Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Όχι πως τίθεται θέμα σύγκρισης, αλλά μιας και οι δύο παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου Ελλάδος ήρθαν «μαζί» στη Λευκωσία και παρουσιάστηκαν η μια Παρασκευή κι η άλλη Σάββατο, όσοι τις είδαν αμφότερες μάλλον δεν απέφυγαν τη σύγκριση. Οι απόψεις, λοιπόν, διίστανται.

Αλλά πώς να μην μ’ αρέσει ο «Περικλής», ένα από τα όχι και τόσο καλά κείμενα του Σαίξπηρ, το οποίο ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθέτησε με τρόπο απλό και ευφυή, ανταποκρινόμενος ίσως στην επιταγή των ημερών: λιτότης! Μπορούσες εύκολα να ακολουθήσεις την ιστορία του Περικλή, κι ας εναλλάσσονταν οι σκηνές η μια μετά την άλλη, κι ας σε έπαιρνε ο σκηνοθέτης σε άλλους τόπους, σε άλλες χρονικές στιγμές, σε άλλα πρόσωπα. Οι ηθοποιοί, όλοι στη σκηνή απ’ την αρχή της παράστασης μέχρι το τέλος. Να κρατούν ρόλους πολλούς ο καθένας, φορώντας τα ίδια ρούχα, αλλάζοντας όμως -για παράδειγμα- το παλτό απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Ή, τα μαλλιά πάνω για τον ένα ρόλο, τα μαλλιά κάτω για τον άλλο. Εκφραστικότατοι όλοι, ο Πιατάς Θ-Ε-Ο-Σ!

Όσο για τον Αμφιτρύων, δεν φταίει αυτός. Εγώ φταίω που είχα μεγάλες προσδοκίες. Καλός, βεβαίως, αλλά όχι άριστος. Με επίσης έξυπνη σκηνοθεσία [του Λευτέρη Βογιατζή], σε απόλυτη συνάφεια με τον σκηνικό χώρο. Αλλά μακρόσυρτο, σχεδόν ακατανόητο κείμενο. Ευτυχώς που υπήρχε ο Σωσίας και… έσωσε τον “Αμφιτρύωνα” την υστάτη.

Και για όσους βρίσκονταν στο Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ’ την ημέρα που παρουσιάστηκε ο «Περικλής» κι αναρωτιούνται ακόμη από πού ακούγονταν οι μουσικές που προκάλεσαν τόση ενόχληση σε κοινό και ηθοποιούς, ήταν… δουλειές του Προεδρικού. Την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκε το κυπρορωσικό γκαλά. Αφού το… ακούσαμε κι αυτό, ας βρεθεί μια λύση μ’ αυτό το αμφιθέατρο, γιατί, αν δεν είναι οι μουσικές, θα είναι τα αυτοκίνητα που θα ενοχλούν.

+ Φροντίστε, κύριοι υπεύθυνοι, την επόμενη φορά, οι αργοπορημένοι να μένουν εκτός αμφιθεάτρου. Είπαμε να ανεχτούμε το ακαδημαϊκό τέταρτο, αλλά όχι και το… μισάωρο. Δεν είναι υποχρεωμένοι οι συνεπείς να περιμένουν τους αργοπορημένους! Που εν προκειμένω είναι άνθρωποι του θεάτρου! Αδύνατον! Κύριε Νίκο Χαραλάμπους, κυρία Σαντοριναίου, κύριε Μουαΐμη, κύριε Άθω Ερωτοκρίτου της καλλιτεχνικής επιτροπής του ΘΟΚ, κύριοι πολλοί άλλοι επώνυμοι, η αργοπορία σας είναι πάνω απ’ όλα ασέβεια στους συναδέλφους σας που περίμεναν να κάνουν τη δουλειά τους!