Συνέντευξη στη Μερόπη Μωυσέως

Λίγο πριν την έναρξη της δράσης "Το Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει", ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Αντώνης Παπαδόπουλος μιλά στο "Π" για τις ταινίες μικρού μήκους, την αξία και τη διάδοσή τους

Η κρίση δεν εμποδίζει τις ταινίες να ταξιδεύουν, γι' αυτό θα έχουμε και φέτος την ευκαιρία να δούμε τις βραβευμένες ταινίες του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας σε τρία σημεία: στο Θέατρο Ριάλτο της Λεμεσού, στο Σίνε Στούντιο του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Πάφου. Πρόκειται για τρεις από τις 60-70 πόλεις όπου η δράση "Το φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει" πραγματοποιείται κάθε χρόνο, επεκτείνοντας το ίδιο το φεστιβάλ τόσο χρονικά όσο και γεωγραφικά. Ως παρέμβαση στο κύκλωμα κυκλοφορίας των ταινιών, η εν λόγω δράση είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, καθώς το διασημότερο ελληνικό φεστιβάλ για τους μικρομηκάδες φτάνει κοντά μας με τις κατά τεκμήριο καλύτερες ταινίες του.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας Αντώνης Παπαδόπουλος θα ταξιδέψει στην Κύπρο μαζί με τις 19 ταινίες που αποτελούν το πρόγραμμα της φετινής δράσης.

"Θεωρούμε πως υπερ-πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των θεατών που βλέπουν τις ταινίες μικρού μήκους, και με το δεδομένο ότι παίζεται σε πολλές πόλεις -60 με 70 πόλεις κάθε χρόνο- στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι, θεωρούμε, ένα πολύ σημαντικό βήμα για τη διάδοση της κινηματογραφικής ταινίας, και επίσης προβάλλεται ένα κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού μέσα από τις ταινίες. Με το δεδομένο ότι φέτος είναι 19, ο θεατής έχει τη δυνατότητα να έχει μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα της κατάστασης του κινηματογράφου, της θεματολογίας με την οποία ασχολούνται οι νέοι κυρίως σκηνοθέτες αλλά και το είδος του καθενός: έχουμε κωμωδίες, πειραματικές, δράμα. Απ' αυτή την άποψη, θεωρώ πως είναι πολύ ενδιαφέρον για έναν θεατή να τις δει.
Ως παρέμβαση στον τρόπο διανομής των ταινιών, η δράση "Το φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει" είναι ένας πολύ έξυπνος τρόπος και σημαντικός για να προβάλλονται αυτές οι ταινίες που δύσκολα φτάνουν στο κοινό. Δύσκολα ή καθόλου.

Το ίδιο το φεστιβάλ έχει διανύσει τη δική του πορεία μέσα σε δύσκολες συνθήκες για το είδος που προβάλλει, και δη σε μια περιοχή απόκεντρη.
Είναι σημαντικό πως διεξάγεται στην ελληνική περιφέρεια, σε μια μεσαίου μεγέθους πόλη, τη Δράμα, η οποία όμως έχει καθιερωθεί πια να είναι το κέντρο της ταινίας μικρού μήκους -της ελληνικής- και ένα από τα δύο κέντρα -μαζί με τη Θεσσαλονίκη- της ελληνικής παραγωγής ταινιών στην Ελλάδα γενικότερα. Αλλά έχει καταξιωθεί πια και ως ένα από τα σημαντικότερα διεθνή φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους και έχει αναγνωριστεί από διάφορους οργανισμούς.


Πώς έφτασε μέχρι εδώ το φεστιβάλ; Πώς κατάφερε να αποκτήσει τη φήμη αλλά και την αξιοπιστία ενός πολύ καλού φεστιβάλ για ταινίες μικρού μήκους;
Είναι αποτέλεσμα μιας πολύ καλής συνεργασίας του υπουργείου Πολιτισμού, της τοπικής κοινωνίας, δηλαδή του Δήμου της Δράμας και της κινηματογραφικής κοινότητας. Το φεστιβάλ κανονικά διοικείται από κινηματογραφιστές, σκηνοθέτες και τεχνικούς εν δράσει, και αυτό νομίζω πως είναι ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας.
Και έχει δείξει πολύ καλά δείγματα κινηματογραφίας. Τώρα πρόσφατα μια ελληνική ταινία που έχει πάρει βραβεία και θα προβληθεί και στην Κύπρο, "Ο Μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντι", της Ρηνιώς Δραγασάκη, διαγωνίστηκε στο επίσημο πρόγραμμα του Clermont-Ferrand στη Γαλλία, που είναι το σημαντικότερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους σε όλο τον κόσμο.

