Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ένας φίλος έγραψε στο facebook την περασμένη εβδομάδα κάτι που με έβαλε σε σκέψεις. «Δεν εμπιστεύομαι την ΕΕ. Δεν εμπιστεύομαι την κυπριακή πολιτική (και στις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής). Για αυτό σας παρακαλώ δώστε μου έναν καλό λόγο γιατί να θέλω λύση που να είναι ‘ευρωπαϊκή’ στο Κυπριακό. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους», έγραψε ο Χρίστος.

Πέρα από τις προφανείς αντιρρήσεις (η πολιτική είμαστε εμείς, η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει, το πρόβλημα είναι οι πολιτικές ελίτ, στο διεθνές σύστημα η Κύπρος προς το παρόν δεν μπορεί να σταθεί ανεξάρτητη απέναντι στην Τουρκία μόνη της), έμεινα με μια ανησυχία. Γιατί να εμπιστευτούμε μια πολιτική τάξη που αναπόφευκτα εμπεριέχει κάποιο ποσοστό διαφθοράς, είτε εδώ είτε στην υπόλοιπη Ευρώπη; Για τον Αναστασιάδη κυκλοφορούν διάφορα, για τους Ευρωπαίους με λίγη αναζήτηση μπορείς να βρεις αμαρτίες από τις πορείες τους στις χώρες τους. Ακόμα και για τον συμπαθέστατο Ακιντζί φοβάμαι πως μια μέρα [ιδανικά δεκαετίες μετά τη λύση] θα μάθουμε διάφορα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι αυτό που μπορούσε να είναι. Όπως η πολιτική στην Κύπρο είναι όμηρος κάτι λυπηρών παρωχημένων βουλευτών, έτσι και η πολιτική στην Ευρώπη είναι όμηρος αναποφάσιστων και στερούμενων φαντασία ηγετών χωρών μελών και των συμφερόντων τους. Οι πολίτες εκλέγουν απ’ ευθείας μόνο το περιορισμένης ευθύνης Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Και όσοι ζουν σε μια άλλη Ευρώπη, φαντάζονται και υλοποιούν κάτι διαφορετικό, μια ευρωπαϊκή κοινοπολιτεία με ιδέες, μέλλον και τη διάθεση να πάει ένα βήμα παρακάτω, βλέπουν τις αποφάσεις να λαμβάνονται [ή να μην λαμβάνονται] από τους εραστές της εξουσίας, πανομοιότυπους με αυτούς που σκότωσαν το όραμα της πολιτικής στη χώρα τους (συνιστώ ανεπιφύλακτα να επενδύσετε λίγο χρόνο για να διαβάσετε την παρουσίαση μιας ρεαλιστικά ουτοπικής Ευρώπης από την Ulrike Guerot εδώ: http://bit.ly/EuroRepublic).

 Έχουμε μάθει να βλέπουμε το Κυπριακό μόνο ως πρόβλημα εθνικών δικαίων και κατοχής και μόλις τώρα αρχίσαμε να μιλάμε για αυτό ως πρόβλημα ολικής αναδόμησης ενός δικαιότερου, πιο δημοκρατικού, πιο ανοιχτού και σύγχρονου και προοδευτικού κράτους. Δεν πιστεύουμε πως οι πολιτικές τάξεις μας και οι συνάδελφοί τους στις Βρυξέλλες πραγματικά θέλουν ένα κράτος ισότητας και διαφάνειας - θεωρούμε πως θέλουν μόνο να διαμοιράσουν μεταξύ τους φυσικούς πόρους, επιρροή και εξουσία και να συνεχίσουν το ίδιο παιχνίδι το οποίο ζει η κάθε πλευρά.

Η απάντηση λοιπόν ίσως είναι πως, πράγματι, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε πλήρως κανέναν πολιτικό και καμιά δομή. Και για αυτό ακριβώς είναι που ίσως πρέπει αυτά που θέλουμε να τα επιδιώκουμε από μόνοι μας.