Η isnotgallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Άντρου Ευσταθίου «Nicosia International Airport», από την Παρασκευή 20 Ιουλίου μέχρι την Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012.

Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 20 Ιουλίου στις 20:00.

H Μαργαρίτα Παρασκευαΐδου γράφει για τη σειρά φωτογραφιών:
Είναι συχνά που, αναλογιζόμενοι την εισβολή του 1974, τις συνέπειες και ειδικότερα την Πράσινη Γραμμή, η εικόνα του εγκαταλελειμμένου αεροδρομίου Λευκωσίας έρχεται στο μυαλό μας.

Ένα ιστορικό κτίριο, σημαντικό δείγμα μοντερνιστικής
αρχιτεκτονικής στην Κύπρο που ελάχιστο μόνο διάστημα μετά την ίδρυσή του εγκαταλείφτηκε. Το αεροδρόμιο Λευκωσίας έχει ουσιαστικά χαραχθεί στο μυαλό του θεατή σαν το κατεξοχήν σύμβολο της πράσινης γραμμής.

Πιο συγκεκριμένα είναι το σύμβολο της κατάστασης που επικρατεί στην πράσινη γραμμή, κτίρια εγκαταλελειμμένα, αφημένα στην απόλυτη φθορά του χρόνου.

Το γεγονός ότι το αεροδρόμιο Λευκωσίας αποτελεί ένα σύμβολο, καθιστά την επιλογή του σαν θεματική για ένα καλλιτέχνη δύσκολο εγχείρημα. Σίγουρα ένα εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο, παγωμένο στον χρόνο και αφημένο στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα το αεροδρόμιο Λευκωσίας είναι σπάνιο, αν όχι μοναδικό φαινόμενο. Ένα φαινόμενο που μπορεί να εμπνεύσει και να συνεπάρει το άτομο που επιλέγει να ασχοληθεί μαζί του. Ταυτόχρονα όμως το γεγονός ότι η εικόνα του έχει επαναληφτεί άπειρες φορές στο μυαλό του θεατή την καθιστά κλισέ και στοιχείο που περιορίζει την δυνατότητα μιας εναλλακτικής οπτικής του θέματος. Στην πραγματικότητα είναι δύσκολο για τον καλλιτέχνη να οικειοποιηθεί την εικόνα του αεροδρομίου Λευκωσίας και να κάνει τον θεατή να την δει μέσα από την δική του ματιά.

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Άντρου Ευσταθίου γίνεται άμεσα εμφανές ότι έχει κατορθώσει να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο. Από προηγούμενες ενότητες είναι γνωστό ότι ο Άντρος κατορθώνει μέσα από τις φωτογραφίες του να μεταλλάξει απλά ακόμα και κιτς ή κλισέ αντικείμενα και να τους δώσει μια μεταφυσική διάσταση δημιουργώντας την αίσθηση ότι αυτό που φωτογραφίζει δεν ανήκει σε αυτό τον κόσμο αλλά σε μια άλλη πραγματικότητα.

