Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Σχεδόν να μας ξεφύγει μια ιστορική τηλεοπτική στιγμή, σε εικόνα και νόημα, την περασμένη εβδομάδα. Αλλά έτσι είναι οι ιστορικές στιγμές, δεν ξέρεις από πριν πως θα συμβούν. Άσε που και μετά που συμβαίνουν το τι αποτελεί ιστορική στιγμή είναι και εντελώς υποκειμενικό. Την περασμένη Δευτέρα, την ώρα της συνάντησης των ηγετών των δυο κοινοτήτων, ο Παύλος Μυλωνάς είχε φιλοξενούμενη στο Mega την Ντενίζ Μπιριντζί από το Κόμμα Κοινοτικής Δικαιοσύνης. Μεγάλη υπόθεση και μόνο η φιλοξενία μιας Τ/Κ πολιτικού στην εκπομπή ενός δημοσιογράφου που ενίοτε φλερτάρει με τον εθνικισμό, στο κανάλι το οποίο ελέγχει ο αρχιερέας που τον κέρασε κι ένα ποτό και τον έβγαλε έξω για παγωτό και σινεμά και τον πήρε και σπίτι για να του δείξει τη συλλογή με τα κολεόπτερα [τον εθνικισμό].

Μεγάλη υπόθεση και η ατμόσφαιρα της συζήτησης. Δύο άτομα από δύο διαφορετικές κοινότητες, με έντονες, εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και όχι μόνο λόγω καταγωγής, είχαν μια ως επί το πλείστον πολιτική και χρήσιμη συζήτηση. Χρήσιμη για τους ίδιους, αλλά χρήσιμη και για τον μέσο τηλεθεατή του Mega. Υποψιάζομαι πως ο Μυλωνάς εξέπληξε την Μπιριντζί η οποία μάλλον είχε ακούσει τα χειρότερα. Και υποψιάζομαι πως η Μπιριντζί εξέπληξε τον Μυλωνά όταν χαρακτήρισε την κιτς φωτογράφηση στο νεκροταφείο απαράδεκτη.

Δεν ξέρω βέβαια αν ο Μυλωνάς άκουσε και την υπόλοιπη άποψη της Μπιριντζί για το θέμα - πως μάλλον ήταν προβοκάτσια [όπως άλλωστε μάθαμε μετά, οι φωτογραφίες είχαν βγει... πέρσι και δεν ήταν καν επαγγελματικές αλλά πειραματισμοί ενός φοιτητή]. Δεν ξέρω αν ο Μυλωνάς άκουσε και τη διόρθωσή της όταν αυτός είπε πως τελικά τα βρίσκουν ένας Έλληνας και μια «Τουρκάλα»: «Δεν είμαι Τουρκάλα, είμαι Κυπρία».

Δεν πειράζει όμως, μαθαίνει. Στη συζήτηση ο Μυλωνάς ερχόταν από το 2003, όπου φαινόταν να ανακάλυπτε για πρώτη φορά τον Τ/Κ ως πολιτικό υποκείμενο, ρωτώντας για να μάθει για την κοινή γνώμη στα κατεχόμενα, την καταγωγή της Μπιριντζί, τη στάση της στα δύσκολα ζητήματα... Μόνη ένσταση ίσως η επιμονή του πως αυτήν τη φορά θέλει να δει τις συνομιλίες «με τα μάτια μιας Τ/Κ» και όχι μιας πολιτικού. Ίσως να μην κατάλαβε ώς το τέλος πως απέναντί του δεν είχε απλώς μια νεαρή γυναίκα, αλλά μια πολιτικό με θέσεις και απόψεις με την οποία μπορεί να έρθει σε αντιπαράθεση, ίσος προς ίση. Εκεί ξεκινά και τελειώνει το Κυπριακό.