«Η αρχή έγινε με τις Ικέτιδες του Νίκου Χαραλάμπους», θυμάται ο συνθέτης Μιχάλης Χριστοδουλίδης, σε συνέντευξή του στο Π τον Απρίλιο 2017. «Μάλιστα όταν πήγαμε στην Αθήνα, ξαφνικά όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος της Ελλάδας ένιωσε ένα θέατρο διαφορετικό από το ελληνικά καθιερωμένο θέατρο. Μάλιστα έγινε ένα στυλ να παίζεις «κυπριακά» στις επόμενες παραστάσεις. Ανέβαζαν παραστάσεις και προσπαθούσαν να μιμηθούν λίγο τον τρόπο της Κύπρου, που ήταν ένας τρόπος λίγο πιο εσωστρεφής, πιο ευρωπαϊκός, λίγο πιο εγγλέζικος ας τον πούμε, που ήταν πιο μαζεμένος. Σε αντίθεση με τον τρόπο των Ελλήνων που ήταν λίγο πιο ιταλιάνικος, προς τα έξω δράματα.»

«Θυμάμαι τις Ικέτιδες, μια παράσταση που είχε αφήσει εποχή», απάντησε ο Έλληνας σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαΐδης ερωτώμενος σχετικά, σε συνέντευξη του στο Π όταν ήρθε στην Κύπρο για να σκηνοθετήσει στον ΘΟΚ πριν ένα χρόνο.

Ο ΘΟΚ είχε συνεχή παρουσία στην Επίδαυρο από το 1980 μέχρι το 2009 [με εξαίρεση το 1981, οπότε, όμως, ο «Πλούτος» παρουσιάστηκε στο Θέατρο Λυκαβητού στην Αθήνα].

Επέστρεψε το 2013 με την επανέκδοση της «Σαμίας» σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη, που ο σπουδαίος θεατράνθρωπος είχε σκηνοθετήσει το 1993 αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Το 2016 ο ΘΟΚ συμμετείχε στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με την «Αντιγόνη» ενώ για το 2017 θα παρουσιάσει τους «Πέρσες» στο αρχαίο θέατρο της Αργολίδας στις 11 και 12 Αυγούστου.

Μια αναδρομή

• 1980: «Ικέτιδες», σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

Ήδη με την πρώτη του παρουσία στην Επίδαυρο, έξι χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στο νησί, ο ΘΟΚ προκάλεσε εντυπώσεις με τον Νίκο Χαραλάμπους να υπογράφει μια δουλειά που πολλοί θεατρόφιλοι θυμούνται μέχρι σήμερα: «Φανερό είναι ότι ο σκηνοθέτης βρήκε την ευκαιρία του μύθου των Ικέτιδων για να συμβολίσει το έργο με την Κυπριακή τραγωδία. Οι αγνοούμενοι νεκροί, οι χαροκαμένες γυναίκες, τα ορφανά, θυμίζουν τόσα πολλά» – Ελευθερία Ντάνου, Νέα Πορεία, 07/09/1980

• 1982: «Τρωάδες», σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

Το 1982 ο ΘΟΚ επέστρεψε στο Θέατρο της Επιδαύρου με τις Τρωάδες του Ευριπίδη: Ποσειδώνας ο Κώστας Δημητρίου, Αθηνά η Τζένη Γαϊτανοπούλου, Εκάβη η Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Μαζί τους ο Στέλιος Καυκαρίδης, η Μαρία Μίχα, η Λένια Σορόκου, η Άλκηστις Παυλίδου και άλλοι. «Η παράσταση του Νίκου Χαραλάμπους δεν απόρριψε το ρεαλισμό του Ευριπίδη. Στρεφόμενη ωστόσο περισσότερο προς το συμβολισμό του, επέλεξε την τελετουργική φόρμα, με καινοτόμες αλλαγές στο δομικό υλικό της τραγωδίας», έλεγε μια κριτική της εποχής.

