Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια γενιά παιδιών που κατηγορήθηκαν ότι νοιάζονταν υπερβολικά για τους εαυτούς τους και όχι αρκετά για τον κόσμο γύρω τους, από ανθρώπους των οποίων η «φροντίδα» για τον κόσμο είχε αρχίσει να τον καταστρέφει. Αυτά τα παιδιά τα έβαλαν σε εκπαιδευτικά εργοστάσια, διδάχτηκαν πρώτα πώς να διαβάζουν και να γράφουν και τελικά κατάφεραν να απομνημονεύουν ημερομηνίες ή τη σημασία του Σαίξπηρ ή τα στάδια του κυτταρικού κύκλου ή να λύουν μαθηματικά προβλήματα που παίρνουν πέντε σελίδες και τη μισή τους ψυχική υγεία.

Φυσικά γενικεύω, όλα είχαν κλήση σε διαφορετικά πράγματα και ενώ κάποιοι βρήκαν χαρά στη μουσική άλλοι γοητεύτηκαν από τους μηχανισμούς του κόσμου. Αλλά σύντομα, το κάθε ένα από αυτά ήρθε αντιμέτωπο με μια ερώτηση:

Τι θα κάνω όταν μεγαλώσω;

Παρόλη την εξυπνάδα και τις δεξιότητές τους δεν μπορούσαν να αποφασίσουν. Επικρατούσε κάθε είδους σύγχυση. Ένα είδος ήταν επειδή πολύ συχνά το τι θέλω να κάνω και το τι πρέπει να κάνω βρίσκονται σε αντίθετα ημισφαίρια. Ένα άλλο είδος προκλήθηκε από τον άπειρο αριθμό προσφερόμενων επιλογών ή την έλλειψη επιλογής. Έτσι, το βράδυ καθόντουσαν μόνοι τους ή σε ομάδες και συζητούσαν για το μέλλον τους, ψάχνοντας στον εαυτό τους, και στους άλλους, την απάντηση σε αυτό το αναπόφευκτο ερώτημα, το οποίο φαινόταν τόσο απλό όταν ήταν λίγα χρόνια νεότεροι. Όταν η έννοια των χρημάτων δεν ήταν πλήρως κατανοητή. Όταν ο κόσμος ήταν περιπέτεια και όχι πεδίο μάχης.

Υπήρχαν οι προφανείς επιλογές, αν και όχι απαραίτητα εύκολες. Νομική, μηχανική, ιατρική, λογιστική, όλα τα μονοπάτια της φήμης, των ψηλών απολαβών και με καλές προοπτικές σταδιοδρομίας. Ο κόσμος χειροκρότησε αυτές τις επιλογές και μάλιστα υπονόμευε, πολύ διακριτικά πάντα, με σκοπό να σε πείσει, ότι ήταν ο καλύτερος δρόμος, ακολουθούμενος από την πολύ πειστική φράση «Αλλά είναι δική σου η επιλογή». Μερικοί κατ' ακρίβεια, ήθελαν να αφιερώσουν τη ζωή τους σε αυτά και τα πράγματα ήταν ευκολότερα γι' αυτούς. Σχεδόν. Οι τομείς αυτοί ήταν ανταγωνιστικοί, γεμάτοι τόσο με ανθρώπους που αγαπούσαν την επιλογή τους, όσο και με ανθρώπους που ήταν μέσα για τα χρήματα, τη δόξα και την επιβεβαίωση. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για τους ανθρώπους που σκέφτονταν και άλλες επαγγελματικές πορείες. Ένα ενδιαφέρον για την τέχνη, τη μουσική, το θέατρο και τη λογοτεχνία θεωρούνταν όλα ως χόμπι. «Δεν μπορείτε πραγματικά να κερδίσετε χρήματα σε αυτή την επιχείρηση που βλέπετε, μερικοί άνθρωποι το κάνουν... αλλά δεν είσαι ένας από αυτούς. Μην είσαι αφελής».

Και έτσι πάει η ιστορία, και τα παιδιά αναρωτιόντουσαν, μέσα στη σύγχυση, με περισσότερο φόβο στην καρδιά τους από ελπίδα. Αν κάνουμε λάθος επιλογή; Τι γίνεται αν καταλήξουμε δυσαρεστημένοι; Τι γίνεται αν δεν μπορέσουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας; Μήπως στοχεύουμε πολύ χαμηλά; Τι γίνεται αν δεν είμαστε αρκετά καλοί; Τι γίνεται αν κάνουμε λάθος; Τι γίνεται αν έχουν δίκιο;

Μετά από μήνες, ακόμα και χρόνια, υπερβολικής ανάλυσης και σκέψης, η προθεσμία των αιτήσεων για τα πανεπιστήμια πλησιάζει. Έτσι, παρά τον πανικό των προηγούμενων ημερών, εγκαταστάθηκε μια παράξενη ηρεμία. Ο καθένας είπε «Τι να κάνω;» και επέλεξε κάτι για χάρη της επιλογής, γιατί αν δεν αποφασίσεις ο χρόνος αποφασίζει για σένα.

Ελεάνα Κασουλίδη, 18

• Η στήλη #Σκασιαρχείο είναι ένα βήμα ελεύθερης έκφρασης για έφηβους 12 με 19 χρόνων με σκοπό την καταγραφή μιας εικόνας των θέσεων /σκέψεων /απόψεων και του αισθητικού κόσμου των εφήβων. Πρόκειται για μια πρόταση έξω από τους συμβατικούς τρόπους σκέψης που επιβάλλει το στενό σχολικό περιβάλλον και για το άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο κοινωνικό σύνολο. Το #Σκασιαρχείο έχει τη δική του σελίδα στο facebook.