Γράφει ο Νέαρχος Κουρσάρος (nearchos_k@rocketmail.com)

Μια ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση μας παρουσίασε ο Μάριος Ιωάννου και η θεατρική ομάδα Theatre Tribe. Πρόκειται για την παράσταση “Womanhood 3” σε σκηνοθεσία του ιδίου και με πρωταγωνίστριες τις Χρυστάλλα Βάσου, Μαριάννα Δήμου, Σταύρη Κελίρη και Χριστίνα Χαραλάμπους.

«Οι θεατρίνες εισέπνευσαν φως και μετέδωσαν νοήματα ευαίσθητα»

Βασισμένη στις αρχετυπικές ηρωίδες των Τένεσσι Ουίλιαμς, Ζαν Κοκτώ, Ντάριο Φο, η παράσταση “Womanhood 3” έρχεται να διευρύνει τους ορίζοντές μας γι’ αυτό που γνωρίζαμε μέχρι πρότινος ως πολύπλευρη γυναικεία προσωπικότητα. Άραγε υπάρχει συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, τον έρωτα και τη μοναξιά, την ελευθερία και την αναρχία, τον θάνατο και τη ζωή; Ή μήπως όλα τα ανωτέρω ζεύγη δεν είναι τίποτα περισσότερο από όψεις πολλαπλών ονείρων; Τέσσερις, λοιπόν, μονόλογοι έρχονται να μας φωτίσουν ή καλύτερα, να μας χρωματίσουν μια άλλη όψη της ασπρόμαυρης γυναικείας φιγούρας.

«Η γυναίκα δεν είναι μόνο αυτό, είναι και πολλά άλλα ακόμη.»

Πεμπτουσία της παράστασης είναι ο ύμνος προς την γυναίκα είτε αυτή είναι η μητριαρχική της μορφή, η σύζυγος, η κόρη, η αδελφή, η ερωμένη, με φόντο όμως την προσπάθειά της να ανταπεξέλθει στους πολλαπλούς της ρόλους βρίσκοντας ταυτόχρονα μηχανισμούς, για να κρατηθεί στη ζωή, δίχως να χάσει την ελπίδα της. Αξίζει ένα μπράβο στον Μάριο Ιωάννου για τη φιλότιμη προσπάθεια να δώσει δύναμη στο αυτοσχεδιαστικό κείμενο που είχε στα χέρια του μετουσιώνοντάς το σε δρώμενο. Τοποθετώντας τις πρωταγωνίστριές του πλησίον ενός φαινομενικά άχαρου κύκλου, τις άφησε να εισέλθουν σ’ αυτόν και να τον ενεργοποιήσουν με το φως τους. Η δυσκολία του εγχειρήματος έγκειται στο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ηρωίδες εξαιρετικά ακραίας ψυχολογίας (βλ. για παράδειγμα την Μπλανς στο «Λεωφορείον ο πόθος» ή την ερωμένη που μιλάει τηλεφωνικά στον εραστή της στην «Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτώ) οι οποίες ακολουθούν μια πορεία από την κατ’ επίφαση ηρεμία στον παραλογισμό. Αρνούνται έτσι να δεχθούν ότι η ζωή τους ουδέποτε ήταν φυσιολογική ούτε και επρόκειτο να βρουν την ουσιαστική ευτυχία, καθώς οι ίδιες βυθίστηκαν σ’ έναν δικό τους κόσμο, προκειμένου να ισορροπήσουν μέσα τους. Αυτές οι περιπλανώμενες πονεμένες γυναικείες ψυχές λαμβάνουν δράση και εμφανίζονται στο Womanhood 3 να συνυπάρχουν, να συμβιώνουν και ν’ αλληλεπιδρούν μεταξύ τους εκφράζοντας καθολικά συναισθήματα, όπως ο έρωτας, ο ερωτισμός, η απόγνωση, η θλίψη, ο πόνος, η ανησυχία. Ακόμα και μια καταδιωκόμενη δημοσιογράφος ή μια ξεπεσμένη αρτίστα είναι εφικτό να ομολογήσουν πως μέσα μας όλοι κουβαλάμε μια γυναίκα με τα χρώματα της οποίας βάψαμε τις σαν από αμοντάριστο φιλμ σκηνές της ζωής μας. Ο Μάριος Ιωάννου φαίνεται πως αυτό είχε σαν επιδίωξη, να καταδείξει ότι τόσα και άλλα τόσα γυναικεία πρότυπα υπάρχουν στην υφήλιο, αντιπροσωπευτικά παραδείγματα πυγμής, δυναμισμού, συναισθημάτων και θάρρους. Και πράγματι, το πετυχαίνει παρ’ όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες σε δραματικό επίπεδο γεφυρώνοντας το χάσμα στα υπό αναφορά κοινωνικά μοντέλα. Ενδεχομένως να μπορούσε να προστεθεί και ένα πέμπτο εμβληματικό μοντέλο, αυτό της ηρωίδας Γουίννυ από τις «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ λόγω ανάλογης φυγόκεντρης διαδρομής.