• 1983: «Ηλέκτρα», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη

Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Μιχάλης Κακογιάννης σκηνοθέτησε την παραγωγή του ΘΟΚ με την σοφόκλεια Ηλέκτρα το 1983. Στο ρόλο της Ηλέκτρας, η Ειρήνη Παπά. Ωστόσο η παράσταση δεν πήρε τις καλύτερες κριτικές:

«Η Ειρήνη Παπά αγωνίσθηκε σκληρά, μόχθησε και χαρίστηκε στο ρόλο και στο σκηνοθέτη γενναιόδωρα. Μόνο που διάβασε το Σοφοκλή λάθος. Η Ηλέκτρα δεν είναι ούτε Ο’Νηλ, ούτε Στράους. Της έλειπε η μουσική αίσθηση του τραγικού λόγου, δεν είχε ρυθμό, δεν φρόντισε τις σιωπές της» – Χρήστος Χειμάρας, Ο ηδυσμένος λόγος και η ανεπάρκεια της μίμησης, Η Αυγή 2/7/1983. Xαρακτηριστικός και ο τίτλος της κριτικής του Νίνου Φένεκ Μικελίδη: «Με εφέ αλλά χωρίς άποψη» και του αυστηρού Κώστα Γεωργουσόπουλου: «Ηλέκτρα περιπάτου».

•  1984: «Μήδεια», σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου

«Ο χορός είχε απονευρωθεί. Οι Κορίνθιες γυναίκες χωρίς σχεδόν άποψη κινούνταν ή πάγωναν, υπηρετώντας μια εικαστική αντίληψη, χωρίς έρεισμα, αποδυναμώνοντας το έργο», έγραψε στις 28 Ιουνίου ο Χρήστος Χειμάρας για την «Μήδεια» του Ευριπίδη, από τον ΘΟΚ, στην εφημερίδα Αυγή. Στο ρόλο της Μήδειας η Τζένη Γαϊτανοπούλου. Τροφός η Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Παιδαγωγός ο Αντρέας Μούστρας. Άλλες κριτικές έλεγαν «Σοβαρότητα και επαγγελματισμός» [Έθνος] ή «Αξιοπρεπής παράσταση αλλά χωρίς νέα ανάγνωση» [Εξόρμηση]

• 1985: «Δύσκολος» σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη

«Το αποτέλεσμα του -κυπριακού- Δύσκολου ήταν χωρίς αμφιβολία μια από τις πιο ζωντανές και πληθωρικές παραστάσεις που έχει δει τα τελευταία χρόνια το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου» έγραφε στον Ελεύθερο Τύπο ο Βάιος Παγκουρέλης για την παράσταση του ΘΟΚ με τον «Δύσκολο» του Μενάνδρου. Τα σκηνικά και κοστούμια υπέγραφε ο Νίκος Κουρούσιης.

• 1986: «Οιδίπους Τύραννος» σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

«Ο σκηνοθέτης Νίκος Χαραλάμπους δείχνει να ‘διάβασε’ τον Οιδίποδα σαν ένα ‘μυστηριώδες αίνιγμα’ που βαδίζει προς μία εξίσου μυστηριώδη λύση. Βάσισε δηλαδή τη σκηνοθετική του εκδοχή κυρίως στην ‘εξέλιξη’ της τραγωδίας», σημειώνει η Βάιος Παγκουρέλης στον Ελεύθερο Τύπο για την τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος» που ανέβηκε σε μετάφραση του Κωστή Κολώτα παίρνοντας τα εύσημα για τις «θεατρικές αρετές» της. Ο Στέλιος Καυκαρίδης κρατούσε τον ομότιτλο ρόλο.

• 1987: «Ορέστης» σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη

«Ο σκηνοθέτης Γιώργος Θεοδοσιάδης με ολοφάνερο σεβασμό και σεμνότητα προς το αρχαίο κείμενο, έστρεψε την προσοχή του στην ψυχογραφία των μυθικών προσώπων περιβάλλοντας τα πάθη τους και την αγωνία τους να επιβιώσουν, καθιστώντας έτσι μονοσήμαντη την θεατρική υπόστασή τους και τις πράξεις τους» έγραφε ο Ριζοσπάστης για τον Ορέστη, τον ρόλο του οποίου κρατούσε ο σπουδαίος ηθοποιός Δημήτρης Ποταμίτης. Σκηνικά και κοστούμια υπέγραφε ο Ανδρέας Χαραλαμπίδης, η μουσική ήταν του Βάσου Αργυρίδη. Τον Ποταμίτη πλαισίωναν οι Αννίτα Σαντοριναίου, Τζένη Γαϊτανοπούλου, Σπύρος Σταυρινίδης, Κώστας Δημητρίου και άλλοι.

