Παράθυρο logo
Σενάριο κρίσης
Δημοσιεύθηκε 13.01.2014
Σενάριο κρίσης

Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ο τηλεθεατής βγήκε στον αέρα. "Περνούμε πολλά δύσκολα... Έχασα την δουλειά μου πέρσι τζαι που τότε δυσκολεύκουμαι να ξαναέβρω. Έππεσα σε κατάθλιψη".


Η παρουσιάστρια χαμογελά με κατανόηση πίσω που τα φίλτρα της κάμερας, στο μυαλό της συνυπάρχουν η λύπη για τα όσα ακούει τζαι το ένστικτο της τηλεόρασης. Αναγνωρίζει τα στοιχεία μιας καλής τηλεοπτικής ιστορίας, στα πρότυπα που θέλει να την παρουσιάσει: Οι Κύπριοι υποφέρουν, ζούμε σε μνημόνιο, κοίτα να δεις πού έφερε τον περήφανο [κατά τη γνώμη μας] λαό μας η κρίση.
"Η γεναίκα μου εν η μόνη που δουλεύκει τωρά. Ζούμε μόνο με τον μισθό της τζαι τη σύνταξη της πεθεράς που μινίσκει μαζί μας". Κάπου δαμαί η παρουσιάστρια μπορεί να αρκέψει να σκέφτεται τζαι για το τι περνούν τζαι οι συνταξιούχοι, που μετά που χρόνια δουλειάς καλούνται πάλε να συνεισφέρουν στην οικογένεια, έστω τζαι έτσι.


"Τζαι η πεθερά έσιει προβλήματα υγείας τζαι η γεναίκα μου εν προλαβαίνει να την φροντίσει. Γιατί το κράτος εν μας στέλλει μια γεναίκα να φροντίζει την ηλικιωμένη;". Κάπου δαμαί τα φρύθκια της παρουσιάστριας κάτω που το μακιγιάζ παν να σμιχτούν. Εν θα μπορούσε ο άνεργος να βοηθά την γεναίκα του με την πεθερά; Εν δικαίωμα του μέσου Κυπραίου η "δούλα" που τες τρίτες χώρες; Η ανησυχία της όμως εν ταιρκάζει με το σενάριο της ιστορίας που θέλει να πει. Αφήνει το να περάσει.


Αργότερα, στις ειδήσεις, τα επεισόδια στη διαδήλωση των μαθητών που διαμαρτύρονται για τα κόμιστρα στα σχολικά λεωφορεία παρουσιάζονται στα πλαίσια του σεναρίου της κρίσης. Έξω που την οθόνη, ο τηλεθεατής αναρωθκιέται πόσα "που τούτα τα παιθκιά έχουν ακριβά κινητά τζαι άλλα έξοδα που θα υπερκάλυπταν το προνόμιο του λεωφορείου". Στα σχόλια στα σάιτς οι μισοί υποστηρίζουν, οι μισοί απαξιώννουν τα "κοπελλούθκια".


Τζαι η αντίδραση των μαθητών που έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρουνται, των παιθκιών που τα χωρκά έξω που τη Λευκωσία τα οποία το εκπαιδευτικό μας σύστημα στέλλει στην υποβαθμισμένη Τεχνική για να στελεχώσει το underclass της κοινωνίας μας, χάνεται κάπου μέσα στην απαξίωση που προκαλούν οι υπερβολές. Στο σενάριο της κρίσης υπάρχει μόνο ο λαός που έσιει απόλυτο δίκαιο τζαι τίποτε να μάθει, δεν υπάρχουν διαφορές. Το σενάριο εξισώνει όσους χρειάζουνται περισσότερο κίνητρο ή βοήθεια επειδή εξεκινήσαν με λλιόττερα χαρτιά πριν καν την κρίση με όσους απλά πρέπει να μάθουν να δουλεύκουν με λλιόττερα χαρτιά στην τράπουλα. Τζαι θάφκει τα προβλήματα μέσα σε ένα τηλεοπτικό, φιλτραρισμένο μελόδραμα.