Μια ταινία-homage στον κορυφαίο “Rocky”, που θυμίζει τις κλασικές πυγμαχικές ταινίες, καταφέρνει ωστόσο να διαφοροποιηθεί για να σκιαγραφήσει τη λιγότερο ρομαντική εκδοχή του ανθρώπου που ενέπνευσε τον Ρόκι

Διάρκεια: 101 λεπτά

Είδος Ταινίας: Δραματική, βιογραφική

Γλώσσες: Αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους

Σκηνοθεσία: Φιλίπ Φαλαρντό

Σενάριο: Τζεφ Φιουερζέιγκ, Τζέρι Σταλ, Μάικλ Κρίστοφερ, Λιβ Σράιμπερ

Με τους: Λιβ Σράιμπερ, Ελίζαμπεθ Μος, Ναόμι Γουάτς, Μόργκαν Σπέκτορ, Ρον Πέριμαν, Τζιμ Γκάφιμαν, Μάικλ Ράπαπορτ

Προβολή: Στους κινηματογράφους από τις 25 Μαΐου.

Πυγμαχική βιογραφία στα χνάρια των “Rocky” και “The Wrestler”, σαφώς προσηλωμένη στους κανόνες του δημοφιλούς genre, χωρίς ωστόσο να κατορθώνει να κάνει ιδιαίτερες τομές στο είδος ή να υπερβαίνει τις προηγούμενες, με πρωταγωνιστή τον “αληθινό” Ρόκι Μπαλμπόα, Τσακ Γουέπνερ. Ένα ανυπότακτο αουτσάιντερ που επεκράτησε με το σθένος, το πείσμα και την αντοχή του ως πραγματικός πυγμάχος αξιώσεων, κόντρα στο ταπεινό προφίλ του ασήμαντου πωλητή αλκοόλ από το Νιου Τζέρσεϊ που διακατέχεται από ψευδαισθήσεις σημαντικότητας – εμπνέοντας έτσι τον ήρωα του εμβληματικού σινε-franchise “Rocky”. Η νέα ταινία του Καναδού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Φιλίπ Φαλαρντό ιχνηλατεί την ιστορία και την επική ζωή του Γουέπνερ, ο οποίος έφτασε μέχρι και τους δεκαπέντε γύρους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών του 1975 στο Κλίβλαντ απέναντι στον μεγαλύτερο μποξέρ όλων των εποχών, τον Μοχάμεντ Άλι – μάλιστα κερδίζοντας κι ένα νοκ-ντάουν στον ένατο γύρο κατά του πρωταθλητή. Στα δέκα του χρόνια στα ρινγκ, ο Γουέπνερ είχε ως αρνητικό απολογισμό δύο μονάχα νοκ-άουτ (ένα από αυτά στον 15ο γύρο με τον Άλι), οκτώ σπασίματα μύτης και 313 ράμματα, κι έμεινε γνωστός ως ο “Aιμορραγών του Μπαγιόν” (σσ: περιοχή στο Νιου Τζέρσεϊ].