• 1988: «Εκάβη» σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

Ακόμη μια ερμηνεία της Δέσποινας Μπεμπεδέλη ως Εκάβης επί σκηνής, για την οποία απέσπασε πολύ καλές κριτικές: «Ο Χαραλάμπους έκανε μια σημαντική αφαίρεση από τη φορμαλιστική του μέθοδο […] Αυτή η αφαίρεση βοήθησε την παράσταση, λευτέρωσε όλους τους ηθοποιούς προς ένα φυσικό και πυκνό παίξιμο και κύριο το ερμηνευτικό εύρος της Μπεμπεδέλη», έγραφε ο Ριζοσπάστης.

• 1989: «Βάτραχοι» σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

Σε αυτή την παραγωγή, ο Νίκος Χαραλάμπους ένταξε γυναίκες ηθοποιούς στο Χορό των Βατράχων προκαλώντας συζητήσεις ανάμεσα στους κριτικούς για την επιλογή του. Τα εύσημα έλαβε ο Σπύρος Σταυρινίδης για την ερμηνεία του ως Ξανθίας.

• 1990: «Φοίνισσες» σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

«Η ΄νέα πρόταση’ του Νίκου Χαραλάμπους ήταν να εντάξει τους ήρωες σε μια ρεαλιστική φόρμα, περιορίζοντας το τελετουργικό στοιχείο στην κίνηση του χορού… πράγμα που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό, προσφέροντας μας με, ευτυχώς, λιγοστές υπερβολές, μιαν ενδιαφέρουσα, αν όχι πάντα ολοκληρωμένη παράσταση» έγραφε στην Ελευθεροτυπία ο Νίνος Φένεκ-Μικελίδης για τις «Φοίνισσες» του ΘΟΚ. Λόγος έγινε και για τα σκηνικά και κοστούμια του Άγγελου Αγγελή, «το πλέον ανανεωτικό στοιχείο σ’ αυτή την παράσταση», έγραψε ο Σπύρος Παγιατάκης στην Καθημερινή.

• 1991: «Σφήκες» των Εύη Γαβριηλίδη και Νεόφυτου Ταλιώτη

Σε συνσκηνοθεσία Ταλιώτη – Γαβριηλίδη, οι «Σφήκες» του Αριστοφάνη δίχασαν ως φαίνεται τους κριτικούς. Ο Ριζοσπάστης έγραψε ότι η παράσταση του ΘΟΚ «έδωσε νόημα στα πάσχοντα ποικιλοτρόπως τα τελευταία χρόνια Επιδαύρια». Τα Νέα έκαναν λόγο για «παραμόρφωση του Αριστοφάνη» ενώ το Βήμα είχε τίτλο «Σφήκες έξυπνοι και στοχαστικοί».

• 1992: «Ανδρομάχη» σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

«Επίτευγμα ισορροπίας» γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «Κακοποίηση» αποκρίνεται ο Βάιος Παγκουρέλης με τον Γιάννη Βαρβέρη να μην κρατά ούτε τα προσχήματα για τη σκηνοθεσία του Νίκου Χαραλάμπους πάνω στην τραγωδία «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη. Καλά σχόλια εισέπραξε πάντως η μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη.

• 1993: «Σαμία», σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη

Μια από τις σημαντικότερες στιγμές του ΘΟΚ στην Επίδαυρο ήταν η «Σαμία» του Μενάνδρου σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη και μετάφραση του Γιάννη Βαρβέρη. Οι δύο μετέφεραν την ιστορία σαν αθηναϊκό κωμειδύλλιο με τον Κώστα Δημητρίου στο ρόλο του Δημέα και μια σπάνια εμφάνιση του Αλκίνοου Ιωαννίδη [που ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός] ως Μοσχίων. «Ο Εύης Γαβριηλίδης μαζί με τον Θ.Ο.Κ. στην Επίδαυρο απέδειξαν με τρόπο συγκλονιστικά απλό, αβρό, καθαρό και αισθητικώς εύφορο ότι ο Μένανδρος είναι ο δυναμικός πατέρας της μουσικής κωμωδίας, της κωμωδίας ηθών μετ’ασμάτων και της οπερέττας», έγραψε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στα Νέα. Η Σαμία, τότε, ήταν ένα ρίσκο που κερδήθηκε από τον Γαβριηλίδη. Η παράσταση ανέβηκε ξανά το 2013 με περίπου τους ίδιους συντελεστές [και δη τον Αλκίνοο Ιωαννίδη] τόσο στην Κύπρο αλλά και στην Επίδαυρο.

