Ανατρέχοντας στη χρήση της «γραμμής» στη μέχρι τώρα πρακτική του, ο περφόρμερ PASHIAS παρουσιάζει τη ζωντανή περφόρμανς Periphora [Περιφορά] στο Θέατρο Πόλης ΟΠΑΠ, στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας Bridges
Ο Κύπριος περφόρμερ PASHIAS επιστρέφει στο νησί ύστερα από μια σειρά παρουσιάσεων, διαλέξεων και εργαστηρίων που έδωσε στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στον Καναδά, για να παρουσιάσει την Periphora. Πρόκειται για τον περφόρμερ που είδαμε τον περσινό Μάη στην περφόρμανς Mountaintop, που παρουσιάστηκε στην Πινακοθήκη Σύγχρονης Κυπριακής Τέχνης τη Διεθνή Μέρα Μουσείων 2018.
Αυτή τη φορά, ο PASHIAS ερευνά τη διαδραστική διάσταση της τέχνης του περφόρμανς και τοποθετεί το σώμα του στον χώρο του Θεάτρου Πόλης, καλώντας το κοινό σε μια δίωρη περφόρμανς που παρέχει τη δυνατότητα εισόδου και εξόδου, ανά πάσα στιγμή.
Δυναμική συλλογικότητα: Αυτό έχει να μας χαρίσει η περφόρμανς αρτ, διαφορετικούς τρόπους αντίληψης και συνύπαρξης
«Η περιφορά έχει μια εννοιολογική υπόσταση που σε παίρνει στην πορεία γύρω από κάτι παρά στο ίδιο το αντικείμενο ή τον άξονα ο οποίος βρίσκεται σε περιστροφή. Επομένως αν και στο έργο εγώ ξεκινώ την κυκλική φορά, ελπίζω ότι μέσα από τη διαδικασία του έργου, η σημαντικότητα, η ουσία του θα βγει προς τα έξω και θα περιλαμβάνει τα πράγματα που κινούνται γύρω μου και μαζί μου. Σε αυτή την περίπτωση το κοινό, με το οποίο είμαι συνδεδεμένος εννοιολογικά και κυριολεκτικά.
Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου έργου με ενδιαφέρει να αναπτύξω μια δομή, ένα σύστημα, όπως κάνω κάθε φορά όσον αφορά το πλαίσιο ενός περιβάλλοντος ή μιας κατάστασης που δημιουργώ μέσα από το περφόρμανς αρτ. Όπου πλέον η σημαντικότητα δεν βρίσκεται στη γραμμικότητα της εξέλιξης, δηλαδή αρχή-μέση-τέλος, αλλά σε μια πιο οργανική φόρμα μέσα στην οποία το κοινό μπορεί να προσέρχεται ανά πάσα στιγμή. Μπορεί, λοιπόν, το έργο να ξεκινά στις 8 και να τελειώνει στις 10 αλλά μπορείς να εισέλθεις και να εξέλθεις ό,τι ώρα θέλεις από αυτό τον χώρο.»
Η αποδοχή του κοινού
«Καλό είναι να σκεφτόμαστε ότι δεν υπάρχει τίποτα για να καταλάβουμε από ένα έργο της περφόρμανς αρτ ή άλλης τέχνης. Η διαδικασία του να λαμβάνεις τέχνη δεν πρέπει να πηγάζει από την ανάγκη της εκλογίκευσης του έργου αλλά ούτε και να εναποθέτουμε την ουσία του έργου στον καλλιτέχνη. Η ουσία του έργου βρίσκεται στον αποδέκτη, στο κοινό. Ιδανικά, κανένα μέλος του κοινού δεν θα έπρεπε να ξεκινά από την ερώτηση ‘τι θέλει να μου πει ο καλλιτέχνης’ γιατί δεν έχω κάτι να πω. Δεν είμαι πιο έξυπνος από κάποιον άλλο. Ίσως να μπορώ να θέσω κάποια ερωτήματα και διαφορετικούς τρόπους αντίληψης των ερωτημάτων αλλά σίγουρα δεν φέρω ποτέ μαζί μου σε ένα έργο την απάντηση. Η σημαντικότητα της τέχνης εναπόκειται στο πώς το ίδιο το κοινό εκλαμβάνει ένα έργο. […] Δημιουργώ κάτι αρκετά δομημένο για να μπορεί να πάει το κοινό κάπου. Και αυτό που δημιουργώ, το κρατώ αρκετά ανοιχτό και οργανικό για να μπορεί να πάει όπου θέλει. Άρα, ελπίζω να πάει κάπου και ελπίζω να πάει εκεί που χρειάζεται το ίδιο, όχι εκεί που χρειάζομαι εγώ.»
Το σώμα ως εργαλείο
«Δεν είναι αυτοσκοπός να δοκιμάζω το σώμα μου, να το φέρνω σε σημείο που να σπάσει ή να λυγίσει. Αλλά όταν μια τέχνη σε προκαλεί στο να φέρνεις το σώμα σου στα όριά του, και ίσως η τέχνη να συμβαίνει εκεί ακριβώς όπου το σώμα έρχεται σε επαφή με τα όριά του, εκεί είναι το ενδιαφέρον. Δεν αποτελεί όμως αυτοσκοπό να δοκιμάσω το σώμα μου σε έναν άθλο, γιατί θα έχανε και την ουσία του ως προσπάθεια. Στο συγκεκριμένο έργο, την Periphora, επειδή είναι όντως μια διαδικασία, ένα σύστημα που δημιουργείται μέσα από την περιστροφή και την περιφορά του σώματος, σίγουρα υπάρχει η πρόκληση του σταθερού σώματος, του όρθιου σώματος που καλείται να βρίσκεται πάντα εν κινήσει. […]
Η απάντηση βρίσκεται στην πρόθεση του καλλιτέχνη. Είναι ωφέλιμο και ενδιαφέρον να εκθέτεις το ανθρώπινο σώμα που προσπαθεί, αρκεί η πρόθεση να έχει έναν απώτερο σκοπό για να μην είναι μόνο μια παρουσίαση του ανθρώπινου πόνου.»
Στόχος η συλλογικότητα
«Ο τρόπος με τον οποίο εκλαμβάνεις την ατομικότητά σου απέναντι σε ένα σύνολο, για παράδειγμα σε ένα καφέ, είναι διαφορετικός απ’ ό,τι σε ένα περφόρμανς αρτ έργο και είναι ένα από τα κομμάτια που θέλω να τονίσω. Στο πλαίσιο μιας περφόρμανς, το άτομο αισθάνεται μια πιο δυναμική συλλογικότητα και ίσως ένα κομμάτι της να μπορέσει κάποτε να το μεταφέρει στην καθημερινή, στην κοινωνική, στην πολιτική ζωή του. Γιατί αυτό έχει να μας χαρίσει η περφόρμανς αρτ: διαφορετικούς τρόπους αντίληψης και συνύπαρξης.»
+ Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου από τις 20:00 μέχρι τις 22:00 στο Θέατρο Πόλης ΟΠΑΠ [οδός Τεμπών 2, παλιά Λευκωσία, έναντι Παλιάς Ηλεκτρικής].
Συνέντευξη στη Μερόπη Μωυσέως | Φωτογραφία Ελένη Παπαδοπούλου