Έδωσε εντούτοις τις σκληρότερες μάχες τις ζωής του έξω από τα πυγμαχικά ρινγκ, σε μια πολυκύμαντη ζωή γεμάτη καταχρήσεις και απίστευτες μεταπτώσεις, μεγαλεία και παρακμή συνάμα, περισσότερο παλεύοντας με τον ίδιό του τον εαυτό και τους προσωπικούς του δαίμονες. Αυτή είναι και η βασική αφηγηματική γραμμή της ταινίας, η οποία αφιερώνει σημαντικά λιγότερο χρόνο στο αγωνιστικό κομμάτι -τοποθετώντας τις σκηνές δράσης στον αγώνα με τον Άλι στο μέσο αντί στο κρεσέντο- και καταπιάνεται πιότερο με την εσωτερική πάλη ενός χαρακτήρα που πασχίζει να αποδείξει πως είναι αντάξιος των περιστάσεων, των φιλοδοξιών και της νεοαποκτηθείσας φήμης του, ενώ παράλληλα κλυδωνίζεται από κρίσεις ταυτότητας. Αυτή η σκηνοθετική γραμμή αποδίδει καλύτερα στο δεύτερο μισό της ταινίας που παρουσιάζει ομολογουμένως περισσότερο ενδιαφέρον, αφού ξετυλίγει το κουβάρι μιας προσωπικότητας δισυπόστατης που δυσκολεύεται να διαχειριστεί την αναγνωρισιμότητα και τη νέα του ζωή και παραπαίει ανάμεσα στα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τις ατίθασες γυναίκες σε ένα ταξίδι αυτοκαταστροφής και αυτοανακάλυψης. Θα μπορέσει ο ήρωάς μας να ξεφύγει και να επουλώσει τις πληγές για να βρει την περίφημη κάθαρση; Ένα δύσκολο, φορτισμένο πορτρέτο που αποδίδεται θαυμάσια από τον Λιβ Σράιμπερ, ο οποίος δίνει άρτια το στίγμα της υποβόσκουσας κρίσης σε μια οσκαρικού βεληνεκούς ερμηνεία, κι ας βρισκόμαστε σε πολύ πρώιμα στάδια της σεζόν των βραβείων. Αμεσότητα, σταθερότητα, παλμός κι ενέργεια σε έναν απαιτητικό ρόλο που συνδυάζει ετερόκλητα στοιχεία ναρκισσισμού και ανωριμότητας, παρορμητικότητας κι επιμονής, τα οποία ο Σράιμπερ διαπραγματεύεται με ειλικρίνεια και μέτρο, χωρίς υπερβολές ή υποκριτική φλυαρία.

Οι επιμέρους ερμηνείες είναι επίσης δυνατές, με μια δυναμική Ελίζαμπεθ Μος στον ρόλο της πολύπαθης αλλά ισχυρής Φίλις, της δεύτερης συζύγου του Γουέπνερ, και τη φωτεινή Ναόμι Γουάτς στον ρόλο της νέας αγαπημένης του, της καλόψυχης σερβιτόρας Λίντα. Ξεχωρίζει επίσης ο Μόργκαν Σπένσερ, ο οποίος ερμηνεύει τον ενθουσιασμό, τη γοητεία, ακόμη και την μπάσα φωνή του Σιλβέστερ Σταλόνε που έχει μεταφέρει την ιστορία του Τσακ στο Χόλιγουντ, σε μια απολαυστική, συναρπαστική σεκάνς με τον Σράιμπερ. Συμβάλλουσας αξίας και η πειστική σημειολογικά απεικόνιση της δεκαετίας του 1970, με όλες τις τυπικές υπερβολές σε φανταχτερά κουστούμια, επιδεικτικές κομμώσεις, έντονα χρώματα και ντίσκο μουσική.

Μια ταινία-homage στον κορυφαίο “Rocky”, που θυμίζει σε σημεία αρκετά τις κλασικές πυγμαχικές ταινίες που μας κέρδισαν στο παρελθόν, καταφέρνει μολαταύτα να διαφοροποιηθεί, τουλάχιστον τόσο, όσο να σκιαγραφήσει στην αφήγηση τη λιγότερο ρομαντική εκδοχή του αληθινού χαρακτήρα που ενέπνευσε τον κινηματογραφικό Μπαλμπόα. Εστιάζοντας αποτελεσματικά στις παγίδες του κόσμου του θεάματος και στον διαβρωτικό τρόπο με τον οποίο επιδρούν στις ζωές ανύποπτων, επίδοξων αστέρων, ώσπου στο τέλος-τέλος, όταν τα φώτα της αρένας ή της σινε-μαρκίζας σβήσουν, αυτές ενδέχεται να καταρρεύσουν με ένα θεαματικό νοκ-άουτ.