Συνέντευξη στη Μερόπη Μωυσέως / Φωτογραφία Ελένη Παπαδοπούλου

"Ο πολιτισμός μας δεν είναι τίποτε άλλο από τις ανθρώπινες σχέσεις. Απ' εκεί προκύπτουν όλα: και οι τέχνες, και το επίπεδο ενός λαού. Και οι ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν στον τόπο μας πολύ έντονες". Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μιλά στο "Π"

Πώς ήταν, με δυο λόγια;, ερωτήθηκα. Μιλά όπως λέει στίχους από τραγούδια του. Αυτό. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης βρίσκεται στην Κύπρο τις τελευταίες μέρες όχι για συναυλίες [υπομονή μέχρι τον Σεπτέμβρη για αυτές] αλλά για την καλοκαιρινή παραγωγή του ΘΟΚ με το έργο "Σαμία". Επιστρέφει στον ΘΟΚ, στο θεατρικό πάλκο και στον ρόλο του Μοσχίωνα, έπειτα από μια εικοσαετία ακριβώς. Με την -πάλαι ποτέ- κοτσίδα τότε, φρεσκοκουρεμένος σήμερα [η πραγματική είδηση] και κατά 20 χρόνια ωριμότερος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μιλά στο "Π" για τη μαγεία στο θέατρο, για την υποκρισία στη ζωή, για όσα χάσαμε, αλλά κυρίως για όσα κερδίσαμε ως Κύπριοι τα τελευταία χρόνια. Και προσβλέπει σε αυτά που μπορούν, ακόμη, να κερδηθούν.

Είστε ένα τέρας αναισχυντίας, ένας βδελυρός απατεών* κ. Ιωαννίδη;
Στην προσωπική μου ζωή δεν ξέρω, στο έργο όμως ως Μοσχίων, όχι! Ο Μοσχίων είναι ένα τρυφερό, κάπως κακομαθημένο παιδί καλών προθέσεων που, ενώ ο πατέρας του λείπει σε ταξίδι με τον γείτονα, αυτός αφήνει έγκυο την κόρη του γείτονα. Και έτσι ξεκινά όλη η κωμωδία και γίνεται η αφορμή να ειπωθούν πολλά μέσα στο έργο.

Μίλησες αρκετές φορές για το πόσο πολλά σημαίνει για σένα η "Σαμία" και θα ήθελα να μου εξηγήσεις το γιατί.
Για μένα ήταν μια μύηση στη σκηνική παρουσία και στην προσωπική ενασχόληση με τα κείμενα, είτε το κείμενο είναι θεατρικό είτε οι στίχοι ενός τραγουδιού, με έναν τρόπο βαθύτερο. Είχαμε την τύχη στην πρώτη παρουσίαση του έργου προ εικοσαετίας να μας κάνει την πρώτη ανάγνωση ο ίδιος ο Γιάννης Βαρβέρης ο οποίος μετέφρασε το έργο με αυτόν τον μοναδικό τρόπο και έκτοτε μας έβαλε σε μια διαδικασία μιας πολύ ουσιαστικής επαφής με τον λόγο. Κι ήταν πολύ σημαντικό, πάρα πολύ σημαντικό για μένα, διότι μπορεί να μην συνέχισα να είμαι ηθοποιός απ' εκεί και πέρα, να ασχολήθηκα με το τραγούδι, αλλά ήταν ένα ξεκίνημα πολύ αληθινό και με μια εις βάθος προσέγγιση. Ήταν σπουδαίο το γεγονός ότι μόλις έβγαινα από τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μου εμπιστευόταν ο Εύης Γαβριηλίδης ένα τόσο μεγάλο, σε έκταση, ρόλο. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα το ότι ξεκινούσα με τον ΘΟΚ γιατί μέσα από τον οργανισμό αυτό αγάπησα το θέατρο και μέσα από ηθοποιούς με τους οποίους ξαφνικά βρέθηκα πάνω στην ίδια σκηνή, τους οποίους έβλεπα από μικρός και τους θαύμαζα. Ήταν σαν να με υποδέχεται το σπίτι μου, κατά κάποιο τρόπο. Κι είναι κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω. Αισθάνομαι ακόμα μεγάλη ευγνωμοσύνη προς όλους γι' αυτό και προς τη ζωή την ίδια που μου έφερε ένα τέτοιο ξεκίνημα.

