Οι εργασίες στο φαραωνικών διαστάσεων κτήριο της νέας βιβλιοθήκης έχουν δώσει στην περιοχή του Πανεπιστημίου Κύπρου μια σουρεαλιστική διάσταση. Ξαφνικά τα πέντε κτήρια της Πανεπιστημιούπολης, ο λόφος του Άρωνα στο βάθος, ο Πενταδάκτυλος πιο μακριά, αποκτούν έκταση. Τα χωράφια της Αγλαντζιάς γίνονται τοπίο που δεν είχαμε προσέξει ποτέ. Οι φοιτητές έχουν σαν φόντο ένα από τα πιο εντυπωσιακά έργα που γίνονται στην πρωτεύουσα και μερικοί από αυτούς μπορεί και να προλάβουν να το δουν έτοιμο πριν αποφοιτήσουν.

Έχω πάντα μια προκατάληψη για τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Κύπρου -και το λέω με πλήρη συναίσθηση πως είναι προκατάληψη και δεν ανταποκρίνεται απαραίτητα στην πραγματικότητα. Ένιωθα πως για κάποιον λόγο έμεναν εγκλωβισμένοι στη λογική πως συνεχίζουν να πηγαίνουν γυμνάσιο, με τις κομματικές νεολαίες να ψάχνουν να μαζέψουν νέο αίμα και τους μαθητές να μένουν στα ίδια, τους καφέδες και τα πάρτι.

Όντας προκατειλημμένος, έβλεπα παντού την επιβεβαίωση της άποψης που είχα σχηματίσει, παρατηρώντας τα παιδιά χαλαρά και ακούγοντας ποπ μουσικές στη διαπασών από κάποια εκδήλωση στην άλλη άκρη της πανεπιστημιούπολης. Όταν άρχισα να μουρμουρώ στον φίλο που είχα πάει να δω για καφέ, δεν ντράπηκε να με γειώσει. «Καλά, εσύ εν ήσουν μιτσής; Εν ήσουν στο πανεπιστήμιο; Έτσι εν ήταν τζαι τζειαμαί; Γιατί υποθέτεις; Ρε φίλε, μήπως έγινες ο ίδιος παλιόγερος για τους οποίους εσαλαβάτας τότε που είσιες μαλλιά;»να

Ο φίλος μου έχει επαφή καθημερινή με τους φοιτητές, κάνει συζητήσεις μαζί τους για τα πάντα, μεταξύ τους και για τα πολιτικά. Και από αυτά που μου λέει για τους φοιτητές, που ήταν παιδάκια του δημοτικού όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, κατάλαβα ότι ζουν σε άλλον κόσμο από αυτόν που ξέρουμε εμείς. Όχι επειδή δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Αλλά ίσως επειδή βλέπουμε εμείς τα πάντα με το πρίσμα των όσων είδαμε μεγαλώνοντας.

Για κάθε έναν φοιτητή που δεν ξέρει ποιος είναι ο γ.γ. του ΟΗΕ, υπάρχει και ένας που έχει πέσει στο χέρι του ένα βιβλίο ιστορίας για τη δεκαετία του 1950 και μαθαίνει και μερικές άλλες πτυχές των όσων μπορεί να άκουγαν ή να μην άκουγαν στο γυμνάσιο. Και όταν γνωρίζουν κάποιον Τουρκοκύπριο σε κάποιο πρόγραμμα, οι δικές τους προκαταλήψεις καταρρέουν σχεδόν αμέσως. Γιατί τα όσα πίστευαν δεν είχαν κάποιο υπόβαθρο, αλλά ήταν απλώς μια εξωτική ιστορία.

Επιστρέφοντας είδα τα παιδιά του πανεπιστημίου κάπως διαφορετικά. Έχω απομακρυνθεί αρκετά από εκείνη την ηλικία που καταλαβαίνω πλέον ότι είναι παιδιά που έχουν ακόμα δρόμο για να διαμορφώσουν απόψεις (όχι βέβαια πως αυτή η διαδικασία θα τελειώσει ποτέ). Τι και αν ακούν Φουρέιρα στη διαπασών; Δεν είναι η κάθε γενιά η ίδια.