Στην περίπτωση του αεροδρομίου Λευκωσίας προχωρεί και ένα βήμα παραπέρα καθώς και ο θεατής μεταφέρεται στιγμιαία σε αυτό τον κόσμο.
Μέσα από τις εικόνες του Άντρου Ευσταθίου αντιλαμβανόμαστε ότι ο ίδιος κατόρθωσε να νιώσει οικείο τον χώρο του αεροδρομίου. Αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της συγκεκριμένης ενότητας μέσα από μια προσωπική διαδρομή. Αρχικά οι πρώτες φωτογραφίες είναι καθαρά αρχιτεκτονικές. Ο χώρος του αεροδρομίου Λευκωσίας μοιάζει να ενδιαφέρει τον φωτογράφο σαν οικοδόμημα, σαν τοπίο, σαν αισθητική. Είναι σε αυτό το σημείο που έχουμε την δυνατότητα να βιώσουμε σαν θεατές την ικανότητα του φωτογράφου να μεταφέρει τα αντικείμενα και τα τοπία που φωτογραφίζει σε μια άλλη διάσταση πέρα από το φυσικό επίπεδο.
Σε ένα μεταγενέστερο στάδιο βλέπουμε την προσθήκη της φιγούρας μέσα στην εικόνα. Αρχικά οι φιγούρες φαντάζουν σαν απλές λεπτομέρειες, ένα ακόμα στοιχείο μέσα στην εικόνα στις οποίες ακόμη κυριαρχεί ξεκάθαρα το κτίριο. Η εισαγωγή της
ανθρώπινης φιγούρας μέσα στον χώρο του αεροδρομίου Λευκωσίας είναι και το κομβικό σημείο στην εξέλιξη της ενότητας αυτής πέρα από το σύνηθες. Καθώς η ιδιαιτερότητα του χώρου αυτού μέχρι στιγμής έμοιαζε να ήταν η απουσία της οποιαδήποτε ανθρώπινης παρέμβασης κατά την διάρκεια των χρόνων.
Σε ένα μετέπειτα στάδιο στις φωτογραφίες η ανθρώπινη φιγούρα μοιάζει να έχει ισοδύναμη βαρύτητα με τον χώρο ή ακόμη και σε ορισμένες περιπτώσεις να κυριαρχεί μέσα στον χώρο. Σε αυτό το σημείο είναι που σαν θεατές βιώνουμε την μετεξέλιξη του αεροδρομίου Λευκωσίας από το κτίριο σύμβολο σε κάτι πολύ πιο ανθρώπινο και προσωπικό καθώς ο Άντρος Ευσταθίου επιλέγει να φωτογραφίσει μέσα στον εγκαταλελειμμένο χώρο του αεροδρομίου Λευκωσία 5 πρόσωπα που εργάζονταν μέσα
στον χώρο του αεροδρομίου πριν το 1974, φορώντας τις στολές εκείνης της εποχής.
Μέσα από αυτές της εικόνες το αεροδρόμιο παύει να είναι ένα στατικό αρχιτεκτόνημα. Ο χώρος του αεροδρομίου μεταλλάσσεται από ένα «βουβό νεκροταφείο» σε ένα χώρο ζωντανό. Οι ανθρώπινες φιγούρες στο μάτι του θεατή φαντάζουν σαν εκλάμψεις μιας ανάμνησης του πως ήταν ο χώρος πριν την
καταστροφή. Ξαφνικά ο χώρος παίρνει ζωή. Το αεροδρόμιο Λευκωσίας παύει να είναι ο χώρος σύμβολο της καταστροφής και γίνεται ένας χώρος με ιστορία. Όχι ένας ιστορικός χώρος αλλά ένας χώρος στον οποίο εξελίσσονταν καθημερινά οι μικρές
ανθρώπινες ιστορίες. Ένας χώρος που για ένα μεγάλο αριθμό ατόμων ήταν η καθημερινότητα τους, ο χώρος εργασίας τους, ο χώρος που βίωναν καθημερινά διάφορα συναισθήματα θετικά και αρνητικά.

Οι φωτογραφίες του Άντρου προκαλούν ουσιαστικά τον θεατή να δει ή ακόμη και να βιώσει τον χώρο του αεροδρομίου Λευκωσίας σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από ότι έχει συνηθίσει. Παράλληλα οι εικόνες αυτές διατηρούν την χαρακτηριστική μεταφυσική διάσταση που έχει διαχρονικά η δουλειά του Άντρου Ευσταθίου. Οι φιγούρες φωτογραφημένες μέσα στην απόκοσμη ατμόσφαιρα του αεροδρομίου μοιάζουν σαν να ανήκουν σε μια άλλη πραγματικότητα, σε μια άλλη εποχή, παγιδευμένες μέσα σε μια διάσταση στον χωροχρόνο μεταξύ του τότε και του τώρα.

+ Εγκαίνια: Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012, στις 20:00
Μέχρι: Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 10:00-13:00 και 17:00-20:00 / Σάββατο: 10:00-13:00