Ο ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια έχει σημαντικές επιτυχίες: διάβαζα πρόσφατα ένα κείμενο στο Βήμα που ήταν και σχετικό με το Casus Belli και το ότι οι Γάλλοι έχουν δώσει μεγάλη σημασία σε αυτή την ταινία ενώ στην Ελλάδα δεν είχε την πορεία που θα άξιζε. Η Γαλλία είναι μια χώρα που έχει τεράστια παραγωγή μικρού μήκους, ασχολείται μ' αυτό το είδος, κι όχι μόνο κεντρικά αλλά και στις περιφέρειες. Γίνονται περιφερειακές παραγωγές και υπάρχουν πάρα πολλά φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους. Υπάρχει και μια μέριμνα από τα κανάλια εκεί που αγοράζουν ταινίες μικρού μήκους. Το Casus Belli είναι ένα από τα φιλμ που αγοράστηκαν. Υπάρχουν κι άλλες ταινίες όμως.


Απ' τα ελληνικά κανάλια γιατί δεν υπάρχει αυτό το ενδιαφέρον;
Υπάρχει αλλά όχι στον επιθυμητό βαθμό. Δεν υπάρχει μόνιμη ζώνη προβολής αυτών των ταινιών. Στην ΕΡΤ εμφανίζεται κατά καιρούς πρόγραμμα προβολής ταινιών μικρού μήκους. Και το κανάλι της Βουλής παίζει κατά καιρούς μικρού μήκους ταινίες ανάμεσα στα άλλα του προγράμματα. Στην Κύπρο δεν υπάρχει καθόλου.


Ποια είναι για σας η αξία μιας ταινίας μικρού μήκους;
Εγώ την αντιμετωπίζω ως ένα κινηματογραφικό προϊόν. Είναι μια αυτόνομη καλλιτεχνική κατηγορία που έχει την ίδια σημασία με μια μεγάλου μήκους ταινία. Απλώς η διάρκειά της είναι που την κάνει διαφορετική. Και φέρνω ως ανάλογο παράδειγμα τη σχέση του διηγήματος με το μυθιστόρημα στη λογοτεχνία. Δεν θεωρείται υποδεέστερο για κανέναν συγγραφέα να εκδώσει συλλογή διηγημάτων. Κατ' αυτή την έννοια, λοιπόν, το αντιμετωπίζω ως αυτάρκη καλλιτεχνική κατηγορία.


Αναφέρατε πως οι ταινίες αντικατοπτρίζουν μέρος της σύγχρονης παραγωγής στην Ελλάδα.
Και της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας.
Κάπως έτσι προκύπτει πάντα και η ερώτηση για το ρόλο του σινεμά στις μέρες μας. Οπωσδήποτε το σινεμά αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα της εκάστοτε κοινωνίας. Στη μεγάλου μήκους έχουμε τη δυσκολία της άμεσης ανταπόκρισης στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Κάτι που δεν συμβαίνει στη μικρού μήκους, που χρειάζεσαι έναν χρόνο περίπου να την ολοκληρώσεις. Μια κοινωνική πραγματικότητα που είναι τώρα κυρίαρχη, μετά από πέντε χρόνια που θα κάνεις τη μεγάλου μήκους ταινία σου να έχει ξεθυμάνει λίγο. Ή εντελώς. Ή μπορεί και να συνεχίζεται, βεβαίως. Θέλω να πω ότι έχει πιο άμεση ανταπόκριση η μικρού μήκους ταινία, λόγω της μεγαλύτερης ευκολίας να κάνεις τα γυρίσματα που δεν κρατάνε δυο μήνες, κρατάνε μία βδομάδα, και να την ολοκληρώσεις σε σύντομο διάστημα.


Υπάρχουν και πολλές απώλειες στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ναι, δυστυχώς κάθε χρόνο έχουμε πολλούς κινηματογραφιστές, και μεγάλης ηλικίας αλλά και μικρότερης που φεύγουνε.


Ίσως είναι μια στιγμή να στραφούμε στους νέους δημιουργούς.
Είναι αναγκαιότητα αυτή. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι λόγω και της οικονομικής κατάστασης έχει καθυστερήσει -αν όχι αδρανήσει- η κεντρική κινηματογραφική παραγωγή, δηλαδή το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Αλλά ελπίζω ότι σύντομα θα συνεχίσει τη δράση του κι αυτό.


Σε σχέση με το κυπριακό κοινό και τις ταινίες μικρού μήκους, ποια ανταπόκριση βλέπετε;
Έχει δημιουργηθεί πια ένα σταθερό κοινό. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι γίνεται κατά τη διάρκεια του χρόνου, αλλά όταν κατεβαίνω κάθε χρόνο βλέπω ότι υπάρχει ένας σταθερός αριθμός ανθρώπων που νομίζω ότι αυξάνεται. Έρχονται, βλέπουν τις ταινίες και τις συζητάνε.
Το φεστιβάλ έχει τιμήσει κατά καιρούς Κύπριους δημιουργούς. Κάθε χρόνο φιλοξενούνται κυπριακές ταινίες μικρού μήκους, κάθε χρόνο συμμετέχουν και μάλιστα εκπρόσωποι της κυπριακής κοινότητας μας έχουν τιμήσει με την παρουσία τους σε κριτικές επιτροπές και άλλες παράλληλες εκδηλώσεις.


ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Ένας άντρας επιστρέφει στην πατρίδα του μετά από καιρό και βρίσκει τη γυναίκα του με ένα παιδί που δεν είναι δικό του [Το πίστομα], ένας άλλος αποφασίζει να αλλάξει σπίτι και τελικά αλλάζει ζωή [Το πατάρι], ένας τρίτος περιμένει πως τα φάρμακα θα τον γιατρέψουν αλλά όχι [Κόφ' το].
Δύο άντρες κι ένας γαΐδαρος στη φύση [Γεια σου Ανέστη], δύο κορίτσια σε ένα ασανσέρ [Gran Partita], δύο κόσμοι και δύο συστήματα γραφής σε σύγκρουση [Κινητά στοιχεία], δύο άνθρωποι σε ένα πολύ μικρό σπίτι [Toothbrushes].

Ένας έφηβος ταξιδεύει από τη Σερβία στην Αθήνα και αλλάζει για πάντα [Ηγέτης], μια φιγούρα Καραγκιόζη αναστατώνει τον νυχτοφύλακα του μουσείου [A flight at the museum].
Αυτές είναι μερικές από τις δεκαεννέα ιστορίες που θα προβληθούν στη φετινή δράση "Το Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει", υπό τη σκέπη του Θέατρου Ριάλτο και των Πολιτιστικών υπηρεσιών του υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Τρίτη 28/2 Λεμεσός & Τετάρτη 29/2 Λευκωσία

Γεια σου Ανέστη, του Δημήτρη Κανελλόπουλου [βραβείο "Τώνια Μαρκετάκη" για την καλύτερη ταινία "Κοινωνικού Προβληματισμού"]

Toothbrushes, των Νίκου Μπρανίδη και Γιάννη Μπουγιούκα [τιμητική διάκριση μοντάζ στον Νίκο Βαβούρη]

Το πατάρι, του Μίνου Νικολακάκη [τιμητική Διάκριση Φωτογραφίας στον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο]

Ηγέτης, του Γαβριήλ Τζάφκα [τιμητική διάκριση σεναρίου στον Γαβριήλ Τζάφκα και τιμητική διάκριση μουσικής στον Σταύρο Πηλιχό]

Κοφ' το!, του Βασίλη Καλαμάκη [τιμητική διάκριση καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στον Ερρίκο Λίτση]
Κινητά στοιχεία, του Ανδρέα Σιαμήδα [τιμητική διάκριση φωτογραφίας στον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, τιμητική διάκριση ήχου στους Στέλιο Κουπετώρη και Χρήστο Γούσιο, βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου]

Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντυ, της Ρηνιώς Δραγασάκη [2ο Βραβείο Μυθοπλασίας, τιμητική διάκριση σκηνικών στην Πηνελόπη Βαλτή, τιμητική διάκριση κοστουμιών στην Άλκηστη Μάμαλη]

Τρίτη 28/2 Λευκωσία - Τετάρτη 29/2 Λεμεσός

Πίστομα, του Γιώργου Φουρτούνη [1ο Βραβείο Μυθοπλασίας]

Iris, του Αλέξανδρου Σιπσίδη [εύφημος μνεία]

Η νύφη, του Λευτέρη Χαρίτου [Βραβείο Ένωσης Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης
Οπτικοακουστικού Τομέα]
Ελένη, του Στέργιου Πάσχου
Τζαφάρ, της Νάνσυ Σπετσιώτη [εύφημος μνεία]

MUSIKHOF, του Θωμά Κιάου [εύφημος μνεία]

Gran partita, του Αλέξανδρου Σκούρα [1ο Βραβείο Καλύτερης Ψηφιακής Ταινίας]
Under stress, του Πάρη Πατσουρίδη [2ο Βραβείο Καλύτερης Ψηφιακής Ταινίας]

Flight at the museum, του Δημήτρη Δεληνικόλα [τιμητική διάκριση]

Φαγάνας, του Νίκου Χρονοπούλου [τιμητική διάκριση]

Human nature, του Νάσου Βάκαλη [τιμητική διάκριση]

Dead on time, των Ανδρέα Λαμπρόπουλου και Κώστα Σκύφτα [1ο Βραβείο Καλύτερης Ψηφιακής Ταινίας]
 Πέμπτη 1/3 Πάφος

Gran Partita, Under Stress, Flight at the museum, Φαγάνας, Human nature, Dead on time, Πίστομα, Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντυ, Ηγέτης

Η είσοδος στις προβολές είναι ελεύθερη.

Λευκωσία, Σίνε Στούντιο, στις 21:00. Πληροφορίες τηλ. 96420491

Λεμεσός, Θέατρο Ριάλτο, στις 20:30. Πληροφορίες τηλ. 77777745

Πάφος, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, στις 20:00. Πληροφορίες τηλ. 99521620