• 1994: «Ορνιθες» σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη

«Ο σκηνοθέτης έστησε μια αριστοφανική ουτοπία με γούστο, κέφι, σεμνότητα και σεβασμό στον ποιητή», έγραψε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για τους Όρνιθες του ΘΟΚ που αποτέλεσαν μια επιτυχημένη συνεργασία ανάμεσα στον Γαβριηλίδη και τον Βαρβέρη [όπως και η Σαμία], τον Σταύρο Αντωνόπουλο στα κοστούμια και τον Αγγελο Αγγελή στα σκηνικά, τον Μιχάλη Χριστοδουλίδη στη μουσική και τους ηθοποιούς: πρωταγωνιστές οι Σπύρος Σταυρινίδης και Αντώνης Κατσαρής.

• 1995: «Πέρσαι» σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

Πριν από τη φετινή παραγωγή με το έργο του Αισχύλου, ο ΘΟΚ παρουσίασε ξανά τους Πέρσες στην Επίδαυρο το 1995. «Η αντίληψη του Νίκου Χαραλάμπους στήριξε μια ερμηνεία των Περσών πολύ κοντά στο ρέκβιεμ. Αξιοπρέπεια, ταπείνωση, εσωτερικός σπαραγμός, κυριάρχησαν» έγραψε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στα Νέα. Το ρόλο της Άτοσσας κρατούσε η Δέσποινα Μπεμπεδέλη.

• 1996: «Θεσμοφοριάζουσαι» σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου

Η παράσταση έλαβε πολύ καλές κριτικές, αφενός για την μετάφραση του Κωστή Κολώτα, αφετέρου ως μια «εξαιρετικά δουλεμένη και συμπαγής παράσταση», με τον Σωτήρη Μουστάκα στον ρόλο του Μνησίλοχου.

• 1997: «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία Χρήστου Σιοπαχά

Στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά στην Επίδαυρο, ο Χρήστος Σιοπαχάς -που εκείνη τη χρονιά ήταν και διευθυντής του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου [1995-1998] δεν έλαβε τις καλύτερες κριτικές: «Όπως και να ‘χει, η παράσταση […] έπασχε σε πολλά σημεία», έλεγε μια κριτική του Μηνά Χρηστίδη στην Ελευθεροτυπία και μια άλλη της Καλλιόπης Ραπανάκη έκανε λόγο για «έλλειψη συγκροτημένης σκηνοθετικής άποψης». Τα σκηνικά και κοστούμια υπέγραφε ο Γιάννης Τουμαζής [σημερινός πρόεδρος του δ.σ. του ΘΟΚ]. Επί σκηνής ως Λυσιστράτη, ο Κώστας Δημητρίου.

• 1998: «Ειρήνη» σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου

Η παράσταση έλαβε θετικές στην πλειοψηφία τους κριτικές. Με Τρυγαίο τον Σωτήρη Μουστάκα, ο ΘΟΚ είχε επί σκηνής επίσης τους Σταύρο Λούρα, Κώστα Δημητρίου, Αντώνη Κατσαρή, Έλενα Παπαδοπούλου, Στέλα Φυρογένη, Χριστίνα Παυλίδου και άλλους. Υπήρχε επίσης επί σκηνής μουσική μπάντα.

• 1999: «Ορέστεια: Χοηφόροι-Ευμενίδες» του Νίκου Χαραλάμπους

Ακόμη μια κακή κριτική για τον ΘΟΚ από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο που είχε τίτλο «Δυσμενίδες». Στις κριτικές έγινε, όμως, λόγος και για μια σφικτή, ενιαία παράσταση με καθαρές γραμμές ενώ από υποκριτικής άποψης «μόνη, φοβάμαι, η Αννίτα Σαντοριναίου διέσωσε την τραγική διάσταση», έγραψε ο Λέανδρος Πολενάκης στην Αυγή.

