"Ήταν καλό, αλλά δεν έλεγε κάτι νέο, έμενε στα πολιτικά μηνύματα, δεν έλεγε κάτι για τους χαρακτήρες, τους ανθρώπους". Ο Μ. έπινε τον δεύτερο καφέ, τον χαλαρό, μετά τη συνάντηση για δουλειά στο Σπίτι της Συνεργασίας. Τη συζήτηση είχε πάρει στο σινεμά ο Ε., ξεκινώντας από τον Φατίχ Ακίν και καταλήγοντας στον Λάνθιμο. Από εκεί την έπιασε ο Μ. για να θυμηθεί τις ταινίες τις κυπριακές και το τι τέλος πάντων περιμένουμε από αυτές.

Όταν τα μεγάλα έργα μυθοπλασίας αντλούν την αλήθεια τους από τα λάθη των χαρακτήρων και των ηθικών ερωτημάτων που δεν έχουν εύκολη απάντηση, στην Κύπρο ακόμα μιλάμε για καλούς και κακούς

Όταν μια μεικτή παρέα Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων δεν μιλά για πολιτική ή για φαΐ, μιλά για το πού είναι οι καλές παραλίες και για τις σειρές και τις ταινίες που είδε. Η συζήτηση ξεκίνησε από το "The Shape of Water", πήγε στο "Get Out", έπιασε το "Babylon Berlin" [το οποίο είναι κατά πως φαίνεται η επόμενη σειρά την οποία θα σε πρήζουν οι φίλοι σου να δεις]. Και κάπως ξέφυγε και την τράβηξε στο βαρυτικό της πεδίο η μαύρη τρύπα του κυπριακού μικρόκοσμου και του Κυπριακού (σκέτου).

Υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων που ζουν και αναπνέουν με τη μυθοπλασία. Κάτι παρόμοιο βέβαια το κάνουμε όλοι, καταναλώνοντας σειρές και ταινίες στο πλαίσιο της ανθρώπινης ανάγκης να θρέφει τακτικά τον εγκέφαλο. Όμως άλλοι απολαμβάνουν τη σάρκα της μυθοπλασίας όπως απολαμβάνει κάποιος που γουστάρει το καλό φαΐ και προσέχει τις γεύσεις και τα υλικά, χωρίς απαραίτητα να είναι ή να θέλει να γίνει ποτέ σεφ.

Και θέλουν διαφορετικές ιστορίες που να διαδραματίζονται στον ρότσο που εξέχει από τη Μεσόγειο και μας περιορίζει στα νερά της. "Νόμιζα πως θα ήταν ακόμα μια ταινία για τον κακό ρατσισμό αλλά παίζει πιο έξυπνα" έλεγε για το "Get Out" ο Ε. αποφεύγοντας επιμελώς να ρίξει σπόιλερ. Στο πίσω μέρος των λέξεων διακρίνεται και η κόπωση ενός μυαλού που θέλει νέα τροφή, αλλά από τότε που γεννήθηκε τρώει το ψωμί και την ελιά είτε εθνικιστικών αφηγήσεων για τους κακούς άλλους είτε επαναπροσεγγιστικών αφηγήσεων για τους καλούς άλλους.

"Θέλουμε περισσότερες γκρίζες καταστάσεις στις ταινίες, στις σειρές, στα βιβλία. Τώρα έχουμε μόνο κακούς" λέει ο Μ. Και έχει ένα δίκιο. Όταν τα μεγάλα έργα μυθοπλασίας αντλούν την αλήθεια τους από τα λάθη των χαρακτήρων και των ηθικών ερωτημάτων που δεν έχουν εύκολη απάντηση, στην Κύπρο ακόμα μιλάμε για καλούς και κακούς. Το μόνο αντίβαρο που έχουμε προς το παρόν στα εθνικιστικά παραμύθια για καλούς και για κακούς είναι οι ιστορίες με κακούς εθνικιστές. Επειδή απαντά στις ανάγκες της πολιτικής. Όχι στην ανάγκη του ανθρώπου για ιστορίες.