Ποια ήταν η αγαπημένη σου παιδική παράσταση του ΘΟΚ;
Α, πολλές. Ο "Παπουτσωμένος Γάτος" με τον Αντώνη Κατσαρή, μιας άλλης παράστασης έχω τις εικόνες στο μυαλό μου -δεν θυμάμαι το όνομα γιατί ήμουν πολύ μικρός- με ένα σπίτι που περπατούσε πάνω στη σκηνή. Η πρώτη-πρώτη παράσταση που είδα στη ζωή μου ήταν στο Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων, στην Καβάλα, και ήταν οι "Όρνιθες", από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας. Θυμάμαι τα πουλιά που τραγουδούσαν, τα κοστούμια των ηθοποιών. Είναι πάντα το θέατρο ένα παράθυρο στον μαγικό κόσμο τον αόρατο, που είναι τόσο πραγματικός όταν τον βλέπεις μπροστά σου και ταυτόχρονα μας λείπει τόσο πολύ από τη χειροπιαστή ζωή. Το θέατρο κάνει αυτό το πράγμα: μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί σε έναν κόσμο που έχουμε μέσα μας, που την ώρα που τον ζούμε μέσα στο θέατρο είναι απόλυτα πραγματικός και χειροπιαστός, αλλά που στην καθημερινή μας ζωή τον ξεχνούμε. Αφοσιωνόμαστε στα απολύτως πρακτικά και χειροπιαστά πράγματα, θεωρώντας ότι είναι ο μόνος υπαρκτός κόσμος αυτός.

Ξαφνικά, όμως, πηγαίνοντας σε μια παράσταση και σβήνουν τα φώτα, εκείνη η στιγμή όταν σβήνουν τα φώτα για μένα είναι πάντα συγκλονιστική, είτε βρίσκομαι πίσω από τη σκηνή έτοιμος να βγω, είτε βρίσκομαι ανάμεσα στο κοινό, το αίσθημα είναι ακριβώς το ίδιο για μένα. Είναι η στιγμή που ξαφνικά γυρνούν τα πράγματα ανάποδα και σου επιτρέπουν να μπεις σε ένα χώρο μυστηριακό, μέσα σε μια λειτουργία πολύ ουσιαστική για τη ζωή, που χωρίς αυτήν για μένα δεν έχει νόημα όλο το υπόλοιπο.

Αυτό το ένιωσα, λοιπόν, από πολύ μικρός και μέσα από τις παιδικές παραστάσεις του ΘΟΚ, αλλά και μέσα από άλλες σπουδαίες παραστάσεις που είχα δει. Μπορεί να μην καταλάβαινα πολλά πράγματα ως παιδί, τα νοήματα των έργων, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία, γιατί είναι σαν τους γέρους που πάνε στην εκκλησία και που μπορεί να μην ξέρουν τι λέει ο παπάς και τι σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοεί, αλλά αυτό που αισθάνονται είναι αρκετό. Το ίδιο και εγώ, μικρός, στις παραστάσεις για μεγάλους που πήγαινα, δεν με ενδιέφερε τι λέει, τι εννοεί, γιατί θύμωσε ο τάδε ή τι συνέβη ακριβώς. Έπιανα όλο το υπόλοιπο, το οποίο είναι τελικά πολύ σημαντικότερο από την ιστορία.

Πάντως η λέξη θέατρο έξω από τον πολιτιστικό χώρο, έχει την έννοια της υποκρισίας.
Ναι. Άλλο η υποκρισία, άλλο η υποκριτική.

