Γράφει η Βάλια Καϊμάκη | valia@inrec.gr

Βραχιόλια, ρολόγια, κινητά, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να γνωρίζουμε ακριβώς πού βρίσκεται το παιδί μας ανά πάσα στιγμή. Και ποιος θα μπορούσε να μας κατηγορήσει γι' αυτό, αφού ως γονείς έχουμε κάθε δικαίωμα να ανησυχούμε. Και η τεχνολογία μάς δίνει σήμερα τη δυνατότητα να το κάνουμε.

Αν κάνετε μια βόλτα στο δίκτυο θα δείτε να διαφημίζονται αρκετές τέτοιες συσκευές. Μερικές είναι και χαριτωμένες. Αλλά εύκολα μπορείτε να κατεβάσετε και μια εφαρμογή που θα κάνει ακριβώς το ίδιο. Και τι καλύτερο από το να γνωρίζουμε ακριβώς που βρίσκονται οι έφηβοι, όταν φεύγουν από το σπίτι και η καρδιά μας πεταρίζει μέχρι να ξαναγυρίσουν.

Ωστόσο, από τότε που βγήκαν τα κινητά, σκεφτόμουν ότι ως έφηβη, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κυκλοφορώ με κινητό. Θα το ξέχναγα σπίτι συνέχεια. Οι κλασικές δικαιολογίες τύπου «χάλασε το λεωφορείο και περιμέναμε το επόμενο» ή «άργησε η μαμά της Μαρίας να έρθει να μας πάρει» δεν πιάνουν όταν υπάρχει κινητό. Και μπορεί ν' ακούγαμε την κατσάδα, αλλά το μισάωρο παράτασης της ώρας επιστροφής το «τρώγαμε» κανονικά. Άντε τώρα να σε παίρνει η μάνα σου κάθε μισή ώρα τηλέφωνο και να σε ρωτάει πού είσαι. Εφιάλτης.

Τα σημερινά παιδιά, βέβαια, είναι πιο κακομαθημένα. Θυσιάζουν ευχαρίστως την ανεξαρτησία τους για να τους πας και να τους φέρεις με το αυτοκίνητο για να μην αναφέρουμε και το πρόβλημα ότι μένουν αιωνίως στο σπίτι των γονιών για να έχουν φαΐ και ρούχα πλυμένα. Σε προηγούμενες γενιές κάτι τέτοιο ήταν απαγορευτικό. Μιλώντας με νεαρές και νεαρούς συνειδητοποίησα ότι το θεωρούν φυσιολογικό.

Άρα λοιπόν, τα παιδιά μας έχουν κατά κάποιον τρόπο συμβιβαστεί με τον έλεγχο που συνεπάγεται η συμβίωση και η τεχνολογία και μάλιστα από πολύ νεαρή ηλικία.

Πέρα, όμως, από τις δικές μου ανησυχίες της έφηβης του τότε, οι οποίες έχουν αντικατασταθεί με τις ανησυχίες του γονιού σήμερα, υπάρχουν και κάποιες βασικές αρχές, τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να διδάξουμε στα παιδιά μας. Ο σεβασμός της ιδιωτικότητας είναι μια από τις βασικές αυτές αρχές.

Για να διδάξουμε, όμως, τέτοιες αρχές, και ιδιαίτερα σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να τις κάνουμε και πράξη και μάλιστα μέσα στο σπίτι μας. Και η «επιτήρηση» δεν συνάδει με την αρχή του σεβασμού της ιδιωτικότητας, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Η δε καταπάτησή της σε συνάρτηση με την τεχνολογία, δίνει στα παιδιά μας ένα από τα χειρότερα μαθήματα που θα μπορούσαν ποτέ να πάρουν: ότι μπορούν να παραχωρούν την ιδιωτικότητά τους στα μηχανήματα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αν μας δίδαξε κάτι ο Εντ Σνόουντεν είναι ότι θα πρέπει ν' αμφισβητήσουμε τη λογική του να αφήνουμε τις εταιρείες τεχνολογίας να εισβάλουν σε κάθε γωνία της ζωής μας και να πουλάνε τα δεδομένα σε εταιρείες ή και σε κυβερνήσεις, για σκοπούς που είναι και θα μας μείνουν παντελώς άγνωστοι.

Πριν από χρόνια, ένας καλός φίλος, από τους γκουρού της τεχνολογίας, μου εξήγησε ότι έβαλε κρυφές κάμερες στο σπίτι για «να έχει το κεφάλι του ήσυχο με τις νταντάδες». Ο γονιός μέσα μου ενθουσιάστηκε. Η νταντά μέσα μου, πάλι, ανατρίχιασε στη σκέψη ότι η μαμά θα μπορούσε να βλέπει τα σημεία και τέρατα που κάναμε παίζοντας με τα πιτσιρίκια που κρατούσα στα φοιτητικά μου χρόνια.

Μέση λύση υπάρχει; Όχι. Οι αρχές δεν καταπατούνται προς χάρη της τεχνολογίας. Κι αν θέλουμε να έχουμε το «κεφάλι μας ήσυχο» να κάνουμε το χρέος κάθε γονιού: να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας.