2...5...1: Δύο παραστάσεις, πέντε δωμάτια και ο θεατής, ως μοναδική οντότητα. Αυτός είναι ο τίτλος που εμπερικλείει τις δράσεις του Β' Τριμήνου των Αποθηκών του ΘΟΚ, υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του σκηνοθέτη και ηθοποιού Θανάση Γεωργίου και του χορογράφου και χορευτή Φώτη Νικολάου. Εν αναμονή του χοροθεατρικού "Amen II" και της παγκύπριας πρώτης του "Λαχταρώ" της Σάρα Κέιν, οι δύο επιμελητές μάς συστήνουν στο καλλιτεχνικό τους σύμπαν μέσα από έναν ιδιαίτερο, πρωτότυπο, άκρως προσωπικό, σχεδόν ιδιωτικό, τρόπο. Με έμπνευση, όπως αναφέρεται, τα "cabinet of curiosities", τα οποία εξέθεταν μικρές ιδιωτικές συλλογές παράδοξων αντικειμένων ή ιστοριών κατά τον 16ο και 17ο αιώνα [προάγγελοι των σημερινών μουσείων κατά κάποιο τρόπο], πέντε εικαστικοί [Έλενα Κοτασβήλι, Κωνσταντίνα Ανδρέου, Κωνσταντίνος Ταλιώτης, Λεωνίδας Ζαφειρόπουλος, Τάσος Γκοβάτσος], στήνουν, μέσα και γύρω από το κτήριο των Αποθηκών, πέντε μικρά δωμάτια όπου ο καθένας εκθέτει τον δικό του "αξιοπερίεργο" κόσμο μέσα από μία εγκατάσταση-δρώμενο.

Το ιδιαίτερο με τα "Δωμάτια" είναι ότι έρχονται να ανατρέψουν τη σημαντικότερη, ίσως, σύμβαση του θεατρικού γεγονότος: την ταυτόχρονη μαζική πρόσληψη του παραγόμενου καλλιτεχνικού προϊόντος από ένα πολυάριθμο κοινό που βρίσκεται στη θεατρική αίθουσα και παρακολουθεί την ίδια παράσταση. Στην περίπτωση των "Δωματίων" οι θεατές είναι, κάθε φορά, όσα και τα δωμάτια, δηλαδή πέντε. Ο κάθε θεατής ξεχωριστά οδηγείται σε ένα δωμάτιο όπου εισέρχεται μόνος [και αβοήθητος], ενώ η πόρτα κλείνει πίσω του. Αντιμέτωπος με μια εγκατάσταση, μια φωνή ή έναν ζώντα και ομιλούντα ηθοποιό, ο θεατής βιώνει μια εμπειρία τέχνης, καθαρά και αυστηρά προσωπική. Ο ηθοποιός ερμηνεύει για τον ένα και μοναδικό θεατή που εισέρχεται κάθε φορά στο δωμάτιο, ενώ ό,τι συμβαίνει ή λέγεται αφήνει την αίσθηση μιας συνωμοσίας που συντελείται ανάμεσα στον ίδιο και τον ηθοποιό. Ενός μυστικού που στο τέλος της βραδιάς μοιράζονται μόνο αυτοί οι πέντε, οι "επίλεκτοι".

Σημείο εκκίνησης [και λήξης], η σκηνή των Αποθηκών. Επί σκηνής, πέντε φιγούρες πανομοιότυπες, φορώντας τις υπερμεγέθεις, σχεδόν αυτόνομες μάσκες της Μάρθας Φωκά, αντιλαμβάνονται την είσοδο των πέντε "εισβολέων". Με μια "εξωγήινη" περιέργεια εξερευνούν τον κάθε θεατή. Πλησιάζουν, επιλέγουν θεατή και η περιήγηση στον κόσμο των δωματίων ξεκινά.

Δωμάτιο 1: Ο θεατής βρίσκεται στους "πρόποδες" ενός λόφου με δεκάδες νεκρά λουλούδια. Στην κορυφή, η αφοπλιστική Στέλα Φυρογένη σε μια αυτοαναφορική, σχεδόν αυτοβιογραφούμενη ερμηνεία, αναζητά, ανάμεσα σε ρόλους, ονόματα και τα αποξηραμένα ρόδα της Έλενας Κοτασβήλι, την πραγματική της ταυτότητα. Παγιδευμένη σε έναν αέναο κύκλο ανακατασκευασμένων αναμνήσεων, δίνει την εντύπωση μιας καλοκουρδισμένης κούκλας που είναι προγραμματισμένη, με το κλείσιμο της πόρτας, να γυρίσει, να κοιτάξει, να μιλήσει, να αγγίξει, να συγκινηθεί, να συγκινήσει και να αρχίσει πάλι από την αρχή.

