Η νύφη το ’σκασε» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Δεσποινίς διευθυντής (1964), «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965), «Τζένη - Τζένη» (1966), «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Μια γυναίκα στην αντίσταση» (1970).

Μετά το 1960: δημιούργησε δικούς της προσωπικούς θιάσους και συνεργάστηκε με έξοχους κωμικούς, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.

Από το 1968 μέχρι το θάνατό της έπαιξε μαζί με τον Κώστα Καζάκο, έργα των Καμπανέλλη, Άλμπι, Ίψεν, Τσέχοφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμήνευσε για πρώτη φορά αρχαίο δράμα, με τη «Μήδεια», σε σκηνοθεσία Μίνωα Bολανάκη, μια παράσταση που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο. Δύο χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στούρουα, που ανέβηκε στην Επίδαυρο και τον Λυκαβηττό.

[Σκηνή-ύμνος του ελληνικού κινηματογράφου, και ίσως η καλύτερη της ταινίας «Ερωτική Συμφωνία» (1972), όπου συνοψίζεται όλη η υπόθεση του έργου, με αποκορύφωση το συγκλονιστικό ξέσπασμα της Τζένης Καρέζη («Ποια είμαι εγώ; Εμένα ποιος με λυπήθηκε;»), υπό τους ήχους της καταπληκτικής σκηνικής μουσικής του Γιάννη Σπανού. Το σενάριο είναι της Τζένης Καρέζη και η σκηνοθεσία του συμπρωταγωνιστή Κώστα Καζάκου]

1973: "Το μεγάλο μας τσίρκο" έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη υπήρξε αναμφίβολα η μεγάλη της θεατρική επιτυχία. Ένα έργο που αποτέλεσε μία από τις εστίες πνευματικής αντίστασης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η ίδια, όσο και ο σύζυγός της Κώστας Καζάκος, συνελήφθησαν και ταλαιπωρήθηκαν από τις αρχές της χούντας. Το είδος αυτό είχε συνέχεια μετά τη μεταπολίτευση με τα έργα «Το κουκί και το ρεβύθι» (1974) και «Εχθρός Λαός» (1975). Τελευταία της θεατρική παράσταση ήταν τα «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη (1990).



Στην προσωπική της ζωή έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου το 1962 και ο δεύτερος με τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο το 1968, με τον οποίο έμεινε παντρεμένη έως το τέλος της ζωής της. Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, που ακολούθησε τα βήματα των γονιών του, όντας και ο ίδιος ηθοποιός.

Η αγαπημένη μας πρωταγωνίστρια  Τζένη Καρέζη πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1992, νικημένη από τον καρκίνο. Στη μνήμη της ιδρύθηκε, την ίδια χρονιά, το ίδρυμα «Τζένη Καρέζη», με σκοπό την παρηγορητική αγωγή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και χρόνιες καταληκτικές νόσους και τη με κάθε μέσο ανακούφισή τους από τον πόνο.