Παίχτηκε πολύ "θέατρο" στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια;
Υποκρισία υπήρξε απόλυτη, από όλους, βέβαια. Από άλλους περισσότερο και από άλλους πολύ λιγότερο. Είναι σίγουρο. Υποκρισία υπάρχει όταν φεύγεις από το πραγματικό νόημα της ζωής. Εκεί χάνεις τα πάντα, χάνεις ουσιαστικά το νόημα της ύπαρξής σου και αφοσιώνεσαι σε πράγματα που μόνο επιβλαβή μπορεί να είναι και για τον εαυτό σου και για τους υπόλοιπους συνανθρώπους. Είτε είσαι πολιτικός είτε τραπεζίτης είτε οποιοσδήποτε πολίτης. Όταν ξεχνάς, όταν ζεις με έναν τρόπο που σε κάνει -ευχάριστα ίσως και βολικά- να ξεχνάς ποιος είναι ο πραγματικός λόγος της ύπαρξής σου, ποιο είναι το νόημα στην όλη υπόθεση, τότε γίνεσαι βλαβερός και για τον εαυτό σου και για τους γύρω σου. Και νομίζω ότι ξεχάσαμε αρκετά το νόημα της ύπαρξής μας.

Υπήρξαν μια σειρά από δικές σου παρεμβάσεις, μια εκ των οποίων ήταν το σημείωμα που έγραψες στο προσωπικό σου ιστολόγιο. Περίμενες ότι θα κυκλοφορήσει τόσο πολύ το συγκεκριμένο κείμενο;
Όχι, δεν το περίμενα και για να είμαι ειλικρινής, αν υπήρχε τρόπος να το ξέρω, δεν νομίζω πως θα το τολμούσα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή να μιλήσω μαζικά. Το να αποτυπώνεις σε γραπτό λόγο το αίσθημά σου για πράγματα ουσιώδη της ζωής σου, όπως είναι ο τόπος σου και όλα όσα του συμβαίνουν, και οι συνάνθρωποί σου, οι άνθρωποι που αγαπάς, είναι ένα πράγμα. Όλο αυτό να παίρνει μια τεράστια έκταση, να παίρνει διαστάσεις πολύ έξω από την προσωπική σου ανάγκη για έκφραση, είναι πάντα ένα μη αναμενόμενο και δύσκολο στη διαχείρισή του πράγμα. Δεν είχα την παραμικρή διάθεση να δυσκολέψω κανένα, ούτε να κατηγορήσω τον οποιονδήποτε. Κάθε άλλο, ποτέ δεν έβγαλα τον εαυτό μου έξω από οτιδήποτε είπα στη ζωή μου. Αλλά πήρε διαστάσεις τρομακτικές. Και ειδικά στην Ελλάδα, όχι στην Κύπρο και είμαι ευγνώμων γι' αυτό, υπήρξε μια πολύ βίαιη αντιμετώπιση αυτού του κειμένου. Άνθρωποι συμφώνησαν απόλυτα και με πάθος με έναν τρόπο το ίδιο βίαιο με τους ανθρώπους που διαφώνησαν κάθετα και προσπάθησαν με βία να εκμηδενίσουν ως προσωπικότητα τον γράφοντα. Κι αυτό με τρόμαξε όχι προσωπικά, αλλά για τον τόπο, για την κοινωνία. Το ξέρω ότι υπάρχει πολλή βία μέσα μας και είναι έτοιμη να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή προς τον συνάνθρωπο με οποιαδήποτε αφορμή, με οποιαδήποτε διαφωνία, αλλά μια ισοπεδωτική αντιμετώπιση το μόνο που κάνει είναι να σου κλείσει το στόμα. Κι όταν κλείσει το στόμα του ενός, κλείσει και του άλλου, κλείσει το στόμα όλου του κόσμου, τότε θα είναι πολύ μαύρη η ζωή, πολύ σκοτεινή, πολύ πιο σκοτεινή από τώρα.Αυτό με τρόμαξε σε μεγάλο βαθμό.Έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη, παρόλα αυτά, για το γεγονός ότι παρόλο που πολλοί άνθρωποι διαφώνησαν στην Κύπρο, το έκαναν πολιτισμένα. Αυτό κάτι δείχνει για τον τόπο μας, όταν σε μια κρίσιμη στιγμή, εκεί ακριβώς που οι άνθρωποι πληρώνουν προσωπικά το κόστος, όταν εκεί σε αντιμετωπίζουν πολιτισμένα ακόμη κι αν διαφωνούν, τότε υπάρχει ελπίδα για το καλύτερο. Αυτή η πολιτισμένη συμπεριφορά σχολιάστηκε εκείνες τις μέρες και ως προς την αυτοσυγκράτηση των Κυπρίων όταν θα άνοιγαν οι τράπεζες για πρώτη φορά μετά από μέρες.

