Στην πέμπτη του σκηνοθετική απόπειρα ο ηθοποιός Φώτης Γεωργίδης, ανεβάζει το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο της Martyna Majok, «Cost of Living», στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας theYard.Residency στη Λεµεσό- με επιπλέον παραστάσεις και στη Λευκωσία.

Ο ίδιος μίλησε στο ραδιόφωνο «Πολίτης 107,6» και στο πολιτιστικό ένθετο «Τι παίζει» για την τέταρτη στη σειρά παραγωγή της θεατρικής ομάδας «Παράσιτα».

Πες μας δυο λόγια για το έργο.

Το έργο επικεντρώνεται στην ιστορία τεσσάρων ανθρώπων της καθημερινότητας. Ο νεαρός Τζον γεννήθηκε µε εγκεφαλική παράλυση και βρίσκεται στο τελευταίο έτος του διδακτορικού του. Ζητά να προσλάβει για βοήθεια την νεαρή µμετανάστρια δεύτερης γενιάς, Τζες, που δουλεύει ήδη σε µπαρ και χρειάζεται το επιπλέον εισόδημα. Μια πολύ παράξενη σχέση αναπτύσσεται ανάμεσά τους. Ο Έντι, πρώην αλκοολικός και οδηγός φορτηγών, προσπαθεί να επανασυνδεθεί µε την πρώην γυναίκα του η οποία είναι τετραπληγική µετά από ένα τροχαίο ατύχημα και εκείνος προσφέρεται να τη βοηθήσει έναντι αµοιβής. Είναι ένα έργο κοινωνικό, αστείο και τραγικό συνάμα. Νομίζω ότι δεν μπορώ να του κολλήσω μία ταμπέλα κι αυτός είναι και ο βασικός λόγος που επέλεξα να το ανεβάσω. Δεν μου αρέσουν τα έργα που έχουν προκαθορισμένη πορεία.

Μπορείς να φέρεις στο μυαλό σου ένα άτομο με εγκεφαλική παράλυση να γελά με την καρδιά του και δίπλα του να βλέπεις ένα άνθρωπο αρτιμελή, αλλά μίζερο. Εκεί μπορεί να διακρίνει κανείς την αναπηρία της ψυχής

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα που είχες να κερδίσεις ως σκηνοθέτης του έργου;

Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που καλώς ή κακώς λειτουργώ με το ένστικτο και την αντίληψή μου, προσπάθησα μέσα από τις πολλές αναγνώσεις  του έργου να δω ποιος ηθοποιός ταιριάζει με τον κάθε χαρακτήρα. Με τον Αντρέα Παπαμιχαλόπουλο και την Άντρια Ζένιου έχουμε δουλέψει θεατρικά σε αντίθεση με την Παναγιώτα Παπαγεωργίου με την οποία συνεργαζόμαστε για πρώτη φορά και ήταν ένα στοίχημα για μένα το πώς θα καταφέρω να μεταφέρω σε ένα άνθρωπο που δεν με γνωρίζει αυτά που έχω μέσα στο μυαλό μου. Πστεύω ότι τα καταφέραμε και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ήθελα από την αρχή.



Διαβάστε επίσης: Cost of Living από τη θεατρική ομάδα «παράσιτα»

Το έργο πραγματεύεται εκτός από την εγκεφαλική αναπηρία και την αναπηρία ψυχής. Συνδέονται αυτές οι έννοιες στο πλαίσιο της παράστασης.

Μπορείς να φέρεις στο μυαλό σου ένα άτομο με εγκεφαλική παράλυση να γελά με την καρδιά του και δίπλα του να βλέπεις ένα άνθρωπο αρτιμελή, αλλά μίζερο. Εκεί μπορεί να διακρίνει κανείς την αναπηρία της ψυχής. Γιατί θεωρώ ότι όταν είμαστε καλά ξεχνούμε καθημερινά την πραγματική ουσία της ζωής. Είναι τέτοια η φύση μας που πρέπει να πάθουμε κάτι για να επαναφέρουμε το μυαλό μας στη σωστή θέση.

Θέλω να έρθει ο θεατής στο θέατρο να κάτσει στην καρέκλα, να ξεκινήσει το έργο και να «ξεχάσει» να αναπνέει. Αυτό είναι το στοίχημα για μένα

Ποια είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν σκηνοθέτη;

Κάθε σκηνοθέτης θεωρώ ότι καλούμενος να ανεβάσει ένα έργο έχει στο μυαλό του μία συγκεκριμένη προσέγγιση ως προς τον τρόπο που θα μεταφέρει το έργο στο κοινό.  Κάποιοι προτιμούν να κατεβάζουν έργα στο κοινό εντελώς εγκεφαλικά, δηλαδή να επικοινωνούν το έργο στο μυαλό του θεατή και κάποιοι άλλοι στη ψυχή του. Εγώ είμαι αυτής της σχολής. Θέλω να έρθει ο θεατής στο θέατρο να κάτσει στην καρέκλα, να ξεκινήσει το έργο και να «ξεχάσει» να αναπνέει - μεταφορικά μιλώντας. Αυτό είναι το στοίχημα για μένα. Να παρασυρθεί από την ιστορία του έργου, να ταυτιστεί να ξεχαστεί και φεύγοντας από την παράσταση, να τη θυμάται. Να ξυπνήσει την επόμενη μέρα και να έρχονται εικόνες στο μυαλό του από το έργο που είδε. Αυτός είναι ο στόχος μου.

Τι κράτησες ως Φώτης από το έργο;

Είναι ένα έργο που επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ανθρώπινη ψυχή. Αυτό που μου μένει είναι ο διπλανός μας, τον οποίο ξεχνάμε ασχολούμενοι μόνο με τον εαυτό μας. Είναι πολύ επιφανειακός ο τρόπος που προσεγγίζουμε την προσφορά προς τον συνάνθρωπό μας. Διαβάζοντας αυτό το έργο, σκηνοθετώντας το και ενσαρκώνοντας τον ρόλο του Έντι, όλο αυτό απέκτησε περισσότερη ουσία μέσα μου.

Γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράσταση;

Ο άνθρωπος ανέκαθεν έχει ανάγκη το θέατρο. Ακόμα και οι θεατές που έχουν βιώσει κακές θεατρικές εμπειρίες εξακολουθούν να πηγαίνουν στο θέατρο. Νομίζω ότι είναι μία εσωτερική ανάγκη γενικότερα.

Το έργο ερμηνεύουν οι: Άντρια Ζένιου, Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Φώτης Γεωργίδης και Παναγιώτα Παπαγεωργίου.

**Παραστάσεις: 14/10 και 19-21/10 στο Παλιό Ξυδάδικο (20:30 και Κυριακή 18:30). 3,4/11 και 10,11/11 στο Ίδρυμα Άρτος, στις 20:30. Πληροφορίες: 97788610