Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Τελευταία εκμεταλλεύομαι το διαδικτυακό [ας το πούμε] αρχείο του ΡΙΚ και ξαναβλέπω τη "Λίμνη". Και στη δεύτερη θέαση, όπως συνήθως γίνεται με σειρές και ταινίες που αξίζουν τον κόπο [και η "Λίμνη" είναι από τις λίγες τηλεοπτικές παραγωγές στην Κύπρο όπου έγινε πραγματικά επαγγελματικός κόπος σε σκηνοθεσία, σενάριο και ερμηνείες και σε τεχνικό επίπεδο] εντοπίζω πολύ περισσότερα στοιχεία απ' όσα την πρώτη φορά.

Μην αγχώνεστε, θα χαλιναγωγήσω τον εσωτερικό μου fanboy. Θα τον έχω στο κλουβί μέχρι να αποφασίσω στα γεράματα να κάνω διδακτορικό στην κυπριακή τηλεόραση. Μένω σε ένα στοιχείο: στο σκοτάδι.

Για όσους δεν έχουν υπόψη τη "Λίμνη", πρόκειται για μια σειρά μυστηρίου που αφορά τη δολοφονία μιας συνοδού πολυτελείας που αντλεί στυλιστική έμπνευση από το Twin Peaks. Οι ομοιότητες τελειώνουν εδώ, καθώς η σειρά χτίζει τον δικό της χαρακτήρα μέσα από μια φωτογραφία σκληρά φωτεινή τη μέρα και πηχτά σκοτεινή [στα όρια του τεχνικού προβλήματος] στις νυχτερινές σκηνές και μέσα από μια πλοκή περισσότερο noir.

Γράφοντας τότε για τη σειρά, ο Μαρίνος Νομικός είχε βγάλει τον όρο "cyprus gothic". Μια αίσθηση που ο σκηνοθέτης βγάζει από το σκοτάδι και την εγκατάλειψη ενός παρηκμασμένου ξενοδοχείου, από τους έρημους χωματόδρομους στη μέση του πουθενά [πόση ερημιά θα περίμενε κανείς να υπάρχει σε μια σταλιά χώρα; κι όμως...] και από την απελπισία που κρύβει μέσα του ένα μικροαστικό σπίτι. Όλες σκοτεινές πλευρές κλισέ κυπριακών χαρακτηριστικών που έχουν γίνει μέρη της ταυτότητάς μας: τουρισμός, φύση, ευμάρεια.

Είναι μια διάσταση που σπάνια την αγγίζει η κυπριακή ποπ κουλτούρα, η οποία συνήθως περιορίζεται στο να προβάλλει τα κακά που απειλούν την αγία οικογένεια και τη φαντασιακή ηθική της: πουτάνες, κουμάρι, ναρκωτικά [in that order]. Το πραγματικά ενοχλητικό σκοτάδι στον πυρήνα αυτού που είμαστε, ακόμα το αποφεύγουμε.