Δωμάτιο 2: Η Κωνσταντίνα Ανδρέου δημιουργεί ένα δωμάτιο φορτωμένο μνήμες οι οποίες σηματοδοτούνται μέσα από τα πολυπληθή παλιά αντικείμενα. Διάσπαρτα θραύσματα μνήμης που συγκροτούν το παρελθόν και καθορίζουν το παρόν μας. Στο δωμάτιο της μνήμης περιμένει, σαν από πάντα, ένας άνδρας. Ο Μάριος Κωνσταντίνου, εξομολογητικός, συγκινησιακός, ήρεμος, επαναλαμβάνει, με αφοπλιστική επιμονή, επώδυνα ερωτήματα. Τι κρατάμε και τι αφήνουμε να φύγει; Πόσο είμαστε προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν από καιρό νεκρό, αδυνατώντας να το αφήσουμε να περάσει στο στάδιο της λήθης;

Δωμάτιο 3: Μια τηλεφωνική εγκατάσταση [Κωνσταντίνος Ταλιώτης] γεμίζει απειλητικά το δωμάτιο. Το τηλέφωνο χτυπά και μια πανικόβλητη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής σε αποκαλεί με το όνομά σου. Ερωτήσεις που αιφνιδιάζουν τον "θεατή", ο οποίος μπαίνει ασυνείδητα σε αυτό το παιχνίδι πανικού που, ίσως, να αντανακλά τις ανασφάλειες και τα συμπλέγματά μας, ακόμη και τον εμμονικό τρόπο με τον οποίο συχνά επιλέγουμε να δούμε και να ερμηνεύσουμε τον κόσμο.

Δωμάτιο 4: Η εξαιρετική κατασκευή του Λεωνίδα Ζαφειρόπουλου κατορθώνει να δημιουργήσει το εφιαλτικό καφκικό σύμπαν όπως αναδύεται μέσα από το έργο "Το κτίσμα": το χώμα και η μυρωδιά του, οι ρίζες που απλώνονται παντού, το ανθρώπινο ομοίωμα που δίνει την αίσθηση ότι είναι ταυτόχρονα κυρίαρχο και δέσμιο του υπόγειου κτίσματος, η υποβλητική φωνή του Θανάση Γεωργίου που σχεδόν χάνει την ανθρώπινή της υπόσταση. Ο θεατής νιώθει σαν να κρυφοκοιτάζει. Γίνεται ο "εισβολέας". Μήπως, τελικά, το "κτίσμα" βρίσκεται στο μυαλό του καθενός; Δωμάτιο 5: Ήττα, Μνήμη, Μετάνοια, Τέχνη, Λήθη. Αυτά είναι τα στάδια της διαδρομής του σώματος όπως τα προτείνει μέσα από πέντε μονολόγους ο Δημήτρης Δημητριάδης. Η Λήθη είναι το τελικό στάδιο. Όταν πια ο άνθρωπος έχει πλήρη εποπτεία της ζωής του και δεν ζητά απολύτως τίποτα. Η Άντρια Ζένιου με αξιοθαύμαστη σωματική πειθαρχία, βλέμμα υγρό και διεισδυτικό, "θαμμένη" στο πάλλευκο δωμάτιο του Τάσου Γκοβάτσου, υποδύεται, ως ομιλούσα προτομή, το "σώμα" χωρίς μνήμη.

Εκ πρώτης όψεως τα "Δωμάτια" αφήνουν την αίσθηση μιας ελιτίστικα πειραματικής δημιουργίας, ασύνδετης και απείθαρχης. Όσο όμως ο χρόνος αποδυναμώνει το αίσθημα της περιέργειας, του αιφνιδιασμού, της έκπληξης, της αναμονής του τι θα ακολουθήσει, της ανασφάλειας του τι υπάρχει μέσα στο δωμάτιο ή πότε θα ανοίξει η πόρτα για να σου επιτραπεί η έξοδος, της σωματικής κίνησης στην οποία αναγκάζεσαι, αλλά και της επίδρασης του κρύου, κατασταλάζει μέσα σου η ουσία μιας υπαρξιακής αναζήτησης που σε θέτει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ακόμη όμως και αν η ουσία αυτή δεν υπάρξει για κάποιους θεατές [τι παράδοξο, αλήθεια, που η πρόσληψη των "Δωματίων" μπορεί να σχολιαστεί πρωτίστως από τους ηθοποιούς, αφού μόνοι αυτοί έχουν μια συνολική εικόνα της αντίδρασης του κάθε θεατή], δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα "Δωμάτια" προσφέρουν μια πρωτόγνωρη εμπειρία "θέασης" και έναν πρωτότυπο διάλογο ανάμεσα στον θεατή και τον θεώμενο. Έναν διάλογο βαθιά προσωπικό και συλλογικό ταυτόχρονα.