Αναφορικά με τις επί σκηνής κυρίες η προσπάθειά τους υπήρξε αξιόλογη. Χρυστάλλα Βάσου, Χριστίνα Χαραλάμπους, Σταύρη Κελίρη και Μαριάννα Δήμου έκαναν κύκλους σε μια πραγματικότητα που φαινόταν να μην αλλάζει, κατάφεραν όμως όχι μόνο να μείνουν «ζωντανές», αλλά να πλαισιώσουν την ιστορία τους, να υποστηρίξουν τα βαθύτερά τους συναισθήματα και προπαντός, να μείνουν εντός κάδρου, ήτοι να προσαρμοστούν στα αναπάντεχα γεγονότα που ανατρέπουν τη μέχρι τώρα πορεία τους. Η όλη προσπάθεια υποδηλοί ότι και ο Μάριος Ιωάννου αλλά και οι πρωταγωνίστριες κατόρθωσαν εν καιρώ κορονοϊού να φτιάξουν κάτι από «ψυχή καμωμένο», τις στείρες λέξεις να τις μετατρέψουν σε δράση και κατ’ επέκταση σε αντίδραση.

«Ο ουρανός είναι άσπρος, κάτασπρος, σαν άγραφο χαρτί»

Αν κάτι κρατεί καλά ακόμα στον άνθρωπο, είναι η ισχυρή οικογενειακή δομή, ουσιαστικός πυλώνας της οποίας είναι μια γυναίκα, η μάνα. Ένα από τα βασικά δομικά στοιχεία της μέσης οικογένειας στον απανταχού ελληνισμό είναι πως από μια γυναίκα εκπορεύονται όλα και ενίοτε από μια θηλυκή παρουσία διεκπεραιώνονται τα πάντα. Ωστόσο η γυναίκα δεν είναι μόνο αυτό, είναι και πολλά άλλα ακόμη. Οι θεατρίνες επομένως του “Womanhood 3” ήρθαν, για να μας το θυμίσουν ωθώντας μας περαιτέρω σε μια ολική αναθεώρηση, σε μια -αν θέλετε- ριζική αναδιάρθρωση αντιλήψεων και στεγανών. Διότι «ο ουρανός είναι άσπρος, κάτασπρος, σαν άγραφο χαρτί» και μετά το μηδέν, το κοντέρ αρχίζει και ξαναγράφει καινούργιες ιστορίες.

Πληροφορίες

Σκηνικά / Κοστούμια: Μάριος Ιωάννου, Άννα Τερέζα Ζίττη.
Παραγωγή: Theatre Tribe
Παραστάσεις: «Συνεργείο» (Λεμεσός) και «ARTος» (Λευκωσία) στις 19 & 20 και 26 & 27 Φεβρουαρίου αντίστοιχα.