Το γράψιμο είναι ταυτόχρονα υπαρξιακή ανάγκη και οξυγόνο, λέει σε συνέντευξή του στο ΚΥΠΕ ο συγγραφέας Αντώνης Γεωργίου, με αφορμή την παρουσίαση της συλλογή των διηγημάτων του με τίτλο «Η ανάσα των δίπλα», σε Λεμεσό και Λευκωσία.

Ο Αντώνης Γεωργίου σημειώνει ότι ο κοινός άξονας των δεκαεπτά διηγημάτων που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του είναι «οι ιστορίες για τους δίπλα μας, κοντινούς και μακρινούς, και η ανάσα τους, όπως φτάνει σε μας». Η ανάσα αυτή, προσθέτει, είναι κάποτε ερωτική, άλλες φορές γλυκιά, συχνά μπορεί να είναι απειλητική και βίαιη, κάποτε λαχανιασμένη, τρομαγμένη, βαριά και ενίοτε ανεπαίσθητη.

Τα δεκαεπτά διηγήματα της συλλογής αναφέρονται κυρίως στην Κύπρο, αλλά όχι μόνο, αναφέρει ο συγγραφέας. «Ασχολούνται κυρίως με τη σύγχρονη κοινωνία της Κύπρου, αγγίζουν όμως και θέματα της ιστορίας ή μάλλον των σημερινών συνεπειών της, καθώς και θέματα που ενοχλούν», επισημαίνει. «Η συλλογή προσπαθεί να δει πίσω από κλειστές πόρτες, κάποια διηγήματα είναι πιο σκοτεινά και σκληρά όπως η καθημερινότητά μας», συμπληρώνει.

Σε ερώτηση για το τι τον ώθησε να γράψει αυτά τα διηγήματα, ο Αντώνης Γεωργίου εξηγεί ότι δεν ξεκινά να γράφει έχοντας πάρει κάποια συνειδητή απόφαση. «Το γράψιμο είναι για μένα περισσότερο μια ζωτική, υπαρξιακή ανάγκη, μια ανάγκη που είναι ταυτόχρονα το οξυγόνο που μου προσφέρει ανάσες», αναφέρει. «Μου αρέσει να παρατηρώ γύρω μου, να προσπαθώ να δω πέραν από το πρώτο επίπεδο, να δω "λοξά" ό,τι συμβαίνει, να ψάχνω προεκτάσεις, να φαντάζομαι τι προηγήθηκε, τι θα ακολουθήσει, να φτιάχνω ιστορίες, στο μυαλό μου και στο χαρτί», προσθέτει.

Με αυτά τα διηγήματα, λέει ο συγγραφέας, «φαίνεται πως προσπαθώ να επικοινωνήσω και με κάτι δικό μου βαθύτερο, ίσως σκοτεινό, ίσως καταχωνιασμένο από φόβο, να επικοινωνήσω όμως άμεσα και με το περιβάλλον γύρω μου, με το κοινωνικό σύνολο που αποτελώ μέρος του, με το σήμερα του τόπου και του κόσμου, με ανθρώπους δίπλα μου που είναι, σε μεγάλο βαθμό, αόρατοι». Ο κ. Γεωργίου εκφράζει την ανησυχία του για τους ανθρώπους που είναι αόρατοι κυρίως για την κοινωνία και το κράτος, διευκρινίζοντας ότι δεν μιλάει αναγκαστικά μόνο για ανθρώπους «περιθωριακούς», ό,τι και να σημαίνει αυτό.

Απαντώντας σε σχόλιο ότι η ανάσα των δίπλα υποδηλώνει εγγύτητα και συνάμα απόσταση, καθώς και στο ερώτημα για το πώς μπορεί ο συγγραφέας να γεφυρώσει αυτή την απόσταση, αναφέρει πως, όταν γράφει, χρειάζεται και τα δύο. «Μια εγγύτητα σε ανθρώπους και γεγονότα που γίνεται αφορμή για να γράψω, αποτελεί το ερέθισμα», εξηγεί, προσθέτοντας ότι «μετά χρειάζεται μια απόσταση, η απόσταση που προσφέρει η λογοτεχνία, από την πρώτη στιγμή της καταγραφής και της αφήγησης».

Η λογοτεχνική αποτύπωση, αυτή καθαυτή, δημιουργεί μια απόσταση από την πραγματικότητα, υποδεικνύει ο συγγραφέας. Παράλληλα, κάνει λόγο για «μια απόσταση αναγκαία, αφού συμβάλλει στην κατανόηση της κατάστασης που αφηγούμαστε, στην ένταξή της σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, στην ανάλυση του χαρακτήρα ίσως, στον σχολιασμό συμπεριφορών και συναισθημάτων».

«Τελικά μέσω της λογοτεχνίας που δημιουργεί, για τον ίδιο, μια αναγκαία απόσταση από το γεγονός που αφηγείται, ο συγγραφέας προσπαθεί να γεφυρώσει την απόσταση που έχουμε, ως άνθρωποι με ανθρώπους και καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας, με τους δίπλα μας, να αποκτήσουμε δηλαδή ουσιαστική εγγύτητα μαζί τους», σημειώνει. «Προσπαθεί ο συγγραφέας την εγγύτητα που ένιωσε, που ήταν το ερέθισμά του, να τη μεταφέρει στον αναγνώστη, σε ένα άλλο επίπεδο όμως πια, μέσω της απόστασης που προσφέρει η λογοτεχνία», υπογραμμίζει.

«Έτσι πολλές φορές ως αναγνώστες νιώθουμε διαβάζοντας ένα βιβλίο οικειότητα και εγγύτητα με ανθρώπους, καταστάσεις, συναισθήματα και σκέψεις, νιώθουμε να ανασηκώνεται ένα πέπλο που μας έκρυβε τόσα που ήταν μπροστά στα μάτια μας», εξηγεί ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι η απόσταση (δηλαδή η λογοτεχνία) δημιουργεί εγγύτητα του αναγνώστη με τον εαυτό του και τους δίπλα του.

Η παρουσίαση στη Λεμεσό πραγματοποιείται στο μπαράκι «Στον δρόμο» την Τετάρτη 15 Μαρτίου, στις 19:00, ενώ στη Λευκωσία θα γίνει στο καφενείο «Πρόζακ» την Πέμπτη 30 Μαρτίου, στις 19:00.