Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Περπατούσε στη δροσιά του πρωινού, πριν ακόμα οι άσφαλτοι της πόλης ζεσταθούν από τον ήλιο, και είδε μπροστά του να ορθώνεται, στο τέρμα ενός κατά τα άλλα φυσιολογικού δρόμου, ένα τσιμεντένιο τείχος και πίσω του ένα ερείπιο. "Γιατί το ερείπιο γράφει πάνω του Multicultural Innovation Center;" διερωτήθηκε. Προσπαθούσε να παντρέψει στο μυαλό του την εικόνα ενός κτηρίου, που έμοιαζε να βγήκε από τα πλάνα στην τηλεόραση για το βομβαρδισμένο Χαλέπι, με αυτή των λαμπερών ντιζαϊνάτων γραμμάτων στο μπαλκόνι.

Ο τουρίστας είχε φτάσει την προηγούμενη μέρα στη Λευκωσία, μετά από μέρες παραθερισμού στις θάλασσες του Κάτω Πύργου, στα Λουτρά της Αφροδίτης και στο χάνι του Πρωταρά. Μαζί με τους φίλους που επισκεπτόταν στην Κύπρο, είχε πεταχτεί μέχρι και στην Αμμόχωστο και είχε δει την κλειστή πόλη να δεσπόζει στο πίσω μέρος της παραλίας, "σαν βομβαρδισμένη Καλλιθέα", που είχε πει και μια Ελληνίδα λογοτέχνης.

Είχε σκεφτεί και πει φωναχτά, όταν είδε την περίκλειστη Αμμόχωστο, πως δεν μπορεί, δεν γίνεται η πολιτική να κρατά όμηρο τη ζωή, τις δυνατότητες και τη συνέχιση. Και άντε η Τουρκία είναι κακιά, συνέχισε, εσείς γιατί δεν το πολεμάτε; Και αν το πολεμάτε και μετά από τέσσερις δεκαετίες δεν πετύχατε τίποτα, γιατί δεν καταλαβαίνετε πως κάνετε κάτι λάθος;

Τώρα έβλεπε ξανά το ίδιο, στο κέντρο μιας πόλης που μέχρι πριν από λίγο θεωρούσε πως θα ήταν ως επί το πλείστο φυσιολογική. Είχε υποτιμήσει δηλαδή την ιδέα της μοιρασμένης πόλης και της πράσινης γραμμής γιατί άκουσε πως πλέον ο καθένας μπορούσε να περάσει εύκολα στην άλλη πλευρά και πως η διαίρεση δεν ήταν αυτό που ήταν κάποτε. Εκείνο όμως που είδε τελικά, ήταν στο κέντρο της Λευκωσίας μια παράλληλη διάσταση. Καταστροφή, με μια επικάλυψη των ονείρων που είχαν γίνει κάποτε.
Η επιγραφή, τού εξήγησαν, ήταν ένα μέρος της πρότασης της πόλης για να φιλοξενήσει την πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, η οποία βρισκόταν αυτή τη στιγμή στην Πάφο. Τότε, το μακρινό 2011, οι πιο τολμηροί ήθελαν να φαντάζονται μια εντελώς νέα αναγεννημένη χώρα, μια νέα πρωτεύουσα να ορίζει τον εαυτό της μέσα από τον θεσμό.

Αυτό που έμεινε το έβλεπε μπροστά του. Καταστροφή, με επικάλυψη ελπίδας και ακόμα μια επικάλυψη ματαίωσης. Αποφάσισε να μη ξαναρωτήσει τους φίλους του για το τι γινόταν στο κέντρο. Πήγαν για έναν καφέ και την επόμενη μέρα επέστρεψαν στη θάλασσα.