Γράφει ο Γιώργος Κακούρης, 26.6.2011
Ήταν πάντα ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα σχολεία της πόλης και της Κύπρου. Πολλοί από τους απόφοιτούς του και αρθρογράφοι λάιφσταϊλ περιοδικών έχουν βαλθεί να μας πείσουν πως είναι και καλά το «Eton της Κύπρου» [μη γελάτε – πραγματικός τίτλος και μάλιστα δύο φορές, η δεύτερη πρόσφατα].
Οι υπόλοιποι απόφοιτοί του και ο υπόλοιπος φυσιολογικός κόσμος βλέπουν ένα περίεργο μέρος όπου γονείς που θέλουν να παράγουν δημόσιους υπάλληλους, ή στη χειρότερη περίπτωση βουλευτές, φαντασιώνονται πως μπορούν να πλάσουν τα παιδιά τους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των δικηγόρων και των φιλόλογων που αποφάσισαν κάποτε πως είναι η ελίτ της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Και τι άραγε παράγει; Κατά σειρά προτεραιότητας: Κύπριες ψευδοκοσμικές/ούς, δικηγόρους και μελλοντικούς βουλευτές και κάμποσους μπερδεμένους τύπους με φουσκωμένα εγώ και την υποσυνείδητα εμφυτευμένη διαβεβαίωση πως, όσο κι αν διάβασες, όπου κι αν πήγες, αν δεν είσαι γόνος sorry, σου μένει η English School Old Boys and Girls Association [ή: πώς να πεις «απόφοιτος» με πολλές λέξεις] και η αβανιά του πλουσιόπαιδου, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης.
Κάθε φορά που το Ίνγκλιγκλου γίνεται θέμα στις ειδήσεις, έχει να κάνει με το τι ο καθένας νομίζει πως θα έπρεπε να είναι, τις πολιτικές ατζέντες που ο καθείς πιστεύει πως έχει και πως θα έπρεπε να έχει, και σπάνια το τι ακριβώς προσφέρει τέλος πάντων. Λες και δεν έχει σημασία ότι αποτελεί ένα μέρος ελεύθερο από την απόλυτη δικτατορία των εθνικοφρόνων φιλολόγων, όπου μαθαίνεις και κάποια ιστορία πέρα από αυτή του Έθνους και –ωιμέ!– ακούς και κάποια πράγματα για το τι έγινε μεταξύ 1960 και 1974, πέρα από την αφήγηση «αγωνιστήκαμε, μας πρόδωσαν, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ».
Μπα. Αυτό που έχει σημασία στο Ίνγκλιγκλου είναι να συνεχίσει να παράγει ηγετικά ελληνοκυπριόπουλα εις το διηνεκές. Άλλωστε όσο και αν παραπονιούνταν τα «εθνικόφρονα σωματεία», το πρόβλημα με το Ίνγκλιγκλου ξεκίνησε μόνο όταν ξαναείδαμε να μπαίνουν μέσα οι Άλλοι. Εκείνοι που δεν δικαιούνται να είναι στην επαρχιώτική μας φαντασιακή ελίτ. Εκείνοι που τολμούν να θέλουν και αργίες στις θρησκευτικές τους γιορτές «τον-δικοινοτισμό-μου-μέσα».
Άρα όλο αυτό, και να μην σας ξεγελούν ή να σας αποσυντονίζουν οι κουραστικές και ανόητες κόντρες αρχοντοχωριατών γονέων και παραφουσκωμένων καθηγητών, είναι θέμα εξουσίας. Όχι πολιτικής παρέμβασης. Το Ίνγκλιγκλου δεν ήταν ποτέ ελεύθερο από την πολιτική. Και μέχρι να πουληθεί στον πρώτο επενδυτή που θα θέλει να αγοράσει κυπριακή σχιζοφρένεια με το στρέμμα, δεν θα είναι.
