Από τις 8 παρά είχε κόσμο στο Θέατρο Ριάλτο, για να πάρει έγκαιρα το εισιτήριο και τη θέση του σε αυτό που από τον δεύτερο κιόλας μήνα του χρόνου έχει ήδη καταγραφεί ως ένα από τα πολιτιστικά γεγονότα της χρονιάς. Πιο έγκαιρα απ' όλους, πήρε τη θέση του σκηνή ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Καθόταν και περίμενε κρατώντας μια πέτρα στο χέρι. Είχε ήδη τοποθετήσει δύο μικρόφωνα στο πάτωμα που θα έδιναν αργότερα μια από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές της παράστασης "Still Life". Αυτήν με τις "τέλλες"! Φυσικά πρώτος, όμως, στη λίστα ο τοίχος. Οπωσδήποτε ο τοίχος. Με τα σώματα των περφόρμερ να μπαινοβγαίνουν στον γύψινο τοίχο και να θαυμάζεις την ευρηματικότητα, τη δεξιοτεχνία, την ευλυγισία, τον συντονισμό, και μετά το σύννεφο που ολοένα βαραίνει πάνω απ' τα κεφάλια μας.

Η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου περίμενα να με συνεπάρει και δεν συνέβη. Ανάσανα με τον πρωταγωνιστή του όταν ο ίδιος πήρε ένα φτυάρι και άρχισε να σπρώχνει τα σύννεφα μακριά. Η καλύτερη [μου] στιγμή. Δεν τον πόνεσα όμως την ώρα της αγωνίας του, την ώρα που έπρεπε να στραφεί ξανά και ξανά στον λίθο του, να τον κουβαλήσει, να τον αντέξει. Χάρηκα το συντροφικό φαγοπότι του, όταν τίναξε το σακάκι του μην είναι σκονισμένο στο φαγητό με τους συν-εργάτες.

Τη σκηνή με την κοπέλα και το πλεξιγκλάς δεν την κατάλαβα. Ούτε την παρουσία του ίδιου του Παπαϊωάννου κατάφερα να εξηγήσω. "Είναι η παρουσία του καλλιτέχνη, κάτι σαν τα cameo των σκηνοθετών", μου είπαν. Εγώ τον ένιωσα σαν "τον μεγάλο αδελφό". Με ξένισε.
Δεν με συνεπήρε ο Παπαϊωάννου. Ας το δούμε όμως ψύχραιμα: ο ίδιος απορρίπτει τις "συναισθηματικούρες" και παραδίδει μια παράσταση "διαλογιστικού τύπου", όπως τη χαρακτηρίζει, "για το τι είναι ζωή και τι εργασία" [δες τη συνέντευξη στη σελ. 6]. Δεν με συνεπήρε ο Παπαϊωάννου. Αλλά ακόμη το[ν] σκέφτομαι.

Μερόπη Μωυσέως