Υπάρχει πολιτισμός και ο πολιτισμός μας έγκειται στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο πολιτισμός μας δεν είναι τίποτε άλλο από τις ανθρώπινες σχέσεις. Απ' εκεί προκύπτουν όλα: και οι τέχνες, και το επίπεδο ενός λαού. Και οι ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν στον τόπο μας πολύ έντονες. Υπάρχει πολύ έντονη η έννοια της οικογένειας, της φιλίας, της αλληλεγγύης των ανθρώπων και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αν αυτό που έγινε στην Κύπρο συνέβαινε στη Γερμανία, εγώ πιστεύω πως θα είχε σκοτωθεί ο μισός κόσμος. Βλέπουμε ότι σε χώρες όπου υπάρχει ακόμα η οικογένεια και η αλληλοστήριξη μεταξύ των ανθρώπων, απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό το κράτος προνοίας. Το βλέπουμε και στην Ελλάδα αυτό. Στις χώρες όπου δεν υπάρχουν πραγματικές και ζεστές ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχει ένα κράτος το οποίο λειτουργεί άψογα, διότι αν δεν υπήρχε θα είχαν σφαχτεί όλοι ή θα είχαν πεθάνει άρρωστοι στους δρόμους, διότι ο συγγενής δεν θα βοηθούσε για να εγχειριστεί το παιδί του άλλου. Εκεί όπου υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη, αυτό το κράτος δεν ανθεί μέχρι στιγμής. Ελπίζω ότι μέσα από τις δυσκολίες, θα καταφέρουμε να συγκεράσουμε αυτά τα δύο πράγματα. Και η Κύπρος είναι ένα μέρος που μπορεί να γίνει παράδειγμα ενός τόπου που θα έχει και τα δύο.

Θεωρείς, ωστόσο, ότι η αυτοσυγκράτηση των Κυπρίων οδηγεί σε αδράνεια που ίσως στοιχίζει σε κάποιου είδους "επανάσταση" που θα μπορούσε να είναι επιβεβλημένη με τα σημερινά δεδομένα;
Είμαστε αδρανείς οι Κύπριοι σε πολλά πράγματα. Αφήνουμε καταστάσεις άσχημες να χρονίζουν. Είμαστε τόπος μικρός που δεν έχει αντοχές και ζούμε για αιώνες μέσα σε πολύ περίπλοκες και δύσκολες πολιτικές καταστάσεις. Βέβαια, έχουμε ένα τρόπο διαφορετικό να προχωρούμε. Με λιγότερα λόγια, καμιά φορά κάνουμε ουσιαστικότερες πράξεις. Καταφέρνουμε πράγματα που σε άλλες χώρες για να συμβούν, έπρεπε να χυθεί πολύ αίμα και να γίνουν επαναστάσεις πραγματικά άγριες. Το ερώτημα σήμερα, που πρέπει να μας βασανίζει όλους, δεν είναι πώς θα πάμε στην καινούργια κατάσταση, αν θα πάμε μέσα από μια επανάσταση ή αν θα φέρουμε σιγά-σιγά μια ριζική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαμε τόσα χρόνια. Για μένα δεν είναι αυτό το ερώτημα αυτή τη στιγμή. Είμαι μέσα και στα δύο, όποιο μου προταθεί, πολύ ευχαρίστως! Αφού, όμως, μου απαντηθεί το βασικό ερώτημα: πού θέλουμε να πάμε, ποιοι θέλουμε να είμαστε; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Οι επαναστάσεις που γίνονται χωρίς να ξέρει ο κάθε πολίτης τι ονειρεύεται, οι επαναστάσεις που έρχονται -και πάντα έτσι έρχονται- μέσα από την οργή και την απελπισία και μόνο, χωρίς το όραμα ενός νέου κόσμου μπροστά, οδηγούν και πάλι στα ίδια λάθη. Από ένα αυταρχικό καθεστώς, κάνοντας μια επανάσταση που δεν έχει προετοιμαστεί μέσα στους ανθρώπους του κάθε τόπου, στον καθένα και στο σύνολο, ώστε να γνωρίζουν οι άνθρωποι πού θέλουν να παν, να ξέρουν τι ονειρεύονται, να μπορούν καταρχήν να ονειρεύονται και να μάθουν να κάνουν πράξεις σιγά-σιγά αυτό που θεωρούν σωστό, οι επαναστάσεις, λοιπόν, που έγιναν σε τόπους όπου δεν συνέβη αυτή η διεργασία πριν, οδήγησαν και πάλι στα ίδια αυταρχικά καθεστώτα. Το είδαμε και στη Ρωσία και σε άλλα μέρη του κόσμου αρκετές φορές. Το ερώτημα, λοιπόν, στην περίπτωσή μας δεν είναι αν θα κάνουμε επανάσταση ή αν θα πάμε σιγά- σιγά, όπως είναι η κυπριακή παράδοση τού "κρύψε να περάσουμε". Το ερώτημα είναι πώς θα υπάρξουν οι διεργασίες μέσα στην κοινωνία, ώστε να ονειρευτούμε κάτι καλύτερο απ' αυτό που καταφέραμε μέχρι στιγμής.

