Η Λωξάντρα, το έργο που παίχτηκε στη μεγάλη σκηνή του ΘΟΚ, αποτελεί τη θεατρική διασκευή του πολυδιαβασμένου και αγαπημένου βιβλίου της Μαρίας Ιορδανίδου. Δεκαπέντε ηθοποιοί επί σκηνής ενσαρκώνουν σαράντα πέντε τουλάχιστον ρόλους, αλλάζοντας γρήγορα κοστούμια, τρόπο ομιλίας και συμπεριφοράς. Ήταν πολύωρο, πολυάνθρωπο, πολυθόρυβο. Αλλά δεν ήταν πληθωρικό. Δεν ήταν αποτυχία των ηθοποιών να φέρουν εις πέρας το έργο [τους], όσο αστοχία επιλογών. Να μεταφερθούν τόσες σκηνές του βιβλίου, με αποτέλεσμα τη φλυαρία και τη διάσπαση της προσοχής του θεατή και να επιλεγεί μια αφαιρετική απεικόνιση του "σπιτικού". Δεν λέω, ευρηματική η σκάλα που σηματοδοτεί τα διαφορετικά σπίτια, ακόμη και το ταξίδι. Αλλά Λωξάντρα είναι τα πιατάκια, τα κουταλάκια, τα ταψιά, τα κεντήματα, οι κουρελούδες, η μυρουδιά του κρεμμυδιού και του τσιγαρισμένου σιμιγδαλιού, οι δαντελίτσες, η συλλογή κάθε άχρηστης κι αγαπημένης ανάμνησης. Η παράσταση υιοθέτησε το ρητό "τις έστιν πλούσιος; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος" και έχασε την ατμόσφαιρα. Όμως ο καθένας δικαιούται να αντιλαμβάνεται τα πράγματα ανάλογα με τη σκευή του. "Γιατί εκείνο, έτσι είναι" όπως έλεγε και η Λωξάντρα.

Η Μιράντα, το έργο που παίχτηκε στο αθηναϊκό θέατρο Πορεία είναι βασισμένο στην Τρικυμία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Αποτελεί μια "σκηνική σύνθεση", όπως την ονομάζει ο Λιθουανός σκηνοθέτης Όσκαρας Κορσουνόβας, που υιοθετεί την τεχνική "το έργο μέσα στο έργο". Δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί, ο Λαέρτης Μαλκότσης και η Ιωάννα Παππά, αναλαμβάνουν έντεκα ρόλους, αλλάζοντας γρήγορα κοστούμια, τρόπο ομιλίας και συμπεριφοράς. Ήταν ταχύτατο, απαιτητικό, γεμάτο συμβολισμούς. Τόσο, που συχνά ο θεατής θα ζήταγε περισσότερο χρόνο ή μια δεύτερη ευκαιρία παρακολούθησης για να αποκωδικοποιήσει όλους τους υπαινιγμούς. Ο Κορσουνόβας διαλύει την Τρικυμία και την ανασυνθέτει σε ένα θεατρικό παιχνίδι που παίζεται μεταξύ πατέρα και κόρης. Όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα σαλόνι, όπου δυο έγκλειστοι ζουν στο δικό τους "νησί". Σαν αυτά που δημιουργούνται παντού όταν η εξουσία πασχίζει με επιμέλεια να συνθλίψει την ελευθερία της ανθρώπινης σκέψης. Αν και στην αρχική του σύλληψη ο Κορσουνόβας παραπέμπει στη Σοβιετική Ένωση, η προσαρμογή στα ελληνικά κατάφερε να δείξει την επταετία.

Κατερίνα Στεφάνου