Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Αν είναι ένα πράγμα που ξέρουμε να κάνουμε καλά στην Κύπρο, είναι το να εκφράζουμε τον θυμό μας για τα σκάνδαλα και τους πολιτικούς. Πάντα υπήρχαν οι τηλεφωνικές παρεμβάσεις στο ραδιόφωνο του ΡΙΚ - και μετά ήρθαν οι εκπομπές τύπου «Έχεις Μέσον», και μετά το εργαλείο του διαδικτυακού σχολιασμού. Δεν μπαίνουμε εύκολα στο στάδιο της ανάλυσης. Συνήθως εκφράζουμε θυμό για τους κακούς πολιτικούς, για την ατιμωρησία ή για τον πολιτικό αρχηγό που δεν συμπαθούμε για πολιτικούς λόγους, χωρίς όμως να το εξηγήσουμε σε πολιτικούς όρους.

Ο δημόσιος λόγος μάς έχει διδάξει να εκφραζόμαστε με κοινοτοπίες και αυτό κάνουμε, υιοθετώντας κάποτε ατάκες των αγαπημένων μας πολιτικών ή αρθρογράφων. Για αυτό και στα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα δεις ξανά και ξανά αναφορές που δεν έχουν να προσθέσουν κάτι στη συζήτηση πέρα από την ευκαιρία στον μέσο χρήστη του διαδικτύου να πληκτρολογήσει –σχεδόν σαν προσευχή χωρίς το νόημα– μια φράση για τον “πρίγκιπα” Νικόλα, τον “άχρηστο” Χριστόφια, τον “ανεμόμυλο” Λιλλήκα, τον “Νίκαρο με τα τασάκια”, τη “συσκότιση” στο Κυπριακό και “τον προκλητικό Ακιντζί”. Ή, για τους πιο ψαγμένους, το “διεφθαρμένο σύστημα”, η “Τουρκία που τα θέλει όλα” ή “αυτοί που φοβούνται τη λύση”.

Το είδαμε την περασμένη εβδομάδα με τις τελευταίες εξάρσεις κατά των όσων ακούστηκαν στη δίκη Χριστόφια, αλλά και με αφορμή τη συμπεριφορά Νικόλα και Σιζόπουλου στο συμβούλιο αρχηγών. Όλοι έχουμε έτοιμες τις απόψεις μας για αυτούς τους ανθρώπους και για κάποιον λόγο θεωρούμε πως έχουμε να προσφέρουμε πολλά με το να τις επαναλάβουμε ακόμα και αν δεν περιέχουν οποιοδήποτε νέο στοιχείο.

Υπάρχει ένα πρόβλημα με το κυπριακό μυαλό, στην πολιτική και στην κοινωνική ζωή. Είναι η τάση και η κάψα μας να κάνουμε έναν μονόλογο για να πούμε αυτά που θέλουμε, χωρίς διάθεση όχι να ακούσουμε κάτι άλλο, αλλά ούτε καν να πείσουμε τον απέναντι. Ποτέ όμως δεν γονιμοποιείται τίποτα όταν χύνουμε τον σπόρο στο έδαφος.