Πηγαινοερχόμενος στην Ελλάδα, πόσο συχνά βλέπεις την Κύπρο να αλλάζει και σε ποιο βαθμό;
Η Κύπρος αλλάζει ασταμάτητα, το γνωρίζουμε όλοι. Αλλάζει και η ζωή μας μαζί. Χάθηκαν πολλά πράγματα, πολλά βασικά στοιχεία του εαυτού μας, του χαρακτήρα μας ως Κυπρίων. Αλλά κερδίσαμε και πολλά. Κερδίσαμε σε μόρφωση, ίσως όχι σε καλλιέργεια. Κερδίσαμε σε μια ανοιχτοσύνη προς ανθρώπους που ανήκουν σε ευαίσθητες ομάδες, κάτι που δεν υπήρχε. Ήταν ένα βασανιστήριο να είσαι ομοφυλόφιλος στην Κύπρο πριν από 30 χρόνια. Ήταν ένα βασανιστήριο να έχεις ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Ήταν μια δυσκολία συνεχής η επιβίωση, όταν σκεφτόσουν διαφορετικά από τους υπόλοιπους, όταν οι επιθυμίες και τα όνειρά σου δεν συμβάδιζαν με την κοινή γνώμη, αυτό τον τόσο σκληρό κυπριακό μέσο όρο. Κερδήθηκε σιγά-σιγά ένα περιθώριο στο οποίο αισθάνομαι κι εγώ ότι ανήκω, το οποίο είναι πολύ μεγάλο στην Κύπρο. Αν το περιθώριο στην Ελλάδα είναι στην άκρη της σελίδας, στην Κύπρο πλησιάζει τη μέση.

Νομίζεις;
Ναι, το πιστεύω και το βλέπω στους νέους ανθρώπους, στην ελευθερία με την οποία σκέφτονται και πράττουν, στην ελευθερία με την οποία φεύγουν έξω και στη χαρά με την οποία βλέπω νέους ανθρώπους να επιστρέφουν στην Κύπρο και πολύ δημιουργικούς ανθρώπους: καλλιτέχνες εξαιρετικούς, ζωγράφους. Υπάρχει χαρά μέσα στην υπόθεση αυτή, σε ανθρώπους που θα δυσκολεύονταν να ζήσουν στον τόπο πριν από μερικές δεκαετίες. Να μην βλέπουμε μόνο ό,τι χάσαμε. Κερδίσαμε κιόλας πάρα πολλά πράγματα. Ενώ οι γονείς μας ζούσαν με τους Τ/Κύπριους και αρκετοί από τους γονείς μας τους αγαπούσαν και είχαν φίλους Τ/Κύπριους, μετά την εισβολή που ήταν ένα καθοριστικό γεγονός, τους είδαμε να αποξενώνονται τελείως. Βλέπουμε νέους ανθρώπους σήμερα να επαναπροσεγγίζονται με έναν τρόπο που όχι μόνο προδοτικός δεν είναι προς τον τόπο μας, αλλά μπορεί να είναι και πολύ εποικοδομητικός. Έχουν κερδηθεί πράγματα. Έχουμε ξεχάσει, όμως, και πολλά βασικά, ουσιαστικά χαρακτηριστικά μας τα οποία δεν έχουν φύγει από πάνω μας αλλά τα έχουμε, κάπου, κρύψει. Και λειτουργήσαμε για πολύ καιρό μισοί. Δεν ήταν απλώς το νησί μισό. Ήμασταν και μισοί ως προσωπικότητες διότι ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα μας παρέμενε κρυμμένο. Νομίζω ότι θα αναγκαστούμε να το δούμε κατά πρόσωπο αυτό το μέρος και να το αξιοποιήσουμε, γιατί πλέον δεν μας περισσεύουν δυνάμεις. Ό,τι έχουμε, πρέπει να αξιοποιηθεί.