• 2000: «Αχαρνείς» του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη

Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπέγραψε τους στίχους και τη μουσική της παραγωγής, με Δικαιόπολι τον Αντώνη Κατσαρή. Η παράσταση δίχασε τους κριτικούς: άλλοι έκαναν λόγο για ενσωμάτωση μουσικής και λόγου, άλλοι για αδυναμία «σημείων επαφής».

• 2001: «Επτά Επί Θήβας» σε σκηνοθεσία του Βαρνάβα Κυριαζή

Η παρουσία του ηθοποιού Γιάννη Βούρου σημάδεψε την παράσταση του ΘΟΚ στην Επίδαυρο το 2001. Η παράσταση «ήταν αξιοπρεπέστατη, σεμνή, τίμια και δουλεμένη», κατά τον Κ. Γεωργουσόπουλο. «Αν είχε λιγότερο φόρτο, λιγότερη οπτική φλυαρία, θα είχε υποστηρίξει το αυστηρό αισχυλικό μπαρόκ», σημειώνει ακόμη ο κριτικός. Τα σκηνικά είχε τότε φιλοτεχνήσει ο Άντης Παρτζίλης και τα κοστούμια σχεδίασε ο Σταύρος Αντωνόπουλος. «Είδα ένα έργο που δύσκολα συγκινεί, και συγκινήθηκα», έγραψε η Ροζίτα Σώκου στην Απογευματινή.

• 2002: «Φοίνισσες» σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

Η παράσταση αξιώθηκε θετικό πρόσημο πρώτιστα χάρη στο σκηνικό του Άντη Παρτζίλη, με μια εντυπωσιακή σιδερένια σφαίρα στο κέντρο να λειτουργεί ως όχημα για την ερμηνεία των ηθοποιών. Το σκηνικό του Παρτζίλη μπήκε στη λίστα της Guardian με τα ομορφότερα σκηνικά στον κόσμο, το 2015.

• 2003: «Οι Επιτρέποντες» σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη

Ξανά με Μένανδρο στην Επίδαυρο ο ΘΟΚ, βεβαίως σε σκηνοθεσία Γαβριηλίδη και μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη. Αυτή τη φορά με τους Επιτρέποντες. Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι πρόθεσή του ήταν να δημιουργήσει μια παράσταση «εύπορη, ευπρόσιτη με βατή καθαρεύουσα η οποία να προσφέρει με τα τραγούδια και τη μουσική που περιέχει μια ποιοτική ψυχαγωγική βραδιά». Το πέτυχε. Πρωταγωνιστούσε σε αυτή την παραγωγή ο Δημήτρης Πιατάς.

• 2004: «Μυρμιδόνες, Νηριήδες, Φρύγες» σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους

Με αφορμή τα 50χρονα των Επιδαυρίων (1954-2004) και το Ολυμπιακό Έτος, ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου αγκάλιασε τη γιορτή και προσέγγισε το έργο με μια μεγάλη ομάδα καταξιωμένων καλλιτεχνών. Πήρε, ωστόσο, το ρίσκο να χρησιμοποιήσει τη μετάφραση του θεατρολόγου Ηλία Μαλανδρή που ανασύνθεσε την άγνωστη μέχρι τότε τριλογία του Αισχύλου, κι αυτό στοίχισε στον ΘΟΚ. Οι κριτικές ήταν αρνητικές. Έμεινε να θυμίζει την παράσταση ο εντυπωσιακός Δούρειος Ίππος του σκηνογράφου Άντη Παρτζίλη, που σήμερα περιλαμβάνεται στη συλλογή του Πανεπιστημίου Κύπρου. [Στη φωτογραφία, ο Δούρειος Ίππος στο φόντο, όπως παρουσιάστηκε σε αναδρομική έκθεση για τη σκηνογραφική δουλειά του Α. Παρτζίλη]

• 2005: «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη

Σε μετάφραση του Μίνου Βολανάκη και σκηνοθεσία Τσακίρη, η Αντιγόνη ανέβηκε με την Αννίτα Σαντοριναίου στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μια μεγάλη ομάδα ηθοποιών επί σκηνής. Ο διάσημος γλύπτης Κώστας Βαρώτσος είχε αναλάβει, τότε, τα σκηνικά.