Θα επέστρεφες στην Κύπρο;
Πολύ ευχαρίστως θα επέστρεφα. Εδώ και χρόνια δηλαδή. Αντί να πήγαινα στην Εύβοια πριν 12 χρόνια όταν έφυγα από την Αθήνα, πολύ ευχαρίστως θα ερχόμουν και στην Κύπρο. Με κράτησαν στην Ελλάδα οι πολλές συναυλίες, πρακτικής φύσεως, δηλαδή, θέματα. Οι πολύμηνες ηχογραφήσεις κάθε φορά που πρόκειται να κυκλοφορήσω νέο δίσκο, πρέπει να γίνονται υποχρεωτικά στην Αθήνα διότι οι συνεργάτες μου βρίσκονται εκεί. Και η δεύτερη οικογένειά μου, οι μουσικοί δηλαδή και οι τεχνικοί με τους οποίους όχι μόνο εργαζόμαστε αλλά ζούμε μαζί τα τελευταία χρόνια. Θα ήταν αδύνατο για μένα χωρίς αυτή την ομάδα να λειτουργήσω. Και δεν ήθελα να απομακρυνθώ τόσο πολύ από το κέντρο. Ούτως ή άλλως, αυτά που κάνω μπορώ να τα κάνω οπουδήποτε. Για να γράψω μουσική ή τραγούδια ή για να μπορέσω να λειτουργήσω μέσα στη ζωή μου, χρειάζομαι ένα μικρό δωμάτιο, ένα γραφειάκι, ένα πιάνο, μια κιθάρα, ένα κομμάτι χαρτί. Αυτά μπορώ να τα έχω και στην Κύπρο και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω εδώ. Υπάρχουν όμως άλλες, πρακτικές, δυσκολίες.

Οι συνεργάτες σου παραμένουν οι ίδιοι για χρόνια.
Για πάρα πολλά χρόνια υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων με τους οποίους έχουμε αγάπη και θαυμασμό ο ένας για τον άλλο και είτε παίζουμε μια συγκεκριμένη περίοδο μαζί είτε όχι, η αναφορά της ζωής είναι εκεί. Πηγαίνουμε διακοπές μαζί, μαζευόμαστε στα σπίτια, παντρεύουμε ο ένας τον άλλο... Αισθάνομαι πολύ τυχερός γι' αυτό, γιατί αισθάνομαι μέρος μιας ομάδας μουσικών και τεχνικών που κάνουν με πάθος αυτό που κάνουν, με τεράστια θυσία και αγάπη.

Απομονώνεσαι όταν γράφεις; Γράφω όταν απομονώνομαι. Πράγμα που συμβαίνει όλο και πιο σπάνια.

Εξαιτίας των παιδιών;
Λόγω πολλών πραγμάτων, και των παιδιών σίγουρα, αλλά και μιας εξωστρεφούς εποχής δικής μου που διαρκεί κάποια χρόνια τώρα.

* Χαρακτηρισμοί προς τον Μοσχίωνα, τον οποίο υποδύεται στην παραγωγή "Σαμία" ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.