• 2007: «Ιφιγένεια Η εν Ταύροις» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη

Στη μόνη σκηνοθετική δουλειά του Γιάννη Μαργαρίτη στον ΘΟΚ, η παραγωγή ανέβηκε με τη Στέλα Φυρογένη στον ρόλο της Ιφιγένειας, κοστούμια του Σταύρου Αντωνόπουλου που έδωσαν το κόκκινο χρώμα στην παράσταση και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου.

• 2009: «Νεφέλες» σε σκηνοθεσία Βαρνάβα Κυριαζή

Την παράσταση θα σκηνοθετούσε αρχικά ο Νίκος Μαστοράκης, ο οποίος όμως αποχώρησε ύστερα από έντονες διαφωνίες με τον τότε διευθυντή του ΘΟΚ Βαρνάβα Κυριαζή. Εν τέλει την σκηνοθεσία ανέλαβε ο κ. Κυριαζής. Την παράσταση, πάντως, σημάδεψε ο Σταμάτης Κραουνάκης με τους στίχους και τη μουσική του που πήρε κυριολεκτικά πάνω του το όλο εγχείρημα παραδίδοντας μια εντυπωσιακή παράσταση, που άφησε πίσω της και ένα cd με τα τραγούδια της.

• 2013: «Σαμία» σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη

Ο ΘΟΚ επέστρεψε στην Επίδαυρο ύστερα από τρία χρόνια απουσίας, με την επανέκδοση της παραγωγής του 1993, την επιτυχημένη «Σαμία». Επανακλήθηκε στον ΘΟΚ ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ενώ ανέβηκε ξανά στην σκηνή του κρατικού θεάτρου ο Κώστας Δημητρίου. Η Σαμία του 2013 ήταν μάλλον μια συναισθηματικά φορτισμένη παραγωγή που δεν είχε την καινοτόμα αίσθηση της πρώτης.

• 2016: «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού

Ο ΘΟΚ κατάφερε να επιστρέψει -από την πίσω πόρτα- στην Επίδαυρο, συνεργαζόμενος με το Εθνικό Θέατρο Ελλάδος και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας σε μια «συμπαραγωγή» με το έργο «Αντιγόνη». Ουσιαστικά ο σκηνοθέτης επέλεξε από το δυναμικό του ΘΟΚ τρεις ηθοποιούς: τον Αντώνη Κατσαρή, τη Στέλα Φυρογένη και την Αντωνία Χαραλάμπους, για να συμμετάσχουν στην παραγωγή, που ταξίδεψε και στην Κύπρο.

• 2017: «Πέρσες» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη

Η παράσταση αποτελεί την επιστροφή του ΘΟΚ στην Επίδαυρο με αποκλειστικά δική του παραγωγή ύστερα από τέσσερα χρόνια. Η τραγωδία «Πέρσες» του Αισχύλου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, ενός νέου σκηνοθέτη που πρώτη φορά δοκιμάζεται στην Επίδαυρο. Έχει, πάντως, διακριθεί για τις εκρηκτικές -μικρότερης κλίμακας- παραστάσεις του τα τελευταία χρόνια. Στους «Πέρσες» του ΘΟΚ, «προτείνει μια ζωντανή σύνθεση ποιητικού λόγου, μουσικής και θεατρικής δράσης». Στο έργο πρωταγωνιστεί η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον ρόλο της βασίλισσας Άτοσσας που πληροφορείται την ήττα των Περσών από τον αγγελιοφόρο (Χάρης Χαραλάμπους) και τον χορό (τον οποίο αποτελούν 13 σπουδαίοι ηθοποιοί επί σκηνής: Ηλίας Ανδρέου, Πέτρος Γιωρκάτζης, Γιώργος Ευαγόρου, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μάριος Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Λάρκου, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Μίνως, Άρης Μπινιάρης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Μάνος Πετράκης, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής). Τον ρόλο του βασιλιά Δαρείου υποδύεται ο Νίκος Ψαράς και του Ξέρξη ο Αντώνης Μυριαγκός.

ΠΗΓΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ ΘΟΚ | ΕΚΔΟΣΗ: Επίδαυρος, Το αρχαίο θέατρο, οι παραστάσεις [εκδόσεις Μίλητος / Πολιτιστικού Ιδρύματος Τράπεζας Κύπρου |ΠΑΡΑΘΥΡΟ | ΠΟΛΙΤΗΣ